มาเฟียร้ายกลายรัก

ถูกทำร้าย

"มาพอดี ตอนนี้เด็กเสิร์ฟมาครบแล้ว...อ่ะ นี้เป็นกฎกติกาของที่นี้ ใครผิดกฎ ไล่ออกทันทีและอาจจะมีดำเนินคดีสำหรับใครที่ทำให้ร้านเสียหาย"

พาขวัญที่มาถึงเป็นคนสุดท้ายพอดี

ผู้จัดการร้านเเจกเอกสารคนละชุด ให้พนักงานเสิร์ฟโดยเฉพาะ

"อ่านแล้วมีใครไม่เข้าใจตรงไหนมาถามได้ แต่ตอนนี้แยกย้ายกันไปทำงานก่อนได้เวลาเริ่มงานแล้ว"

ตอนนี้ทุกคนอยู่ในยูนิฟอร์มของผับเรียบร้อยแล้ว ผู้ชายก็จะเป็นกางเก่งขายาวกับเสื้อเชิ้ตของผับส่วนผู้หญิงก็จะเป็นกระโปร่งสั่นเหนือเขา พร้อมกับเสื้อเชิ้ตสีขาวรัดรูปเป็นยูนิฟอร์มของร้าน

"สวัสดีเราชื่อเจมเธอชื่ออะไรหรอ"

มีเสียงทักขึ้นมา พาขวัญเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเป็นเพื่อนเด็กเสิร์ฟด้วยกัน

"เราชื่อพาขวัญ"

พาขวัญยิ้มให้ และทุกคนก็เริ่มทำความรู้จักกันก็ถือว่าเป็นการเริ่มงานวันแรกได้ดีไม่มีปัญหาอะไร

เปิดผับวันแรกคนก็เต็มร้านเลย ทุกคนทำงานกันไม่ได้หยุด พาขวัญเองก็เดินเสิร์ฟอาหารจนล้าไปหมด เธอไม่เคยทำงานแบบนี้และที่อโคจรแบบนี้เธอแทบไม่เคยเข้ามาเลย ดีหน่อยที่มีจุดสำหรับสูบบุหรี่ โดยเฉพาะเลยไม่ค่อยมีกลิ่นบุหรี่เท่าไหร่

ไหนจะบรรดาลูกค้าผู้ชายที่เมาแล้วชอบ เลื้อยใส่เด็กเสิร์ฟอีก

"พาขวัญเป็นยังไงมั่ง"

เจมถามตอนนี้ได้เวลาเลิกงานแล้วเด็กเสิร์ฟกำลังเตียมตัวกลับบ้าน

"เหนื่อย...แล้วเจมละเห็นเดินไม่หยุดเหมือนกัน"

"ก็เหนื่อยแต่สนุกดี แล้วนี้ขวัญกลับบ้านยังไงหรอ"

"เรามีแท็กซี่เจ้าประจำนะ เราโทรตามแล้วเดี๋ยวก็คงถึง"

เธอบอกเพื่อนรวมงาน

"งั้นเราไปนะ"

เจมบอก

"จ้ะ"

พาขวัญเดินออกมารอรถอยู่ข้างน้อง

"บ๊ายบายเจอกันพรุ่งนี้นะขวัญ"

เพื่อนรวมงานบางคนก็มีรถบางคนก็แฟนมารับพวกเขาเลยกลับก่อนกันหมด

วันนี้กว่าพาขวัญจะมาถึงบ้านก็ตีสามกว่าแล้ว มาถึงอาบน้ำแล้วเธอก็หลับทันทีด้วยความเหนื่อยล้า พรุ่งนี้เธอต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟต่ออีก

ทุกวันของพาขวัญก็ยังวนเวียนอยู่แบบนี้ตอนนี้เธอไม่คิดอะไรแล้วขอแค่มีเงิน ไถ่ถอนบ้านคืนมาก็พอและงานที่ช่วยเธอได้เยอะก็คืองานเด็กเสิร์ฟในผับเพราะในแต่ละคืนเธอได้ทิปจากเหล่าบรรดาลูกค้าเยอะมากทิปถ้าลูกค้าให้กับตัวถือว่าเป็นธิปส่วนตัวไม่ต้องเอามาแบ่งกัน

ส่วนพี่ชายเธอก็หายไปไม่ติดต่อกลับมาเลย ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง รวมทั้งพวกชายชุดดำพวกนั้นก็หายไปด้วยเธอได้แต่หวังว่าทุกอย่างมันคงจบไปแล้ว

"นายครับคนของเรารายงานมาว่าช่วงสองสามวันมานี้เห็นลูกน้องไอ้เสี่ยโตมันมาจอดซุ่มดูที่บ้านไอ้นทีทุกวันเลยครับ แต่ดูเหมือนพวกมันจะตามน้องสาวไอ้นทีมากกว่า"

เดชารายงานเจ้านายเพราะเจ้านายสั่งไว้ให้ค่อยสะกดรอยตามน้องสาวนทีไว้

ชรัญขมวดคิ้วทันที

"แน่ใจนะว่ามันตามน้องสาวมากกว่ามาหาไอ้นที"

ชรัญถามมือขวาคนสนิทให้เเน่ใจอีกครั้ง

"แน่ใจครับเพราะมันส่งคนเฝ้าที่บ้านที่ร้านกาแฟที่เธอทำงานและที่สำคัญที่หน้าผับของเราด้วยครับ"

"จับตาดูพวกมันไว้ ถ้ามีอะไร ไม่ชอบมาพากลให้รีบบอกฉันทันที"

"ครับนาย"

เดชารับคำสั่งและเดินออกไป

"ขวัญไปก่อนนะฟ้าพรุ่งนี้เจอกัน"

พาขวัญโบกมือบ๊ายบายฟ้าหลังจากเก็บของปิดร้านเรียบร้อยแล้ว แต่เธอต้องรีบกลับไปอาบน้ำและไปทำงานที่ผับต่อ

"จ้ะ..แล้วเจอกัน"

ฟ้าเองก็โบกมือให้เพื่อนเช่นกัน

พาขวัญออกมารอรถเมล์สักพักรถเมล์ก็มา บ้านเธออยู่ไม่ไกลแต่ก็ต้องเดินเข้าซอยไปอีกหน่อย บ้านเธอเป็น บ้านจัดสรรที่พ่อกับแม่เธอชื้อไว้ตั้งแต่เธอยังไม่เกิดถึงบ้านจะไม่หรู แต่ก็ยังอยู่ระดับกลางๆ แต่ตัวบ้านก็จะโทรมๆไป ตามกาลเวลาและเป็นเพราะเธอช่วงหลังแทบไม่มีเวลาดูแลบ้านเลย

พาขวัญลงรถเมล์และเดินเข้าซอยมาอีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านแล้ว

เเต่ทันไดนั้นก็มีรถตู้มาจอดด้านหน้าเธอพาขวัญชะงักเท่าทันทีมือกำสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น และกำลังจะเดินถอยหนีออกมาเพราะตอนนี้เธอไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแต่ยังไม่ทันได้ถอยก็มีชายฉกรรจ์สามสี่คนลงมาจากรถ ตรงมาหาเธอ

พาขวัญรีบหันหลังกำลังจะวิ่งแต่ถูกพวกมันจับแขนไว้ได้ก่อน

"จะไปไหน....ขึ้นรถไปกับพวกเราดีๆ ดีกว่าคนสวย"

พวกมันพูดขึ้น

"พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันนะไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"

"จุ๊ๆๆ....ถ้าอยากเจ็บตัวก็เอาเลย...ไปขึ้นรถยังไงเธอก็หนีไม่พ่นหรอกคนสวยเพราะพี่ชายเธอเป็นหนี้เสี่ยโตและมันไม่ใช้เธอเป็นน้องสาวมันก็ต้องรับผิดชอบแทนมัน"

หนึ่งในนั้นพูดขึ้น พร้อมกับฉุดกระชากเธอไปที่รถที่เปิดประตูรอไว้เเล้ว

พาขวัญขืนตัวไว้

"ปล่อยนะ...ช่วยด้วยช่วยคะ ช่วย...!!"

เธอร้องตะโกนขึ้นเสียงดังก่อนจะถูกปิดปากด้วยมือของคนที่จับเธอไว้

พาขวัญพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจับของพวกมัน

"โอ้ยยย...."

เสียงมันร้องดังขึ้นด้วยความเจ็บเมื่อเธอกัดเข้าที่มือมัน

"ฤทธิ์เยอะนักนะมึง"

[ผั๊ววว..]

มันตบเข้าที่หน้าของเธออย่างแรงจนพาขวัญล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

พาขวัญเจ็บราวไปทั้งหน้า ที่มุมปากมีเลือดไหลออกมา

"เอ้ยยย...ทำอะไรกันนะ"

มีเสียงร้องเอะอะขึ้น พวกมันตกใจรีบขึ้นรถหนีไปทันที

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

ผู้ชายกลุ่มที่มาใหม่ช่วยพยุงเธอลุกขึ้น

พาขวัญใช้มือกุมแก้มไว้เธอเจ็บจนอยากร้องไห้แต่ก็พยายามฝืนไว้

"ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วย"

เธอยกมือขอบคุณพวกเขา

"ไม่เป็นไร ว่าแต่คุณไหวหรือเปล่า"

ชายคนหนึ่งในกลุ่มถามเธอ

"ไหวค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

เธอยกมือไหว้พวกเขาแล้วรีบเดินออกมา

น้ำตาหลั่งรินเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจ

พาขวัญรีบเปิดประตูเข้าบ้าน เธอทิ้งตัวร้องไห้อยุ่บนโซฟา

"ฮื้ออๆ...พี่นทีทำไมพี่ทำแบบนี้"

พาขวัญนึกถึงพี่ชายตัวปัญหาจนปานนี้ก็ยังไม่ติดต่อกลับมาก่อเรื่องไว้แล้วก็หนีหายไปทิ้งปัญหาไว้ให้เธอต้องเผชิญ

ต่อไปนี้เธอจะทำยังไง พวกมันจะมาอีกเมื่อไหรก็ไม่รู้ไหนจะต้องหาเงินให้ได้ตามกำหนดส่งค่าบ้านทุกเดือนอีก ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลมาเป็นสายเธอนั้งกอดเข่าร้องไห้ ไร้ที่พึ่ง

"นายครับคนของเรารายงานมาว่าคนของไอ้เสี่ยโตลงมือแล้วครับพวกมันพยายามจะฉุดน้องสาวไอ้นทีแต่คนของเราช่วยไว้ทัน"

"แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน"

"อยู่ในบ้านครับ เธอถูกทำร้ายได้รับบาดเจ็บครับ"

ชรัญขบกรามแน่น

"ให้คนของเราค่อยเฝ่าดูไว้"

"ครับนาย"

เดชารับคำสั่งถึงแม้จะงงๆกับเจ้านายว่ากำลังทำอะไรกันแน่ แต่ก็ไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะถามเจ้านายได้

พาขวัญลุกขึ้นไปส่องกระจกดูใบหน้าที่ตอนนี้มันบวมช้ำอย่างเห็นได้ชัด เลือดที่ไหลออกมาจากปากเริ่มหยุดแล้วแต่ความเจ็บปวดยังอยู่และเหมือนจะยิ่งเจ็บกว่าเดิมด้วยซ้ำ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คยอดเงินปัจจุบันมันไม่พอจ่ายค่าบ้านเดือนนี้แน่ เงินเดือนที่ผับก็ยังไม่ออกเพราะเธอพึ่งเริ่มทำงานได้แค่ไม่กี่วัน รายได้หลังของเธอตอนนี้มาจากเงินธิปในแต่ละวันมากกว่าเพราะบางคืนเธอได้เยอะแทบจะเท่าเงินเดือนเลย คิดได้แบบนั้นเธอก็เข้าไปอาบน้ำเพื่อจะไปทำงาน

วันนี้เธอแต่งหน้าเข้มกว่าปกติเพราะต้องการปิดรอยช้ำบนใบหน้า ดีว่ามันเป็นงานกลางคืนคนอาจจะไม่ค่อยสังเกตุเห็น