บทที่4 กระตุ้นต่อมหนวดเสือ
1725 คำ
สองวันให้หลัง
“น้องแพรวาหลบหน้าหลบตาพี่หรือเปล่า ทำไมช่วงนี้พี่ถึงไม่เห็นน้องแพรเข้าไปทำงานอยู่บ้านใหญ่ล่ะ หรือเพราะกลัวพี่ฟิลิป รายนั้นนะไม่อยู่บ้านสองวันแล้วละ”
“แพรไม่ได้หลบหน้าหลบตาใครนะคะ แค่ช่วงนี้แพรต้องสอบให้เสร็จค่ะ แล้วพี่เฟยหลงมาหาแพรทำไมล่ะคะ”
แพรวายิ้มหวานกลบเกลื่อน ตั้งแต่งานเลี้ยงโดนฟิลิปเอ่ยข่มขู่ หญิงสาวยอมทำตามเพื่อให้เขาสบายใจว่าเธอไม่ได้คิดจะอ่อยใคร ไม่ว่าเฟยหลงหรือคุณท่านหลุยส์ เธอหันมาสนใจอ่านหนังสือสอบ ไม่กล้าเจอผู้ชายคนนั้น เจอกับคนที่ทำร้ายเธอจนเจ็บ
วันนี้เป็นวันสอบสุดท้ายของปีสี่แล้ว ระหว่างนั้นก็รอดูผลสอบคะแนนอาทิตย์หน้า แพรวาเคลียร์งานทุกอย่าง เตรียมตัวรอรับปริญญาอีกไม่กี่เดือน เธอกำลังเล็งมองหางานเอาไว้รอ รอจนกว่าวันนั้นจะก้าวเท้าออกจากบ้านตระกูลมาเฟียคริสซีลี อีกอย่างไม่ต้องเจอหน้าเจ้าพ่อมาเฟียฟิลิบใจหยาบ
“พี่จะมารับน้องแพรออกไปเลี้ยงข้าวเย็นฉลองน้องแพรสอบจบ ไปกับพี่นะครับ หรือว่า...”
เฟยหลงแอบทำหน้าผิดหวัง เขาอุตส่าห์แต่งตัวใส่ชุดสูทสีดำเข้ม สวมใส่แว่นตาดำกันหล่อเพื่อสร้างความประทับใจน้องแพรวา แต่ก็ถูกน้องสาวอุปการะปฏิเสธ ทว่าเวลาของเขากับเธอมีเยอะแยะ นัดกินข้าวตามลำพังตอนไหนก็ยังได้
“เอ่อ...ค่ะ พอดีเย็นนี้อาจารย์โกศลเลี้ยงรุ่นเราฉลองกับการสอบจบนะคะ แต่พี่เฟยหลงไม่ต้องห่วง แพรจะไม่แตะแอลกอฮอล์ค่ะ”
ทุกคนต่างรู้ว่าแพรวาเป็นคนคออ่อน ชนิดว่าไม่เคยแตะต้องพวกเหล้าหรือเบียร์ ซึ่งแพรวาหลีกเลี่ยงเจอเฟยหลงโดยการเอาเพื่อนมาบังหน้า คิดว่าเขาน่าจะยอมรามือ ทว่าเปล่าเลย พี่เฟยหลงขอตามไปด้วย ชวนทำเอาเธออึดอัดเล็กน้อย
“ให้พี่ไปด้วย รับรองว่าพี่หรือน้องแพรไม่บอกพี่ฟิลิป น้องแพรก็จะไม่ถูกพี่ฟิลิปทำโทษ ตอนนี้พี่ชายสนใจนางแบบสาวนมโตอยู่โรงแรมโน้นแหละ ที่พี่ฟิลิปพูดไปก็เพราะโมโห”
“ก็ได้ค่ะ”
“งั้นน้องแพรมารถพี่ บอกร้านให้พี่ก็พอ”
“แกไปกับพี่ชายของแกเถอะ พวกเรามีรถไปกันเอง เจอกันที่ร้าน”
พวกเพื่อนผู้หญิงต่างรู้กันผลักดันแพรวาอยู่กับพี่ชายในบ้านเดียวกัน นักศึกษาสาวอุตส่าห์เว้นระยะห่างจากเฟยหลงเพราะไม่อยากให้ฟิลิปโมโห เธอคิดกับพี่เฟยแค่พี่น้อง ไม่ได้ตั้งใจอ่อยใคร ทำไมผู้ชายใจทมิฬต้องคอยหาเรื่องเธอด้วย
…
ร้านอาหารM&M
เฟยหลงพาน้องสาวอุปการะคิดมากกว่าพี่น้องเข้ามานั่งกินข้าวร่วมกับกลุ่มเพื่อนพร้อมคณะอาจารย์ พวกสาวๆ ต่างกรี๊ดกร๊าดชอบใจเห็นพี่ชายของแพรวาหน้าตาดี โคตรหล่อสะอาดมาเป็นอาหารตา
“พี่ขอร่วมวงได้ไหม ในฐานะศิษย์เก่า อย่าลืมสิว่าพี่เคยเรียนอยู่ที่นี่”
แพรวาพยักหน้ารับ ท่าทางกิริยาดูน่ารัก อ่อนหวานจากอีกฝ่ายทำเอาเฟยหลงยิ่งตกหลุมรักเธอข้างเดียวเพิ่มขึ้น เห็นทีเขาต้องหาโอกาสที่จะสารภาพความในใจให้เธอรับรู้ แม้ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร เขายินดีจะรับมัน
“เอวิน่าอยากกินข้าวร้านนี้ค่ะคุณฟิลิป”
“เธอไปจองโต๊ะก่อน เดี๋ยวฉันมา”
“รีบๆ ตามมานะคะ”
วันนี้มาเฟียหนุ่มทำงานบริษัททั้งวันแล้วคิดถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อน กลิ่นกายหอมหวานจากเด็กกาฝากที่เขาเกลียดยังคงติดตรึงปลายจมูกโด่ง ความหงุดหงิดบางอย่างจึงให้คาดีฟเรียกนางแบบสาวเข้ามา แต่แค่จูบนิดเดียว เขาก็ผลักไส ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขามีอารมณ์ หลังสัมผัสตัวกลิ่นกายลูกเป็ดขี้เหร่นั้น
ฟิลิปพยายามเลิกคิดถึงเด็กกาฝาก แต่ภาพความสวยกลับวนเวียนในหัว จนเขาเกือบเก็บเอาไปฝันว่ามีอะไรกันกับแพรวา แค่คิด...ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี!
“นั่นมันเฟยหลงนี้มาทำอะไรที่นี่ในกลุ่มนักศึกษา ยัยเด็กนี้มากับเฟยหลงเหรอ”
ฟิลิปโมโหนึกอยากกระชากน้องชายออกมาจากผู้หญิงคนนั้น ในเมื่อเขาเตือนแล้วเธอดื้อด้านไม่ยอมฟัง แพรวากล้ากระตุ้นต่อมหนวดเสือร้ายใจร้อน เขาต้องสั่งสอนลงโทษให้เธอเข็ดหลาบจำว่าอย่าขัดคำสั่งในฐานะพี่ชายของเฟยหลง
กลายเป็นว่าเจ้าพ่ออิตาลีนั่งกินข้าวกับคู่ขาชั่วคราวไม่ถูกปาก สาเหตุคงเพราะได้ยินเสียงหัวเราะคุยกันของสองคนนั้นอย่างสนิทสนม เขาอุตส่าห์เตือนน้องชายแล้วว่าอย่ายุ่งกับแพรวา มีหรือมันจะฟัง ดื้อด้าน!
“อาหารไม่อร่อยเหรอคะคุณฟิลิป”
“ผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ ค่าอาหารผมจ่ายให้เรียบร้อยแล้ว”
มาเฟียหนุ่มโมโหร้อนเห็นน้องชายกับแพรวาขึ้นรถกำลังกลับออกจากร้านอาหาร นางแบบสาวใช้มารยาออดอ้อนเพื่อหวังให้เขาอยู่กับเธอต่อ
“แต่เอวิน่าคิดถึงคุณนะคะ เมื่อไหร่จะมาหากันบ้าง”
“นี่ครับค่าเสียเวลา ต่อไปนี้ผมจะไม่ใช้บริการของคุณอีก อย่าลืมสิครับว่าผมกินแค่ครั้งเดียวก็จบ ไม่นิยมซ้ำรอบสอง ขอตัว”
เอวิน่ากำลังเดินตามหลังแกร่งไปทว่าถูกคาดีฟเดินขวางพร้อมเอาเช็คเงินสดค่าตัวนางแบบสาวเพื่อเป็นการชดเชย เธอกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจก่อนเดินแยกขึ้นรถออกไปด้วยอารมณ์เสีย ใครๆ ก็รู้ว่าไม่มีใครสามารถเอาชนะใจมาเฟียหนุ่มหยิ่งจองหอง ทระนงได้เลยสักคน
…
เวลาล่วงเลยจนถึงสี่ทุ่มครึ่ง เฟยหลงขับรถพาส่งแพรวาถึงบ้านอย่างปลอดภัย ชายหนุ่มเดินมาพร้อมนักศึกษาสาว หยุดตรงหน้าห้องพักคนใช้ของเธอ
“ไม่เห็นจำเป็นต้องเดินมาส่งถึงที่เลยนี้ค่ะ คุณเฟยหลงกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
แพรวาเกรงใจอีกฝ่าย ตรงนี้ก็มืดมาก และทุกคนเข้านอนกันหมด คงไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วง
“ความจริงแล้ว...ถ้าผมไม่ได้พูดกับน้องแพรตอนนี้ ผมกลับไปนอนไม่หลับแน่”
“...”
เฟยหลงสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อรวบรวมความกล้าจะสารภาพความในใจ เพียงเพราะเขากลัวว่าเธอจะไม่คิดตรงกันก็เลยยื้อเวลา กลัวเข้าหน้าแพรวาไม่ติด เรื่องอื่นเขากล้าได้กล้าเสียทุกอย่าง ทว่าพอเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงยืนตรงหน้ากลับปอดแหก ขี้ขลาดซะงั้น!
“คุณเฟยหลงมีอะไรจะ...”
“เรียกพี่ว่าพี่เฟยหลงได้ไหม?”
“แต่ว่าแพรไม่กล้าเรียกคุณเฟยหลงว่าพี่ได้จริงๆ ค่ะ พอแพรเรียนจบ แพรจะออกไปจากที่นี่ แพรคิดกับคุณเฟยหลงเพียงเจ้านายของแพรเท่านั้นค่ะ”
“ทว่าถ้าหากแพรพ้นสถานะจากที่นี่ แล้วเราเจอกันข้างนอก พี่ก็ไม่ใช่เจ้านายของน้องแพรเลยนะครับ ถึงตอนนั้นพี่ค่อยบอกก็ได้” ‘ว่าพี่แอบรักน้องแพรวา’
ท้ายประโยคหลัง เฟยหลงพอมีความหวังริบหรี่ เมื่อถึงเวลาควรเหมาะสมค่อยบอกความรู้สึกส่วนลึกให้เธอรู้ก็ไม่สายเกินไป
“คุณจะพูดอะไรกันแน่คะ?”
“พี่แค่อยากจะบอกน้องแพรว่าคืนนี้ฝันดีนะครับ”
“ค่ะ คุณเฟยหลงก็ฝันดีเช่นกันค่ะ”
เฟยหลงขอตัวเดินวนย้อนกลับเข้าบ้านใหญ่ โดยทั้งคู่ไม่รู้ว่าทุกการกระทำสนิทสนมมากกว่าเด็กอุปการะอยู่ในสายตาคู่คมของใครบางคน เมื่อเห็นว่าแพรวากำลังหมุนตัวเปิดประตูห้องเข้าไป เขาคนนั้นไม่รอช้ารีบเดินมาหาทันที
“ฉันเตือนแล้ว ทำไมเธอไม่ฟัง หรืออยากให้ฉันทำมากกว่านี้ใช่ไหม เธอถึงจะยอมหยุด นังผู้หญิงแพศยา!”
“พี่ฟิลิป!”
เขามาตอนไหน เธอไม่รู้สึกตัวกับการรับรู้มีอยู่ของมาเฟียหนุ่ม แพรวาไปกับเฟยหลงแค่คนรู้จัก เธอไม่ได้คิดอ่อยน้องชายของฟิลิป และอีกไม่กี่วันจะได้ออกจากที่นี่ เธอพยายามหลบหลีกแล้ว เพราะไม่อยากมีปัญหากับคนใจดำ แต่มันก็ได้เท่านี้
“ทีแรกฉันคิดว่าเธอเป็นคนดี ไม่เป็นผู้หญิงเห็นแก่เงิน วิ่งเข้าหาผู้ชายเพื่อหวังสุขสบาย อ่อยพ่อไม่ได้คิดจะจับลูกชายคนเล็กแทน หึ! สันดานผู้หญิงร่านมันคงฝังถลำลึก เปลี่ยนไม่ได้แล้วสินะ”
“พี่ฟิลิปพูดเรื่องอะไร แพรบอกไปแล้วว่าแพรไม่คิดจะ...”
“หยุดสร้างคำโกหกตอแหลได้แล้ว ฉันขี้เกียจฟัง ในเมื่อฉันเตือนเธอครั้งหนึ่งแล้วยังกล้าท้าทายคำสั่ง อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
“พี่ฟิลิปจะทำอะไรแพร! ปล่อยนะ”
ฟิลิปไม่คิดฟังคำพูดหลอกลวง เชื่อถือไม่ได้อีกต่อไป เขาจับเหวี่ยงร่างเล็กเข้ามายังห้องพักคับแคบ ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้แพรวาต้องเจียมเนื้อเจียมตนว่าเธอคือคนใช้สถานะต่ำต้อย ทว่าที่แคบก็เป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคนมีชีวิตอยู่ตัวคนเดียว ไม่เหลือใคร
ปัง!
ฟิลิปปิดประตูห้องเสียงดังลั่น แพรวาถูกคนใจทมิฬเหวี่ยงลงมายังเตียงนอนเล็กจนไม่ทันระวัง ชายกระโปรงนักศึกษาเลิกขึ้นเห็นขาเรียวอ่อนขาวผ่อง เธอตื่นตระหนกกลัวเขาทำอะไรมากกว่าลงโทษที่เขาไม่เคยเตือนเอาไว้ก่อนหน้านั้น
“ฉันอยากรู้ว่าตัวเธอมีดีอะไรนักหนา ทั้งพ่อทั้งน้องชายถึงได้หลงใหล ถ้าไอ้น้องเฟยหลงมันรู้ว่าคนที่มันแอบชอบไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่อง มันจะเสียหน้ามากขนาดไหน”
ดวงตากลมโตสั่นระริกเพียงหันมองเห็นร่างสูงใหญ่เลื่อนลงมาปลดเข็มขัดตัวเองออก และก็เดินตามย่างกรายเข้ามาหาเหยื่อสาว ทำเอากายแกร่งเลือดร้อนระอุแล่นพล่านนึกอยากให้เสือร้ายค้นหา
“พี่ฟิลิป หยุดเถอะค่ะ แพรขอร้อง กรี๊ด!”
- ผู้เขียน
