คุณเป็นใคร
1506 คำ
"น้องขวัญดื่มหน่อยสิครับไม่ดื่มถือว่าไม่ให้เกียรติกันนะครับ"
องอาจที่ตอนนี้เริ่มเมาได้ที่แล้ว มือไม้ก็ไม่อยู่สุก เขาพยายามจับเอาแก้วเหล้าเขาปากเธอให้ได้
"ขวัญบอกแล้วไงว่าขวัญดื่มไม่เป็น ขวัญว่าขวัญกลับดีกว่าค่ะ"
"เดียวสิแล้วเงินไม่อยากได้แล้วหรอ"
องอาจขว้าข้อมือเธอไว้"
"ไม่ฉันไม่อยากได้แล้ว"
พาขวัญตอบและสะบัดแขนออกจากมือเขา
"นี้ขวัญอย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ยอมๆพี่เขาไปเถอะเดี๋ยวก็ได้เงินใช้สบายจะตาย"
"โบว์หมายความว่าไง"
พาขวัญมองหน้าเพื่อนร่วมงานที่ตอนนี้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
"อย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย ของแบบนี้ได้ลองแล้วจะติดใจ"
พาขวัญตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ไหนโบว์บอกว่ากินข้าวเฉยๆไง"
"นี้เธอบ้าหรือโง้มากินข้าวเขาจะจ่ายเป็นแสนหรอ พี่องอาจอย่าลืมส่วนของโบว์ด้วยนะ"
ประโยคหลังโบว์หันไปบอกองอาจ
พาขวัญถึงกับช็อก
"นี้โบว์หรอกเรามาขายหรอ"
"โธ่..ขวัญคิดอะไรแบบนั้นเราแค่ช่วยขวัญหาเงินเพิ่มดีจะตาย..ฮ่าๆๆ"
โบว์หัวเราะ
พาขวัญสะบัดแขนอย่างแรงเเต่ก็ไม่หลุดจากมือองอาจ
"ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ทำงานนี้"
พาขวัญหันไปบอกองอาจ
"ไม่ทันแล้วจ้ะคนสวย..มานี้"
องอาจดึงเธอให้ขยับเข้าไปใกล้ๆ เขาจับแก้วเหล้ากรอกปากเธอพาขวัญไม่ทันตั้งตัวเลยกลืนเหล้าไปหลายอึก ก่อนจะสะบัดตัวออกมาได้แต่ก็ถูกโบว์กดเธอลงกับโซฟา
"ฮ่าๆๆ..ดีมากเอาไว้ฉันจะตอบแทนเธออย่างงามเลย"
องอาจบอกโบว์ เขาบีบแก้มพาขวัญแล้วเอาเหล้ากรอกเข้าไปในปากเธอ
"แค่ก..แค่ก"
พาขวัญสำลักจนหน้าแดงไปหมด
[ปั๊งง..]
ทันไดนั้นประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง
องอาจกับโบว์ตกใจรีบปล่อยพาขวัญทันที
"มึงเป็นใครว่ะ เข้ามาในห้องนี้ได้ไง"
องอาจทำเก่งตะคอกถามออกไป
"กู...เป็นพ่อมึงไง"
[โคร่มมม]
สิ้นเสียงพูดองอาจโดนถีบเข้ายอดอกล้มลงไม่เป็นท่า
"โอ้ย...มึงกล้าถีบกูหรอ"
องอาจจะโดดเขาใส่ แต่ถูกผู้ชายสองคนกันไว้ก่อน องอาจถึงกับรีบถอย
"วันนี้กูไม่มีเวลาเล่นกับมึง"
พูดเสร็จชรัณไปดึงพาขวัญให้ลุกขึ้น
[แค่กๆๆ]
พาขวัญไอจนหน้าแดง
"เธอนี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลยนะ"
เขาต่อว่าเธอ
พาขวัญงงไปหมด แถมยังร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าเนื่องจากเมื่อกี้เธอกลืนเหล้าไปหลายอึก
"คุณเป็นใคร"
เธอหันไปถามเขา เนื่องจากในห้องที่ค่อนข้างมืดทำให้เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัด
"เดี๋ยวเธอก็รู้"
เขาพูดพร้อมกับดึงเธอออกมานากห้องนั้น
"เดี๋ยวสิว่ะ..มึงจะพาเด็กกูไปไหน"
เสียงองอาจตะโกนไล่หลังออกมา
"ฝากจัดการพวกมันด้วย"
เขาหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่หน้าประตู
"ครับนาย"
เดชาตอบรับพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องและปิดประตู
"นายหรอ..!"
พาขวัญเริ่มคุ้นๆกับคำนี้
"เดี๋ยว..คุณจะพาฉันไปไหน"
พาขวัญพยายามขืนตัวไว้ เพราะทางที่เขาพาเธอเดินไปนั้นเหมือนมันยิ่งลึกเข้าไปอีก
"ตามมาเถอะน่า"
"ไม่ปล่อยฉันนะ"
พาขวัญพยายามสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากมือเขา
"อย่าอวดเก่ง ทีเมื่อกี้ทำไมไม่เก่งแบบนี้"
เขาดึงเธอเพื่อที่จะให้เดินตามเขาไปแต่พาขวัญดันเกิดอาการเซด้วย ฤทธิ์เหล้าที่เธอกลืนเข้าไป
"ว้ายยย.."
เธอเซจนเกือบล้มดีที่เขาจับแขนเธอไว้
"ยุ่งชะมัด"
เขาว่าให้เธอพร้อมกับจับเธออุ้มพาดบ่าพาเดินเข้าไปด้านใน
"กรี๊ดด..ปล่อยฉันนะ"
พาขวัญทั้งดิ้นทั้งกรี๊ดกลัวตกก็กลัวมึนหัวก็มึนเธอใช้มือน้อยๆทุบหลังเข้า
"หยุด.... ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
เขาบอกเธอแต่เธอไม่ฟังอะไรแล้ว
"ปล่อยฉันสิ"
[เพียะ]
"โอ้ยยย...ไอ้บ้าเจ็บนะ"
เขาดีก้นเธออย่างแรง
พอมาถึงห้องหนึ่งเขาเปิดประตูเข้าไปอย่างแรง และโยนเธอลงไปที่โซฟาตัวใหญ่"โอ้ยย"
พาขวัญร้องเมื่อกี่เขาตีก้นไว้ก็เจ็บจนชานี้ยังมากระแทกกับโซฟาอีกถึงมันจะนุ่มก็เถอะ
"เก่งหนักไม่ใช้หรือไง"
เขายืนเท้าเอวมองเธอ
"คุณเป็นใคร แล้วพาฉันมาที่นี้ทำไหม"
พาขวัญถามเขา เธอมองไปรอบๆห้องที่มี เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน เหมือนอยู่คนละโลกกับข้างนอกแต่ก็ยังคงไฟสลัวๆเหมือนเดิม
"ทำไมหรืออยากกลับไปอยู่ห้องเมื่อกี้เดี๋ยวจะไปส่งให้"
พาขวัญเงียบไป
"คิดยังไงถึงได้มาที่นี้ แล้วดูเเต่งตัวบ้าอะไร"
พาขวัญพยายามดึงกระโปรงลงและดึงเกาะอกขึ้น
นั้นสิเธอมาทำบ้าอะไรที่นี้
"แล้วคุณเป็นใครเรารู้จักกันหรือไง ถึงได้มายืนด่าฉันอยู่แบบนี้"
[พรึบ]
อยู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้นมา
พาขวัญหรี่ตาลงเพื่อปรับแสงให้กับดวงตา
เธอมองเขาอย่างพิจารณา ผู้ชายคนนี้เธอเคยเห็นเขาที่ไหน เธอพยายามคิดทบทวนและแล้วเธอก็ตาโตขึ้นมา
"คุณ"
พาขวัญถอยหนีเขาไปจนสุดโซฟา
"เป็นไงนึกออกหรือยัง"
ชรัณถามขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปาก
"คุณจะทำอะไรฉัน"
พาขวัญเอาหมอนอิงที่วางอยู่โซฟามากอดไว้ สายตามองมาที่เขาตาไม่กระพริบ
"แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณพาขวัญ"
พาขวัญตาโตอ้าปากค้าง
"คะ..คุณรู้ชื่อฉันได้ไง"
"ผมรู้ทุกอย่างที่ผมอยากรู้"
พาขวัญมองหน้าเขา
"คุณ...คุณเอาพี่นทีไปไว้ไหน คุณเห็นเขาหรือเปล่าคุณทำร้ายเขาหรือเปล่า"
พาขวัญลืมตัวคิดเป็นห่วงพี่ชายเธอเดินเขามาจับแขนเขาเขย่าไปมา
"หยุด..."
เขาตะคอกใส่เธอ
"คุณก็ตอบมาสิว่าคุณทำอะไรพี่ฉันหรือเปล่า"
"ถ้าฆ่ามันได้ผมก็อยากฆ่ามันเหมือนกัน"
เขาพูดด้วยแววตาดุดัน
"คุณ..อย่าทำอะไรพี่นทีนะฉันขอร้อง"
ชรัณจับไหล่เธอไว้ทั้งสองข้างเขาบีบไว้แน่น
พาขวัญนิ้วหน้าด้วยความเจ็บ
"พี่คุณทำกับคุณขนาดนี้คุณยังห่วงมันอีกหรอ"
พาขวัญยกมือไหว้เขาน้ำตาคลอเบ้า
"ฉันขอร้องอย่าทำอะไรเขาเลยชีวิตฉันเหลือเขาแค่คนเดียว"
ชรัณสบตากลมโตที่ตอนนี้มีน้ำตาคลอหน่อยตาอยู่
[ผลักก..]
เขาผลักเธอลงไปที่โซฟา พาขวัญน้ำตาหยดลงมาบนหลังมือ
[พรึบบ..]
เขาโยนเสื้อแจ็คเก็ตของเขามาให้เธอ
"ใส่ไว้เดี๋ยวผมจะให้คนไปส่งบ้าน"
พาขวัญรีบใส่ไว้แต่โดยดี เพราะเธอเองก็ไม่ชอบชุดนี้เท่าไหร่ แถมในห้องนี้ยังเย็นมากด้วย
"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี้
เขาถามเธอ ตอนที่ลูกน้องมารายงานเขาเขาแทบอยากจะจับเธอมาตีก้นสะตอนนั้นเลย
พาขวัญก้มมองมือตัวเอง จะให้บอกว่ายังไงมันเป็นเรื่องน่าอาย
"ผมถาม"
เขาตะคอกถามอีกครั้ง พาขวัญถึงกับสะดุ้งเธอบีบมือตัวเองเเน่น
"ฉัน...ฉัน.."
"อย่าบอกว่าถูกหลอกมา"
พาขวัญนิ่ง
"ทำไมโง่อย่างนี้ หัดฉลาดทันคนมั่ง"
ชรัณต่อว่าเธอ พาขวัญเงียบไม่ตอบโตอะไรเขา เพราะเธอเองก็โทษตัวเองที่โง่ให้คนอื่นหลอกได้โชคดีแค่ไหนแล้วที่รอดมาได้
"เดี๋ยวผมให้คนไปส่งที่บ้าน"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับเองได้คะ"
พาขวัญรีบลุกขึ้นกำลังจะเดินไปที่ประตู
"อยากมีผัวเป็นคนแปลกหน้าหรือไง"
ชรัณพูดขึ้นทำให้พาขวัญชะงักเท้าทันที
"คุณหมายความว่าไง"
พาขวัญหันมาถามเขา
"ก็หมายความตามที่พูดสภาพคุณตอนนี้รับรองว่าไปยังไม่พ่นผับผมคุณก็ถูก ลากไปข่มขื่นแล้ว"
พาขวัญยืนนิ่งอยู่หน้าประตูไม่กล้าเดินออกไป
ชรัณเดินไปกดโทรศัพท์ภายใน
[มีใครอยู่ข้างนอกเข้ามานี้หน่อย]
สักพักก็มีลูกน้องเขาเดินเขามา
"ไปส่งที่บ้าน...ให้เรียบร้อย"
เขาสั่งลูกน้อง
"ครับนาย.....เชิญครับ"
ลูกน้องรับคำสั่งก่อนจะหันมาบอกพาขวัญ
พาขวัญหันไปมองหน้าเขาอย่าง ชั่งใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ชรัณมองตามเธอไปจนรับสายตา
- ผู้เขียน
