พาขวัญเปิดประตูห้องเขา และค่อยๆถอยหลังเข้าไป มือก็พยายามกอดเขาไว้
"ถึงแล้ว....คุณชรัณคะ....ว้ายยย"
ชรัณทิ้งตัวลงบนเตียงโดยมีพาขวัญอยู่ใต้ร่างเขา
"ฮื้อออ...คุณชรัณ...โอ้ยยยตัวก็หนัก"
เขาแกล้งทับเธอไว้ พาขวัญพยายามจะดันตัวเข้าออก แต่ตัวเขาก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย หน้าเขามุดอยู่ตรงซอกคอเธอพอดี
ชรัณอมยิ้ม
(แผนของอันดาเข้าท่าดีเหมือนกัน)
"คุณชรัณคะ"
เธอพยายามเรียกเข้า
"อืมมม"
ชรัณแกล้งส่งเสียงออกมาเขาขยับ นอนตะแคงแต่มือยังกอดเธอไว้แน่น แถมยังยกขาขึ้นมาทับเธอไว้ด้วย
"ฮื้อออ...คนเมาอะไรเนียแรงเยอะชะมัด"
พาขวัญพยายามแกะแขนที่รัดเธอไว้แน่นแต่ก็ไม่ออกหน้าเธอมุดอยู่กับอกเขาพอดี
ส่วนคนเมานอนยิ้มสบายใจ โดยที่พาขวัญไม่รู้เลย
เธอดิ้นจนเหนื่อย พาขวัญนอนนิ่งให้เขากอดอยู่แบบนั้น
ชรัณกำลังคิดอยู่ว่าทำไมเธอนิ่งไปนานจังจังหวะที่พาขวัญรวบรวมแรงผลักเขาพอดีทำให้เธอหลุดออกมาได้
พาขวัญรีบกลิ่งตั
