"ไปรำลึกความหลังกันถึงไหนล่ะ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นหลังจากที่ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องของตัวเอง ก่อนที่จะต้องกลอกตามองบนเมื่อหันไปเห็นเจ้าของประโยคที่กำลังนั่งแซะฉันบนเตียงนอนกว้าง
"ฉันจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย"
"แน่ใจเหรอว่าไม่เกี่ยว ถ้ามันไม่มีอะไรทำไมถึงไม่ให้มันมาส่งถึงบ้านฉันล่ะ" ใบหน้าคมคายยกยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว ใช่แล้ว...ฉันไม่ยอมให้กัลป์มาส่งถึงบ้านเพราะไม่อยากให้มันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันไม่อยากให้ใครรู้ถึงเรื่องราวความน่ารังเกียจนี้เลยสักคน โดยเฉพาะกัลป์ที่เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉัน
"นี่! ถ้าจะเรื่องมากขนาดนี้แล้วนายจะส่งฉันไปเรียนทำไมตั้งแต่แรก ตกลงนายจะเอายังไงกันแน่!?" ฉันตอกใส่หน้าเขาอย่างเหลืออด เขาเป็นคนประเภทไหนกัน ถ้าไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับใครแล้วทำไมถึงต้องส่งฉันไปที่คนเยอะ ทั้งที่ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนเรียกร้องเลยสักนิด
"อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน" และเป็นไปตามเคย ความโกรธท
