ลักพาตัว
1881 คำ
"เสี่ยครับมีคนเสนอจ่ายเงินใช้หนี้แทนไอ้นทีครับ"
ลูกน้องเสี่ยโตรีบเข้ามารายงาน
"ใครว่ะ"
"เป็นคนของไอ้ชรัณครับ"
"ไอ้ชรัณงั้นหรอ ทำไมมันต้องใช้หนี้เเทนไอ้นทีด้วยว่ะ เเต่ก็ช่างมันกูนึกว่าจะสูนเงินไปฟรีๆซะเเล้ว"
"งั้นตอบตกลงเลยนะครับ"
ลูกน้องถามย้ำอีกที
"ตกลงสิว่ะมึงนี่โง่จริงๆ"
เสี่ยโตตะคอกใส่ลูกน้อง
"ครับเสีย....แล้วเรื่องน้องไอ้นทีละครับเสี่ยจะเอาไง"
เสี่ยโตทำท่าครุ่นคิด
"นั้นสิว่ะ จะปล่อยไปก็เสียได้ ทั้งสาวทั้งสวยขนาดนั้น เอายังงี้มึงไปตกลงรับเงินค่าหนี้ของไอ้นทีมาให้เรียบร้อย แล้วคืนนี้ฉันจะไปดูแลน้องสาวให้มันสักหน่อยฮ่าๆๆๆ"
เสี่ยโตหัวเราะชอบใจ
"ได้เลยครับเสี่ย"
ลูกน้องยิ้มชอบใจกับความเจ้าเล่ห์ของลูกพี่
////////////////////////////////
"เรียบร้อยครับนายคนของมันตอบตกลงมาแล้วครับ"
เดชารายงานให้นายทราบ
"อืมม..จ่ายมันไปตกลงทำสัญญาให้เรียบร้อย"
"ครับนาย แต่ว่าคนอย่างไอ้เสี่ยโตจะไว้ใจมันได้แค่ไหนครับ"
ชรัณเงัยบใช้ความคิด
"จับตาดูมันไว้"
"ครับนาย ส่วนคุณพาขวัญเธอออกจากบ้านตอนประมาณเที่ยงๆครับ"
ชรัญขมวดคิ้วมุ่ย
"เขาออกไปไหน"
"เหมือนว่าจะออกไปหาสมัครงานครับ"
เดชารายงาน
"อืม...สั่งให้คนของเราเฝ้าไว้"
"ครับ...และเย็นนี้นายมีนัดกับคุณอิงอรนะครับ"
"อืม...รู้แล้ว"
เดชาโครงตัวก่อนจะเดินออกไป
อิงอรเป็นสาวนักธุระกิจที่กำลังโด่งดังอยู่ตอนนี้เธอพยายามเข้าหาเข้าหลายครั้งแล้วแต่ชรัณมองดูก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คิดไม่ ซื่อกับเขาแน่ เขาเลยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร กับผู้หญิงบางคนเข้าไม่เสี่ยงเข้าไปยุ่งดีที่สุด
///////////////////////////////////
พาขวัญเดินลงจากรถเมล์ ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เธอยืนมองท้องฟ้าด้วยใจที่ห่อเหี่ยว เธอได้แต่ภาวนาขอให้ตัวเองได้งานที่ไปสมัครมาทั้งวัน
[เอี๊ยดดด...]
มีรถตู้มาจอดดักหน้าเธอ พาขวัญมองด้วยความตกใจและไม่รอให้เกิดอะไรขึ้นเธอรีบหันหลังวิ่งทั้นที
และก็เป็นอย่างที่เธอคิดมีกลุ่ม ชายฉกรรจ์โดดลงมาจากรถ พวกมันรีบวิ่งตามเธอ
"ช่วยด้วย"
พาขวัญตะโกนก่อนที่พวกมันจะถึงต้วเธอ
"จับไว้"
หนึ่งในนั้นคว้าตัวเธอได้มันใช้มือปิดปากเธอไว้
"อี๊ดด...อ่อยอะ(กรี๊ดด..ปล่อยนะ)"
พาขวัญพยายามร้องแต่เสียงแต่เสียงที่ดังออกมาแทบจะไม่ได้ยินเลย
"เร็วสิว่ะเอามันไปขึ้นรถ"
พวกมันช่วยกันอุ้มเธอขึ้นรถไป
//////////////////////////////
"คุณชรัณคะ ทานข้าวเสร็จแล้วเราไปต่อกันนะคะคืนนี้อรมีเวลาให้คุณทั้งคืนเลย"
อิงอรพยายามเชิญชวนเขาสุดๆ ชรัณไม่ได้พูดอะไรเขายกไวน์ขึ้นจิบด้วยสายตาว่างเปล่า
"อรอยากจะปรึกษาเรื่องธุระกิจกับคุณด้วยตอนนี้ธุระกิจของอรสร้างกำไลได้เป็นกรอบเป็นกำเลยนะคะ"
"ถ้ามันไปได้ดีก็เเสดงว่าคุณทำได้ดีแล้ว ผมว่าคุณคงไม่ต้องปรึกษาใครหรอกครับ"
ชรัณพูดหน้าตาย ทำให้อิงอรทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน วันนี้เธอตั้งใจจะต้อง รวบรัดเขาให้ได้ ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยัง มีอิทธิพลขนาดนี้ถ้าเธอได้เขามาครอบครองธุระกิจของเธอก็จะยิ่งเติบโตเข้าไปอีก
"แม้..ถึงยังไงอรก็ยังอยากได้คำแนะนำจากคุณอยู่ดี"
เธอส่งยิ้มที่คิดว่ายั่วยวนเขาสุดๆไปให้
เขา
"นายครับ....เกิดเรื่องแล้วครับนาย"
เดชารีบเดินเข้ามาหาชรัณที่โต๊ะอาหาร พร้อมทั้งก้มลงกระซิบที่ข้างหูนาย
ชรัณเเววตาวาวโลด และรีบลุกขึ้นทันที
"คุณชรัณจะไปไหนค่ะ เรายังทานข้าวกันยังไม่เสร็จเลยนะคะ"
"ผมมีธุระ"
เขาพูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
"คุณชรัณ...บ้าจริง"
อิงอรพยายามเรียกเขาไว้แต่เขาก็เดินออกไปโดยที่ไม่หันมามองเธอสักนิด สิ่งที่เธอ คาดหวังพังทลายลงไม่เป็นท่า กว่าจะนัดกับเขาได้ไม่ใช้เรื่องง่ายเลย
"พวกไหน"
เขาถามเดชาเมื่อขึ้นมานั้งบนรถเรียบร้อยแล้ว
"ไอ้เสี่ยโตครับ"
"เราให้เงินมันไปแล้วไม่ใช่หรือไง"
"ให้ไปแล้วครับ"
ชรัณขบกรามแน่น
"ไอ้ระยำ"
เขาพูดพึมพำขึ้นเดียวด้วยความโกรธ
"คิดว่ามันจะพาไปไหน"
"น่าจะรีสอร์ทของมันที่อยู่กาญจนบุรีครับ"
"สั่งคนของเราตามไว้อย่าให้ คลาดสายตาไปได้ เรียกพวกไอ้โชคให้รีบตามไปสมทบ"
ชรัญสั่งให้ลูกน้องอีกชุดรีบตามไปสมทบทันที
"ครับนาย"
เดชารับคำสั่ง
ตอนนี้เขาแทบจะนั่งไม่ติด คิดถึงดวงตากลมโตคู่นั้นไม่รู้ตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง
"ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไงว่ะ"
ชรัณพูดขึ้นอย่างใจร้อน สั่งคนขับรถให้เร็วกว่านี้ สิงห์คนขับรถหันมามองหน้าเดชา เพราะทุกอย่างจะคำนึงถึงความปลอดภัยของนายเป็นหลัง
เดชาพยักหน้าให้สิงห์ขับเร็วได้เพราะเดชาเองก็ไม่เคยเห็นนายของเขาเป็นแบบนี้ ถ้าไปไม่ทันเขากลัวจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ เขารู้จักนายเขาดี
//////////////////////////////
"พวกแกเป็นใคร จับฉันมาทำไม"
พาขวัญถามพวกมัน นั่งอยู่บนเบาะที่ถูกพวกมั้นนั่งประกบไว้
"ไม่ต้องถามไปถึงก็รู้เอง"
"ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้อง"
พาขวัญยกมือไหว้ขอร้องพวกมัน
"ทำใจดีๆไว้คนสวย ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกมีแต่สวรรค์ที่รอเธออยู่ข้างหน้าทำตัวดีๆเสี่ยเขาจะได้เอ็นดู...ฮ่าาๆๆ"
พวกมันหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน
พาขวัญได้ยินเเค่นี้เธอก็รู้แล้วว่าเธอจะเจอกับอะไร เธอหลับตาลงเอนตัวพิงเบาะรถเธอยอมแพ้ให้กับโชคชะตาแล้ว
(สู้แค่ตายเท่านั้น)
พาขวัญคิดในใจน้ำใส่ๆไหลออกมาจากหางตายังไงเธอก็ไม่ยอมถูกข่มขืนแน่ ตราบไดที่เธอยังมีลมหายใจอยู่
เกือบสองชั่วโมงที่เธอถูกจับขึ้นรถมา ตอนนี้รถเลี้ยวเข้ามาจอดที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง
พวกมันพาเธอเข้ามาที่ รีสอร์ทหลังใหญ่สุด
"มาแล้วครับเสี่ย"
ลูกน้องรายงานพร้อมกับผลักให้พาขวัญให้เดินเข้าไปใกล้ๆเสี่ยโต พาขวัญขืนตัวไว้ไม่ยอมเข้าไปใกล้ไอ้เสี่ยนั้น
"เฮ้ยย..เบาๆหน่อยสิว่ะ เดี๋ยวของกูช้ำหมด"
เสี่ยโตบอกลูกน้อง แต่สายตามองมาที่เธออย่างน่ารังเกียจ
"เป็นยังไงบ้างจ้ะหนู นั่งรถมาไกลเหนื่อยหรือเปล้าจ้ะ"
เสี่ยโตทำหน้ากะลิ้มกะเลียใส่เธอ
พาขวัญเงียบ เธอรู้สึกขยะแขยงแม้แต่หน้ามันเธอยังไม่อยากมอง
"อย่าทำบึงตึงใส่เสี่ยแบบนั้นสิจ้ะ"
เสี่ยโตเดินเข้ามาหาเธอพาขวัญรีบถอยหนี
"จะไปไหน ยังไงวันนี้หนูก็หนีเสี่ยไม่พ่นหรอก..ฮ่าๆๆ พามันเข้าไปในห้อง"
ประโยคหลังเสี่ยโตหันไปสั่งลูกน้องให้เอาพาขวัญเข้าไปในห้องนอน
"ปล่อยฉันนะ"
พาขวัญขืนตัวไว้ แต่ก็สู้แรงพวกมันไม่ไหวพวกมันลากเธอเข้าไปในห้องและโยนเธอลงบนเตียง จังหวะที่เสี่ยโตเดินเข้ามาพอดี พาขวัญยกเท้าถีบเข้าไปที่พุงของเสี่ยโตจนมันหงายหลังลงไปกองอยู่กับพื้น
"เสี่ย...เป็นไงบ้างครับ"
ลูกน้องมันรีบเข้าไปประคองให้ลุกขึ้น
"พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลังใช่ไหม..พวกมึงจับมันไว้"
เสี่ยโตสั่งลูกน้อง พาขวัญรีบหมุนตัวไปอีกฝั่งหนึ่งเธอไปขว้าโคมไฟไว้ในมือ
"อย่าเข้ามานะ"
พาขวัญบอก พร้อมกับวิ่งถือโคมไฟวิ่งเข้าไปหาพวกมัน พวกมันไม่ทันตั้งตัว กลัวเธอจะเอาโคมไฟฟาดเลยหลบกันคนละทางพาขวัญได้จังหวะรีบเปิดประตูห้องออกไป พอวิ่งออกมาด้านนอกก็เจอกับพวกลูกน้องเสี่ยโตที่ยืนกันอยู่พวกมันช่วยกันจับพาขวัญไว้
"ฤทธิ์เยอะจังเลยนะ จับมันนั่งลง"
ไอ้เสี่ยโตเดินตามออกมาและสั่งให้ลูกน้องมันที่จับเธอไว้ลากเธอไปที่โซฟา
"จับมันไว้ดูสิว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน "
ไอ้เสี่ยโตบอกพร้อมกับเดินเข้าไปหาเธอที่ถูกลูกน้องมันจับแขนไว้คนละข้าง
"ไอ้หน้าตัวเมีย"
พาขวัญมองมันด้วยความเกลียดชัง
"ปากดีนักนะอีนี้"
[เพียะ]
เสี่ยโตตบพาขวัญจนหน้าหัน พาขวัญชาไปทั้งหน้าแต่ตอนนี้ต่อให้เธอต้องตายเธอก็ไม่กลัว
[โครมมม..]
พาขวัญยกเท้าถีบมันไปอีกครั้ง เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุด
"โอ้ยย...อีนี้กูหมดความอดทนกับมึงแล้วนะชอบความรุนแรงใช่ไหมกูจัดให้....พวกมึงสั่งสอนมัน"
เสี่ยโตหันไปสั่งลูกน้อง
"ได้เลยครับเสี่ย"
[เพียะ...ๆ]
มันตบเธอไปสองทีติด
"ฮึ..ฮื้ออ.."
พาขวัญครางออกมาด้วยความเจ็บ
"ไอ้พวกหน้าตัวเมีย"
พาขวัญอยากให้พวกมันซ้อมเธอให้ตายไปเลย ยังไงเธอก็ไม่ยอมถูกขืนใจเเน่
[ปั๊กกก..]
"อ่ะ"
มันชกเขาที่ท้องเธออย่างเเรง พาขวัญตัวงอด้วยความจุก น้ำตาไหลด้วยความเจ็บ
"ฮ่าๆๆ...ดูสิยังจะมีแรงสู้อีกใหม่"
เสี่ยโตเดินเข้ามากซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอของเธอ
"ไอ้ชั่ว"
พาขวัญด่ามันแต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นเบาราวกับกระซิบ
"ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี พวกมึงออกไปที่เหลือกูจัดการเอง"
เสี่ยโตสั่งลูกน้องให้ออกไป เพราะมันเห็นเธอไม่มีแรงสู้แล้ว
"มามะ...มาเป็นของเสี่ยซะดีๆ"
เสี่ยโตนั่งค่อมจับแขนเธอล็อกไว้กับโซฟา พาขวัญเจ็บเจียนตายแทบไม่มี
เเรงดิ้นน้ำตาไหลอาบสองแก้มรู้สึก ขยะแขยงมันที่สุด
เสี่ยโตก้มลงไซร้ลงไปที่ซอกคอเธอ
[หมับบ..]
พาขวัญกัดหูมันจนเลือดไหล
"โอ้ยย...อีเวรนี้มึง"
เสียโตใช้มือกุมใบหูไว้ มันเอามือออกมาดูมีเลือดสีแดงสดติดมากับมือมัน
"เลือด...มึง..."
[ผั๊ว...ๆ]
มันชกเข้าที่ท้องเธออย่างแรงด้วยความโกรธ
"อึก..."
พาขวัญเจ็บจนชา เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตายอมรับความเจ็บปวด
"หึ...หน้าตัวเมีย"
พาขวัญมองหน้าเสี่ยโต แม้ว่าเเทบจะไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเธอเลยก็ตาม
"ยังปากดีไหวอีกหรอมึง"
เสี่ยโตง่างมือกำลังจะตบเธออีกครั้ง
- ผู้เขียน
