มาเฟียร้ายกลายรัก

"แก๊กก.." อย่าขยับถ้ายังไม่อยากไส่เเตก พาขวัญหัวใจแทบหยุดเต้นเธอรู้สึกว่ามี วัตถุบางอย่างจ่ออยู่ที่หลัง เธอค่อยๆหันไปทางต้นเสียง พบว่ามีชายชุดดำยืนกันอยู่ในบ้านเธอเต็มไปหมด แต่มีคนเดียวที่นั้งดูดบุหรีอยู่ที่โซฟากลางเก่ากลางใหม่ของเธอ "พวกคุณเป็นใคร ต้องการอะไรแล้วเข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง" พาขวัญทำใจดีสู้เสือถามออกไป "พี่ชายเธออยู่ไหน" ชายคนที่นั้งดูดบุหรี่ถามขึ้นมา พาขวัญขมวดคิวทันที "พวกคุณมาถามหาพี่ชายฉันทำไม" [ปั๊งงง..] ชายคนที่นั้งอยู่ที่โซฟา ว่างปืนลงบนโต๊ะอย่างแรง พาขวัญสะดุ้งเฮือกมือบางกำสายกระเป๋าสะพายไว้แน่นด้วยความกลัว "ฉันจะถามอีกครั้งว่าพี่ชายเธออยู่ไหน" เขาจองหน้าเธอด้วยแววตาที่ลุกโชน "ฉะ...ฉันไม่รู้เขาไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว" เธอตอบกลับไป ชายคนที่นั้งส่งสัญญาณอะไรบางอย่างมาที่คนที่ยืนอยู่กับเธอ ทันใดนั้นเธอก็ถึงกระชากกระเป๋าออกไปจากไหล่อย่างแรง "จะทำอะไรปล่อยนะ ฉันไม่มีเงินให้พวกคุณหรอก" พาขวัญกอดกระเป๋าไว้แน่น แต่เธอก็สู้แรงของผู้ชายไม่ไหวอยู่ดี สุดท้ายกระเป๋าก็หลุดออกจากมือไป พร้อมกับตัวเธอที่ถูกชายร่างยักษ์ผลักให้ลงไปนั้งที่โซฟาใกล้กับชายคนที่สูบบุหรี่อยู่ "นี้ครับนาย" ชายร่างยักษ์ส่งกระเป๋าของเธอให้กับชายคนที่เขาเรียกว่านาย เขาหยิบโทรศัพท์เธอออกมาแล้วโยนมันมาให้เธอ "โทรหาพี่เธอ" เขาบอกพร้อมกับอัดควันบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ่นออกมา พาขวัญจับโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา "เร็วๆ" เขาตะคอกใส่เธอ "รู้แล้ว" เธอตะคอกกลับด้วยความตกใจมากกว่า [ตู๊ด...ๆ....ๆ....ๆ] [ขวัญ....มีอะไรหรือเปล่า] มีเสียงตอบรับมาปลายสายนั้นก็คือพี่ชายเธอเอง [พี่นที....] โทรศัพท์ถูกแย่งจากมือเธอไปและถูกวางไว้บนโต๊ะ [ของกูอยู่ไหน] เสียงที่เปลี่ยนไปจากเสียงน้องสาวเเต่ปลายสายรู้ได้ทันทีว่าเสียงใคร [คุณชรัณ] ปลายสายเรียกชื่อเขา [กูถามว่าของกูอยู่ไหนถ้ามึงไม่บอกมึงก็เตียมกลับมาทำศพน้องมึงได้เลย] พาขวัณได้ยินแบบนั้นถึงกับหน้าซีด [คุณชรัณผมขอร้องละขอเวลาให้ผมหน่อย] ในขณะที่คุยกัน ชายชุดดำที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ยกโน๊ตบุ๊คมาว่างตรงหน้า คนที่พวกเขาเรียกว่านาย ในนั้นระบุตำแหน่งโทรศัพท์ปลายสาย เขาพยักหน้าให้ลูกน้อง ก่อนที่พวกลูกน้องบางส่วนจะเดินออกไป [กูไม่มีเวลาเล่นกับมึง...ในเมื่อมึงกล้าลองดีกับกู กูจะสนองให้อย่างสาสม] [ผมขอโทษ ผม...ผมยกน้องสาวให้คุณเอาไปเลยแต่ผมขอเวลาผมจะเอาของไปคืนคุณแน่นอน" พาขวัญอ้าปากค้างที่ได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้น [พี่นที..พี่พูดอะไรขวัญไปเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วย] พาขวัญตะโกนใส่โทรศัพท์ น้ำตาคลอ [ขวัญช่วยพี่หน่อยนะไม่งั้นพี่ตายแน่] พาขวัญพูดไม่ออก ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาคิดไม่ถึงเลยว่าพี่ชายคนเดียวของเธอจะทำแบบนี้กับเธอ [เงินยี่สิบล้านกับตัวน้องสาวมึงมันพอหรอว่ะ] "ยี่สิบล้าน" พาขวัญอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ [พี่ไปเอาเงินเขามาหรอ พี่เอาไปทำอะไรเงินยี่สิบล้าน..พี่นที...นี้พี่เอาไปเล่นการพนันอีกแล้วใช่ไหม ไหนพี่สัญญากับขวัญแล้วไงว่าพี่จะไม่ยุ่งกับมันอีก] พาขวัญตัวชาไปหมดเงินยี่สิบล้านจะไปหาที่ไหนมาใช้เขา [ขวัญพี่จำเป็นจริงๆ ขวัญต้องช่วยพี่นะ] [ขวัญจะเอาที่ไปใช้ให้เขาทุกวันนี้หนี้เก่าของพี่ขวัญยังใช้ไม่หมดเลย...พี่นที..ทำไมถึงทำแบบนี้พี่รู้ไหมว่าขวัญเหนื่อย] พาขวัญพูดออกมาเหมือนคนละเมอ ทุกวันนี้เธอกินไม่อิ่มนอนไม่หลับเพราะต้องทำงานหาเงินใช้หนี้ที่พี่ชายเอาบ้านซึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ไปจำนองไว้เธอเองก็ต้องหาเงินเพื่อมา ไถ่ถอนบ้านคืน [กูให้เวลามึงอีกแค่ 3 ชั่วโมง ถ้ากูยังไม่ได้ของกูคืนมึงรู้ใช่ไหมว่าจุดจบของมึงจะเป็นยังไง] ตู๊ดๆๆๆ ชรัญกดตัดสายทิ้งทันที เขามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้เธอนั้งไม่พูดไม่จา "ถ้าพี่ชายคุณเอาของมาคืนผมคุณก็รอดแต่ถ้ามันไม่เอามาคืนผมก็ไม่รับรองความปลอดภัย" พาขวัญนั้งหมดอะไรตายยากเธอพยายามไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา ชรัญลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากบ้านเธอไปและชายชุดดำที่เหลือก็เดินตามออกไปจนหมด พาขวัญนั้งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงนั้นหลังจากพวกชายชุดดำออกไปแล้ว ตั้งแต่พ่อกับแม่เธอเสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อนด้วยอุบัติเหตุ เธอกับพี่ชายก็เหลือกันแค่สองคน ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้ามหาลัยปีหนึ่งเธอเสียใจมากไม่รู้อนาคตจะไปยังไงต่อเเต่ก็ยังมีเงินประกันที่เธอได้รับและมีเงินจากทางรัฐช่วยเหลือมาก้อนหนึ่งเพราะพ่อของเธอเป็นครู เธอก็ยังพอมีเงินจ่ายค่าเทอมและใช้ชีวิตต่อได้แต่เธอก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เธอทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่ผ่านไปแค่ปีเดียวเธอก็มารู้ว่าเงินที่มีอยู่พี่ชายเธอเอาไปถลุงกับการพนันจนหมด ตอนนั้นในใจเธอ แตกสลายเพราะการใช้ชีวิตแบบไม่มีเงินในสังคมปัจจุบันมันเป็นไปไม่ได้เลย แต่เธอก็สู้ทำงานส่งตัวเองเรียนจนมาถึงปีสุดท้าย เธอมารู้ว่าเขากำลังจะมายึดบ้านเพราะพี่ชายเธอเอาไปจำนำไว้ซึ่งเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เหลืออยู่ ดีว่าเจ้าหนี้เขาเห็นใจเลยให้เวลาเธอได้หาเงินมาใช้หนี้ เธอจำต้องดรอปเรียนไว้ก่อน จนมาถึงเรื่องนี้เงินยี่สิบล้านเทียบกับชีวิตเธอยังไม่ได้เลย และที่เจ็บปวดใจที่สุดคือพี่ชายที่ไม่ว่าจะผิดมากี่ครั้งเธอก็ไม่เคยโกรธเลยแต่มาวันนี้พี่ชายที่เธอรักกลับยอมยกเธอให้คนอื่นเพื่อให้ตัวเองรอด "พ่อจ๋าแม่จ๋าขวัญจะทำยังไงดี..ฮื้ออๆๆ" พาขวัญนั้งร้องไห้อยู่ที่เดินจนฟ้ามืดเธอถึงลุกขึ้นไปอาบน้ำและเข้านอนเลย ////////////////////////////// เช้านี้พาขวัญก็รีบตื่นแต่เช้า ตอนนี้เธอทำงานที่ร้านกาแฟเเห่งหนึ่งเป็นของพี่ชายเพื่อนเธอที่เรียนมหาลัยด้วยกัน "พาขวัญวันนี้มาแต่เช้าเลยนะ" เพื่อนพนักงานทักขึ้น "แต่ก็ยังสายกว่าฟ้าอยู่ดี" "ฟ้าก็เพิ่งมาถึงก่อนขวัญแปบเดียวเอง เอ้อขวัญเห็นบอกว่าอยากทำงานเพิ่มเมื่อเช้าเราผ่านผับเปิดใหม่ใหญ่มากเขาเปิดรับพนักงานเพิ่มขวัญลองไปสมัครดูสิ" "จริงหรอฟ้า ได้สิเดี๋ยวเราจะไปสมัครดูขอบใจนะ" พาขวัญสมัครงานไว้หลายที่แต่ด้วยเธอเองก็ยังเรียนไม่จบ งานที่พอจะได้เงินเดือนดีๆก็ไม่มีที่ไหนตอบกลับมาเลย เพราะฉะนั้นตอนนี้มีอะไรที่เธอทำได้ก็ต้องทำไปก่อน "เป็นยังไงกันบ้างครับสาวๆวันนี้เหนื่อยกันไหม" เอกภพเจ้าของร้านเข้ามาตอนสายๆ "วันนี้ลูกค้าเยอะแต่เช้าเลยคะคุณภพ" ฟ้ารายงานเจ้านาย "หรอครับนี้วันนี้พี่ซื้อผัดไทยเจ้าอร่อยมาฝากด้วยนะ" เอกภพยกถุงผัดไทยในมือให้ดู "ขอบคุณค่ะ" พาขวัญกับฟ้าพูดขึ้นพร้อมกันพาขวัญรับถุงผัดไทยมาถือไว้เมื่อเอกภพตั้งใจยื้นให้เธอ "เหนื่อยไหมครับ" เขาถามเธออีกครั้ง "ไม่เหนื่อยคะ" พาขวัญตอบพร้อมรอยยิ้ม พอดีกับจังหวะลูกค้าเข้าพอดี "ขวัญขอตัวทำงานก่อนนะคะ" เธอบอกก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป นี้ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่เธออยากได้งานใหม่ เธอรู้สึกอึดอัดกับการกระทำของเอกภพเธอรู้ว่าเขาคิดยังไงกับเธอ แต่เธอเคารพเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น