เช้าวันเสาร์คณะทำบุญก็ออกเดินทางกันแต่เช้าส่วนคนที่ไม่ไปด้วยอย่างตรัยคุณก็ยังหมกตัวอยู่ในที่นอน เพราะกว่าจะถึงเวลาไปดูคนงานที่จะมาทำร้านขายยาก็แปดโมงเช้า และเวลานี่ก็เพิ่งจะหกโมงกว่าเขาจึงมีเวลานอนอีกเป็นชั่วโมง
แต่ความคิดที่จะตื่นสายก็ต้องมาสะดุดเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ว่างอยู่หัวเตียงนั้นมันดังจนเขานอนต่อไม่ได้ ถ้าคนที่โทรศัพท์มาเวลานี่ไม่มีเรื่องสำคัญตรัยคุณคิดว่าจะจัดการกับปลายสายอย่างแน่นอน
“ฮัลโหล ตรัยพูดนั่นใคร” เขารับสายโดยไม่ได้มองว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
“น้าตรัยตื่นหรือยังช่วยพลอยด้วยค่ะ”
“พลอยเป็นอะไรน้าตื่นแล้ว รออยู่ที่บ้านนะเดี๋ยวน้าจะรีบไปหา”
“น้าตรัยอย่าเพิ่งมาหาพลอยนะคะ”
“ทำไมล่ะ หนูบอกให้น้าช่วยแล้วทำไมถึงไม่ให้น้าไปหามีอะไรที่ห้องหรือเปล่า” ตรัยคุณใจคอไม่ดีเพราะบ้านของมารดาตอนนี้มีแค่หลานสาวอยู่คนเดียว เขารีบวิ่งออกจากบ้านขณะที่ยังคุยโทรศัพท์กับหลานสาวไปด้วย ไม่ถึงสองนา
