"รักกันดีนิ เข้าโรงพยาบาลไม่ทันไรก็รีบวิ่งแจ้นมาปกป้องผู้ชาย ทำไม…มันเป็นผัวเธอหรือไง!?" หลังจากที่ไอกัลป์เดินออกไปจากห้องเรียบร้อย คนที่นั่งกลางห้องก็กลับมาเป็นคนเดิมเหมือนที่ฉันเคยรู้จัก เขาตวัดสายตามองฉันนิ่ง ๆ พร้อมกับพ่นคำพูดที่ฟังไม่เข้าท่าของเขา
"จะเป็นอะไรกันแล้วนายเสือกอะไรด้วย" และฉันเองก็ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดดีกลับ ส่งมายังไงฉันก็ส่งกลับไปแบบนั้น
"ฉันส่งเธอให้มาเรียน ไม่ใช่มาไล่ตามผู้ชาย"
"นี่! เกินไปหรือเปล่า ไอกัลป์มันเป็นเพื่อนฉัน"
"หึ เพื่อน? เหมือนเธอจะปกป้องเพื่อนออกนอกหน้าเกินไปหรือเปล่า"
"ถ้าฉันคิดไม่ผิด นายคงไม่ได้กำลังหึงฉันอยู่ใช่ไหม?"
"หึงเหรอ…" ว่าแล้วคนตัวสูงก็ลุกออกจากเก้าอี้พร้อมกับเดินมาหาฉัน ดวงตาวาวโรจน์จดจ้องอยู่ตลอด ก่อนที่จะใช้มือหนาลูบไล้ตามกรอบหน้าด้วยรอยยิ้มที่แสนจะน่ากลัว
"อะ อ๊ะ!" เสียงหวานร้องโอดครวญเพราะจากที่กำลังลูบไล้กลับเปลี่ยนมาบีบคางของฉ
