มาเฟียร้ายกลายรัก

ทดลองงาน

"ขวัญผู้จัดการเรียกพบนะ"

วาเดินมาบอกพาขวัญในห้องแต่งตัว พอมาถึงผับเธอก็รีบเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลย

"จ้ะ ขวัญเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพอดี งั้นเดี๋ยวขวัญไปพบผู้จัดการก่อนนะคะ"

พาขวัญบอกรุ่นพี่แล้วก็เดินออกมา

"ผู้จัดการเรียกขวัญหรอคะ"

"นั้งก่อนสิพาขวัญ"

พาขวัญนั้งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับผู้จัดการ

"นี้เป็นค่าเเรงรวมทิปของเมื่อคืน"

พาขวัญรับมาเปิดดู ถึงกับตาโตแบงค์พันเป็นปึกๆที่อยู่ในซองสีขาว

"ของขวัญหมดนี้เลยหรอคะ"

พาขวัญถามเพื่อความมั่นใจ

"ใช้ของขวัญหมดเลย แต่มีคำสั่งลงมาว่าให้ขวัญกลับมาทำงานตำแหน่งเดิมนั้นก็คือตำแหน่งเด็กเสิร์ฟ"

พาขวัญขมวดคิ้วทันที

"คำสั่งลงมา...หมายความว่าไงคะ ใครเป็นคนสั่งแล้วขวัญผิดอะไรทำไมคนอื่นถึงทำได้แต่ขวัญทำไม่ได้"

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่ก็ได้รับคำสั่งมาแบบนี้อีกที"

"ใครสั่งคะ"

พาขวัญถามด้วยความอยากรู้ว่าเธอ เผลอไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรอเปล่า

"เจ้าของผับนะ อย่าถามต่อเลยพี่ก็รู้พอๆกับที่ขวัญรู้นั้นเเหละ"

ผู้จัดการบอกเพราะเธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงมีคำสั่งมาแบบนี้จะว่าพาขวัญทำงานไม่ดีแต่เธอก็ได้ทิปเยอะที่สุดในบรรดาสามคนที่ไป

พาขวัญยกเงินในซองขึ้นมาดูต้องมีถึงห้าหมื่นบาท ถ้าเธอยังได้ทำงานในตำแหน่งนี้ต่อไปเธออาจจะหาเงินได้ทันก็ได้

"ขวัญของทำตำแหน่งนี้ต่อไม่ได้หรอคะผู้จัดการ"

พาขวัญขอร้องผู้จัดการ

"เฮ้ออ...ขวัญไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากให้ทำแต่เจ้านายสั่งมาแบบนี้พี่ก็ต้องทำตามที่เขาสั่ง ขวัญเข้าใจพี่นะ"

ผู้จัดการเองก็ลำบากใจ อยู่ตรงนี้ก็อยากให้เด็กได้ดีทุกคนแหละ

"ขวัญของพบเจ้าของผับหน่อยได้ไหมคะ"

พาขวัญตัดสินใจอยากคุยกับเจ้าของร้านเพราะงานนี้มันสำคัญกับเธอมาก

"เรื่องนี้พี่ช่วยไม่ได้หรอก แม้แต่พี่ยังไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของเลยมีแต่สั่งการผ่านลูกน้องเขามาอีกทีหนึ่ง"

พาขวัญทำหน้าสิ้นหวัง เเม้เเต่งานก็ไม่เป็นใจกับเธอเลย

"ขวัญลองไปบอกการ์ดตรงนั้นดูสิ เผื่อว่าเขาจะให้พบได้ พี่ช่วยได้แค่นี้จริงๆ"

พาขวัญพยักหน้าอย่างสิ้นหวังขนาดระดับผู้จัดการเจ้าของเขายังไม่คุยด้วยนับประสาอะไรกับเธอที่เป็นแค่พนักงานธรรมดา

"ขวัญขอบคุณผู้จัดการมากนะคะ"

"จ้ะ"

ผู้จัดการตอบอย่างเห็นใจ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ

พาขวัญเดินออกมาจากห้องผู้จัดการด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้า เธอหันไปมองตรงประตูที่มีการ์ดตัวใหญ่ยืนอยู่สองคน

พาขวัญตัดสินใจเดินตรงไปหาการ์ดสองคนนั้น

การ์ดทั้งสองเห็นคนเดินตรงมาพวกเขาเตรียมตัวเข้าชาร์จผู้บุกลุก แต่พอเห็นหน้าแค่นั้นแหละทั้งสองคนมองหน้ากัน

เลิ่กลั่ก

"พี่ค่ะ..หนูขอเจอเจ้าของผับหน่อยได้ไหมคะ"

การ์ดมองหน้ากัน

"เอาไงดีว่ะ"

การ์ดคนหนึ่งถามขึ้น ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาบอกแบบนี้คงถูกจับโยนออกไปแล้ว แต่คนนี้ลูกพี่ย้ำนักย้ำหนาว่าให้จับตาดูคนนี้ไว้ถ้ามีอะไรให้รีบแจ้งไปทันที

"โทรหาพี่เดสิ"

"เอ้ออ..ๆๆ"

การ์ดคนหนึ่งเดินหลบไปโทรหาลูกพี่นั้นก็คือเดชานั้นเอง

"รอสักครู่"

การ์ดอีกคนยืนบังประตูและบอกเธอให้รอ

"ขอบคุณนะคะ"

เธอขอบคุณพวกเขานึกว่าจะโดนไล่ซะอีก

สักพักการ์ดตัวใหญ่ที่เดินหายไปก็เดินกลับมา

"เข้าไปได้"

การ์ดตัวใหญ่บอก พร้อมกับเปิดประตูให้เธอ พาขวัญมองตามช่องทางเดินเข้าไปด้านในผ่านประตู เริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ เมื่อคืนนี้เธอก็นอนที่นี้ เธอจำได้ว่าเมื่อเช้าเธอออกมาจากทางนี้ มันมีบางอย่างบอกเธอว่าเธอไม่ควรเดินเข้าไป แต่ขา

กลับไม่ฟังเสียงหัวใจเลย พาขวัญตัดสินใจเดินเข้าไปตามทางเดินนั้น จนมาถึงประตูบานใหญ่ พาขวัญสูดหายใจเข้า

ปอดลึกๆ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปด้านในช้าๆ เครื่องปรับอากาศทำความเย็นคงจะทำงานอย่างหนักน่าดูแค่ประตูเปิดออกความเย็นก็ปะทะเข้ามาที่ตัวเธอจนเธอรู้สึกหนาว

"ขะ.. ขออนุญาตค่ะ"

พาขวัญพูดออกไป เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นว่ามีผู้ชายตัวใหญ่นั้งอยู่ที่เก้าอี้ตรงนั้นไฟในห้องเปิดแค่สลัวๆ มันเลยทำให้เธอเห็นหน้าเข้าไม่ชัด

"เชิญ"

ชรัณตอบกลับมา

พาขวัญชงักเท้าทันที เสียงนี้ทำไมเธอรู้สึกคุ้นจัง

"เออ...ดิฉันอยากจะขอคุยเรื่องงาน ดิฉันอยากทราบเหตุผลว่าทำไมต้องสั่งให้ดิฉันกลับไปเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนเดิมด้วยคะ"

พาขวัญติดสินใจพูดออกไปเมื่อเธอเดินมาหยุดยืนอยู่กลางห้อง

"เพราะเธอไม่เหมาะที่จะทำงานนี้"

ชรัณพูดออกมา พาขวัญเพ่งตามองไปที่เก้าอี้ตัวนั้น ทำไมเธอรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้จัง

ชรัณลุกขึ้นและค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอ

พาขวัญตาโตด้วยความตกใจ

"คุณ"

เธอพูดออกมาได้แค่นั้น

"ให้กลับไปเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วทำไมยังใส่ชุดนี้อยู่"

ชรัณมองด้วยเเววตาว้าวโลด

พาขวัญรีบถอยหลังออกทันที แต่ก็ช้ากว่าเขา ชรัณจับแขนเธอไว้แน่น

"ทำไม...!!ไม่อย่างรู้เหตุผลแล้วหรอ"

ชรัณถามแต่สายตายังจองมอง

พาขวัญตาไม่กระพริบ

"ไม่..ไม่อยากรู้แล้วค่ะ"

พาขวัญพยายามดึงแขนออกจากมือเขา

"คุณคิดว่าคนอย่างผมจะเข้ามาหาก็เข้ามาจะออกก็ออกไปได้ง่ายๆอย่างนั้นหรอ"

"ขอโทษค่ะ ฉันจะไม่รบกวนคุณอีก"

พาขวัญบอกถ้ารู้ว่าเป็นเขาเธอจะไม่เข้ามาตั้งแต่เเรก ความจริงเธอหน้าจะ เอ๊ะใจตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ

"หึ...สายไปเเล้วสาวน้อย"

ชรัญดึงเธอเข้ามาใกล้ เขาขว้าเอวบางของเธอเเละดึงให้มาชิดลำตัวเขา

"คุณ!!ปล่อยฉันนะ"

พาขวัญใช้มือน้อยๆดันอกเขาไว้ใจลงไปอยู่ตาตุ่ม

"ทำไม...ถ้าอยากเป็นสาวพีอาร์มากก็ลองทำให้ดูก่อนสิว่าเธอทำได้"

ชรัณบอกพร้อมรอยยิ้มที่พาขวัญรู้สึกไม่ชอบรอยยิ้มนั้นเลย

"ฉันเป็นได้อยู่แล้ว แต่เป็นเพราะคุณจงใจแกล้งฉัน"

"ผมจะแกล้งคุณทำไม ทำงานแบบคุณลูกค้าผมหายหมดพอดีกินเหล้าก็ไม่เป็นแถมเมาให้แขกพากลับบ้านอีก"

"แค่นี้หรอคะเหตุผล งั้นฉันจะไปหัดกินเหล้าให้เก่งๆจะได้ไม่เมาเวลาอยู่กับแขก"

พาขวัญพูดอย่างต้องการเอาชนะเขา

"ก็ดี!!งั้นเริ่มเลยแล้วกัน"

เขากอดเธอไว้แน่นและยกเธอจนเท้าลอยจากพื้นพาขวัญถูกรัดเอวไว้แน่น ตอนนี้อกเธอเบียดเสียดอยู่กับอกแกร่งของเขาอย่างเเนบชิด

"คุณชรัณฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว"

ชรัณไม่สนใจเขาพาเธอเดินไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะกดโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ

"เอาเหล้ามาให้ฉันชุดหนึ่ง"

เข้าพูดกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์

พาขวัญดิ้นจนเท้าเธองถึงพื้น เธอพยายามขืนตัวให้ออกจากเขา

"ปล่อย...!!บอกให้ปล่อยไง"

ชรัณลากเธอมาที่โซฟาตัวใหญ่เขาจับเธอนั้งลงบนตักเขา

"ฝึกไว้ก่อนจะออกไปรับแขกจะได้ คล่องๆ"

เขาใช้มือลูบไปที่ต้นขาของเธอที่ตอนนี้กระโปรงตัวสั้นของเธอแทบจะไม่ช่วยปกปิดอะไรได้เลย

"เอามือคุณออกไปนะ"

พาขวัญรีบผลักมือเขาออกจากขาเธอ

"แค่นี้รับไม่ได้หรอ"

ชรัณพูดแต่สายตาเขาจองมองที่อกสวยที่โผล่ออกมาจากเกาะอกเกือบครึ่งเตา เขาพยายามสูดหายใจควบคุมอารมณ์บ่างอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นมา พาขวัญมองตามสายตาเขาเธอรีบยกมือกอดอกไว้

"ห้ามมองนะ"

เธอบอกเขาเสียงเขียม

"หึ...เธออยากลองของเองพาขวัญ"

ชรัณลูบไล่ต้นขาเธอไปมา มืออีกข้างก็ล็อกเอวเธอไว้ไม่ให้ดิ้นไปไหนได้

[ก๊อกๆๆ]

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชรัณรีบกระตุกเสื้อแจ็คเก็ตของเขาที่ผาดอยู่โซฟามาคลุมตัวเธอไว้

"นั้งนิ่งๆถ้าไม่อยากโชว์ตัวให้ลูกน้องผมเห็น"

เขาบอกพาขวัญ เธอนั้งนิ่งอยู่บนตักเขามือก็จับเสื้อของเขาไว้แน่น