บทที่2 ส่งลูกสาวมาขัดดอก 2/2
1047 คำ
“ร่างสัญญา” เขาส่งให้ทนายร่างสัญญา สัญญาของเขาไม่เคยได้คิดดอกเบี้ยแพง ทำตามกฎหมายทุกอย่างถ้าไม่ใช่คนโลภโมโทสันอย่างสุนทรี คงมีปัญญาทยอยคืนเขาได้
เมื่อลงสัญญาเสร็จแล้ว ทั้งนิติกรและสุนทรีก็ตรงกลับบ้าน วันนี้ปลายฟ้าไม่ได้ออกไปขายของข้างนอก เธอนั่งแพ็คของส่งทางไปรษณีย์ให้กับลูกค้าที่สั่งซื้อทางออนไลน์
“พ่อกลับมาแล้วเหรอคะ” ปลายฟ้าทักผู้เป็นพ่อที่เดินหน้ายุ่งเข้ามาในบ้าน
“พ่อมีอะไรจะคุยกับลูก” นิติกรเอ่ยกับลูกสาว
สุนทรีปลีกตัวเดินหลบไปปล่อยให้พ่อกับลูกคุยกัน เธอเองก็มีส่วนผิดที่ทำให้ลูกเลี้ยงสาวต้องมารับกรรม แต่ครั้งนี้มันเกินที่เธอจะควบคุมไว้ได้ โอฬารไม่พิศวาสในตัวเธอเหมือนพวกเสี่ยหน้าโง่ทั้งหลาย หากเธอรู้เช่นนี้คงไม่คิดหยิบยืมเงินกับเขาตั้งแต่แรก
“พ่อมีอะไรหรือคะ” ปลายฟ้าละจากงานที่ทำอยู่แล้วเดินไปหาผู้เป็นพ่อ
“พ่อเป็นหนี้คุณโอฬารห้าล้าน พ่อไม่มีปัญญาจะหาเงินคืน ดังนั้นพ่อจึงรับปากเขาภายในสามเดือน ต้องหาเงินมาคืนให้ได้” นิติกรเกริ่นขึ้น
“พ่อค่ะเงินตั้งห้าล้านนะคะ” ปลายฟ้าตกใจเหตุใดจึงเป็นหนี้มากมาย ทั้งที่พ่อก็ไม่ได้เอาเงินมาทำอะไรเพิ่มเติมสักนิด เงินทองใช้ส่วนตัวของเธอ เธอก็หาเงินเอง
“แต่เขามีข้อแม้ว่าต้องมีหลักประกัน”
“อะไรเหรอคะพ่อ” ปลายฟ้าถามอย่างอยากรู้
“น้าสุนทรีเขาเสนอให้ลูกไปทำงานที่บ้านคุณโอฬารก่อน ระหว่างที่พ่อกับน้าสุนทรีหาเงินมาใช้ หากไม่เช่นนั้นเขาจะดำเนินคดีกับครอบครัวเรา” นิติกรบอกลูกสาวด้วยความเจ็บปวดใจนัก เขาไม่อยากทำแบบนี้เลย
“โถ...พ่อคะ” ปลายฟ้าช็อคกับเรื่องราวที่เพิ่งรับรู้ เธอไม่คิดว่าจะมีเรื่องเช่นนั้น เธอพยายามทำตัวไม่เป็นภาระใครแล้ว แต่ว่ายังมีเรื่องมาให้เธอจนได้
“หากลูกไม่ยินดีก็ได้นะ พ่อจะไปบอกเขาเองพ่อยินดีให้เขาดำเนินคดี” นิติกรพูดกับลูกสาวทั้งน้ำตา เขาเองก็ไม่อยากให้ลูกสาวต้องมาลำบาก
“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ หนูจะช่วยพ่อเอง” ปลายฟ้าที่ทนเห็นบิดาอันเป็นที่รักต้องทนทุกข์ไม่ได้ เธอค่อนข้างเข้มแข็งแค่ไปทำงานบ้านเขา เธอทนได้อยู่แล้ว
“ปลายฟ้าลูก!!!” สองพ่อลูกกอดคอกันร้องไห้ระงม
ปลายฟ้ารีบแพ็คของ แล้วก็เก็บเสื้อผ้าของตัวเองใส่กระเป๋าเดินทาง ต้องอยู่ที่อื่นสามเดือน เธอจำเป็นต้องเอาของไปให้เพียงพอ คงไปเป็นคนรับใช้ในบ้านของเจ้าหนี้เท่านั้น เธอคิดในใจโดยไม่รู้ว่าเจ้าหนี้คนนี้จะโหดร้ายหรือไม่
เมื่อส่งของให้กับลูกค้าเสร็จแล้ว ปลายฟ้าก็นั่งรถมากับผู้เป็นพ่อ โดยเธอเงียบมาตลอดทาง นิติกรเองก็กล่ำกลืนฝืนทนมาส่งลูกสาว เพราะว่ามันจำเป็นเขาจึงต้องทำ เขาไม่อยากทำอย่างนี้เลย
“พ่อคะหนูจะอดทนค่ะ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง” ปลายฟ้าบอกผู้เป็นพ่อให้สบายใจ เพราะเธอเองก็จะไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ปลายฟ้าหยุดยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่ เธอคิดว่าบ้านเธอก็ใหญ่แล้ว แต่นี่บ้านของเจ้าหนี้ใหญ่อย่างกับพระราชวัง
เธอหยุดยืนรอเพียงครู่เดียว ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกอย่างอัตโนมัติ เพราะว่าคนในบ้านมองเห็นจากกล้องวงจรปิดแล้วว่ามีคนมายืนรออยู่
เธอเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทั้งยังลากกระเป๋าอันหนักอึ้งเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่
“มาแล้วเหรอปลายฟ้า” ชายหนุ่มวันนี้เขากลับบ้านมารอเธออยู่ก่อนแล้ว เพราะเมื่อคืนเพียงรู้ข้อมูลทั้งหมดของเธอก็รีบแจ้น กลับมาทันที ทั้งที่เมื่อก่อนนานทีจะกลับบ้านสักหน
“สวัสดีค่ะ คุณคือคุณโอฬารหรือเปล่าคะ” ปลายฟ้ายกมือไหว้อย่างสวยงาม เธอเป็นคนที่มีมารยาทเพราะแม่เธอสั่งสอนมาดี แม้สุนทรีจะร้ายกาจแค่ไหน คำน้อยจากปากเธอก็ไม่มีร่วงหล่น
“ใช่ผมนี่แหละโอฬาร” ชายหนุ่มบอกเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นี่เธอนอกจากสวยแล้ว กิริยามารยาทยังงามพร้อมทั้งยังขยันทำงานอีก แล้วเขาก็จำเธอได้ เด็กสาวที่ยืนขายเคสมือถือกลางดึกวันนั้นคือเธอนั่นเอง
“คุณให้ฉันทำงานอะไรบ้างค่ะ บอกฉันมาได้เลยค่ะ” ปลายฟ้าถามถึงงานของเธอทันที เพราะว่าพ่อบอกว่าให้มาทำงานให้กับเขา
“เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยงั้นเหรอ” โอฬารนึกแปลกใจ หากเป็นคนอื่นคงร้องไห้ฟูมฟายกับชะตากรรมไปแล้ว
“ฉันแค่ยอมรับมันค่ะ” ปลายฟ้าบอกสั้นๆ แม้ว่าเธอจะไม่ชอบการกระทำของสุนทรีที่ทำให้พ่อเธอต้องมาเดือดร้อน แต่ทว่าเธอก็ทนให้พ่อเธอต้องโดนดำเนินคดีไม่ได้เช่นกัน
“ทำทุกอย่างที่ฉันสั่งก็พอ” โอฬารบอกกว้างๆ เพราะเขาก็ไม่คิดจะให้เธอมาทำงานอะไร เพียงแต่เอาเธอมาเป็นตัวประกันเท่านั้น
“ฉันมีเรื่องอยากขอร้องเรื่องหนึ่งค่ะ” ปลายฟ้าเอ่ยขึ้น
“ว่ามา”
“คือฉันขายของออนไลน์ หากไม่เป็นการรบกวนคุณฉันขอทำต่อได้ไหม เพื่อที่จะได้หาเงินมาคืนคุณได้ไวขึ้น แต่จะไม่รบกวนการทำงานระหว่างวันให้คุณแน่นอนค่ะ”
“อืม...ฉันอนุญาต” โอฬารตอบแบบไม่ต้องคิดเลย
“ถ้าอย่างนั้นฉันพักห้องไหนค่ะ”
“ห้องด้านบน ใกล้กับห้องของฉันปีกซ้าย เผื่อกลางคืนฉันมีเรื่องให้เธอช่วยจะได้เรียกง่ายๆ บางทีกลับมืดอาจจะให้เธอนวดผ่อนคลายให้ฉันหน่อย” เขาเน้นคำว่านวดผ่อนคลาย แต่คิดว่าเธอคงไม่เข้าใจความหมายของมัน
“ได้ค่ะ” ปลายฟ้ายังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจอะไรพวกนั้น เธอรับคำไปอย่างไม่รู้ชะตากรรมเลย
- ผู้เขียน
