มาเฟียร้ายกลายรัก

เจ้าของไข้

"เพิ่งจะตื่นเมื่อกี้"

ชรัณรายงานให้หมอกวินทราบ

"ช่วงนี้จะเจ็บและระบบมากหน่อยนะครับ เดี๋ยวหมอให้ยาจะได้ช่วยลดความเจ็บปวดลงได้บ้าง"

"แล้วจะดีขึ้นเมื่อไหร่ว่ะ"

ชรัณถามหมอกวิน

"อีกสองสามวันก็จะเริ่มดีขึ้น..ช่วงนี้ต้องกินอาหารอ่อนไปก่อน แต่ก็น่าจะยังกินไม่ได้มากหรอกเพราะอาจจะเจ็บแผลในปากมากอยู่"

พาขวัญนอนมองผู้ชายสองคนคุยกัน ตาก็มองคนนู้นที คนนี้ที

หมอกวินยิ้มเอ็นดูคนไข้

"ไม่ต้องห่วงนะครับเดี๋ยวพี่หมอจะดูแลเอง"

หมอกวินหันไปยิ้มให้พาขวัญ

"หึ...พี่หมอ"

ชรัณที่ยืนอยู่ข้างรู้สึก หมั่นไส้เพื่อนขึ้นมา

"ฮ่าๆๆ...พี่ชื่อหมอกวินนะครับเป็นเพื่อนกับชรัณ ไม่เป็นไรครับไม่ต้องสวัสดีเอาไว้พาขวัญหายเมื่อไรพี่จะพาไปเลี้ยงข้าวดีไหม"

หมอกวินรีบบอกเมื่อพาขวัญพยายามจะยกมือขึ้น

"เดี๋ยวพี่ขอดูช่วงท้องหน่อยนะ"

หมอกวินเป็นงานเป็นการขึ้นมา

พาขวัญหันไปมองชรัณที่ยืนกอดอกนิ่งไม่ขยับไปไหน

หมอกวินมองตามสายตาของคนไข้ ไปหยุดที่เพื่อนรัก

"ญาติเชิญรอด้านนอกก่อนครับ"

หมอกวินมองหน้าเพื่อน

"ตรวจเลยฉันกับคนไข้ของแกไม่มี ความลับอะไรต่อกันอยู่เเล้ว"

ชรัณพูดนิ่งๆ

"ไม่ได้เพื่อความสะดวกในการทำงานของหมอ...คุณพยาบาลให้ญาติออกไปรอด้านนอกครับ"

หมอกวินสั่งพยาบาลที่เดินตามเข้ามาถึงพอดี

"รบกวนญาติเชิญด้านนอกก่อนนะคะ"

พยาบาลเชิญพร้อมกับเดินนำเขาออกมา

ชรัณส่งสายตาอาฆาตไปให้เพื่อน ก่อนจะเดินตามพยาบาลออกไป

หมอกวินขำพร้อมส่ายหน้าให้กับอาการของเพื่อน

"ชรัณเขาอาจจะ แข็งกระด้างไปบ้างยังไงน้องพาขวัญต้องอดทนกับมันหน่อยนะครับ"

พาขวัญมองหน้าหมองงๆ

"วันนี้จะระบม เยอะหน่อยนะครับ พรุ่งนี้น่าจะเริ่มดีขึ้น"

"ขอบคุณค่ะคุณหมอ"

พาขวัญบอกเบาๆ

"ไม่ป็นไรครับแล้วก็เรียกพี่ว่าพี่หมอดีกว่าฟังดูสนิทกันดี"

หมอกวินยิ้มให้เธอด้วยสายตาเอ็นดู

"ขอบคุณค่ะ"

พาขวัญยิ้มตอบ

"ตรวจเสร็จแล้ว คุณพยาบาลไปเชิญญาติเข้ามาได้เลยครับเดี๋ยวจะงอนไปกันใหญ่"

หมอกวินหันไปบอกพยาบาล

ชรัณเดินเข้ามาหน้าบึ้งตึง

"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยครับ ภาพลักษณ์ก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้วยังจะทำหน้าโหดอีก"

"ฉันมันโจรจะให้ยิ้มแย้มเหมือนหมอได้ไง"

ชรัณพูดพร้อมกับมองหน้าพาขวัญที่ตอนนี้นอนมองทั้งสองคนคุยกันอย่างไม่ค่อยเข้าใจว่าพวกเขาพูดอะไรกัน

"งั้นพี่ขอตัวก่อนนะครับ แถวนี้มันเถื่อน"

หมอกินบอก

"ฉันไปก่อนนะ"

หมอกวินหันมาแหย่เพื่อน

"เชิญ"

ชรัณบอกเพื่อนกวนๆพอกัน

[ก๊อกๆๆ]

"ของที่สั่งได้แล้วครับนาย"

เดชาถือถ้วยโจ๊กเข้ามาให้ เขาจัดการเอาไปว่างที่โต๊ะอาหารที่ปรับระดับสำหรับผู้ป่วยได้ก่อนจะเลื่อนมาไว้ตรงหน้าให้เธอ

"ขวัญยังไม่หิวคะ"

เธอบอกเดชา ด้วยสีหน้าเกรงใจเธอต้องมาอยู่ ท่ามกลางคนแปลกหน้าแถมยังเป็นมาเฟียหน้าโหดกันอีกด้วยเธอก็เลยไม่รู้จะทำตัวยังไง

"ไม่หิวก็ต้องกิน"

ชรัณเดินเข้ามาเดชาถอยออกไปทันที

พาขวัญมองถ้วยโจ๊กตรงหน้า ความจริงเธอก็หิวแหละ เเต่ตอนนี้ร่างกายเธอมันเจ็บระบบจนเธออยากจะนอนมากกว่า

พาขวัญตัดสินใจยอมือขึ้นมาจับช้อนและค่อยๆตักข้าวเข้าปาก ด้วยความยากลำบากแต่เธอต้องทำให้ได้รีบกินจะได้นอน เธอจะมาอ่อนแอตรงนี้ไม่ได้

ชรัณมองเธอที่พยายามใช้มือจับช้อน ที่ข้อมือมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด

พอโจ๊กเข้าปากไปคำแรก พาขวัญถึงกับหลับตาปี๋ เธอเจ็บในช่องปากไปหมด

มือที่จับช้อนสั่นเบาๆ เธอว่างช้อนลง

"ฉันอิ่มแล้วคะ"

เธอบอกเขาเธอเจ็บเกินกว่าจะกินต่อได้ ชรัณขยับเข้าไปใกล้ๆก่อนจะใช้ช้อนตักโจ๊กที่ละน้อยๆแล้วป้อนเธอ

"กินอีกหน่อยจะได้กินยา"

พาขวัญมองหน้าเขา จำใจต้องกินโจ๊กที่เขาป้อน ตอนนี้เธอไม่มีแรงที่จะ แผลงฤทธิ์อะไรกับเขาได้

แต่คนที่ทำหน้าอย่างกับถูกผีหลอกก็คือลูกน้องมือขวาของเขาที่ยืนดูเจ้านายป้อนข้าวพาขวัญอย่างไม่อยากเชื่อสายตา เดชาหันซ้ายหันขวาผีตนไดเข้า สิงเจ้านายเขาหรือเปล่า

"เดชา..ว่างหรือไง"

ชรัณเหมือนรู้ความคิดลูกน้อง

"ปะ..เปล่าครับนาย งั้นผมขอตัวนะครับ"

เดชาบอกก่อนจะรีบออกไป

"อิ่มแล้วค่ะ"

พาขวัญบอกเขา

ชรัณหยิบยาป้อนเข้าปากให้พร้อมกับน้ำ

ก่อนจะปรับเตียงเพื่อให้เธอนอนพัก เขาประคองเธอลงนอน

พาขวัญหลับตาลงตอนนี้เธอเจ็บระบมไปทั้งตัว แล้วเธอก็หลับไป

พาขวัญตื่นมาอีกครั้งก็พบว่าฟ้าเริ่มมืดแล้ว

"ตืนแล้วหรือคะ รู้สึกดีขึ้นไหมคะ"

พยาบาลสาวถามขึ้น

"ดีขึ้นแล้วค่ะ"

พยาบาลปรับเตียงให้เธอเพื่อให้เธอ เปลี่ยนอิริยาบถ

พาขวัญมองหาใครบางคน

"คุณชรัณออกไปข้างนอกคะ ฝากบอกคุณพาขวัญว่าอาจจะเข้ามาดึกๆ"

พยาบาลรายงานเมื่อเห็นว่าคนไข้เหมือนมองหาใคร

"ดิฉันชื่อกาญ เป็นพยาบาลพิเศษมาค่อยดูเเลคุณพาขวัญค่ะ"

พยาบาลสาวชวนคุยอย่างเป็นกันเอง

"คุณพาขวัญหิวหรือยังคะ คุณชรัณให้คนเอาอาหารและผลไม้มาให้ไว้แล้วเดี๋ยวดิฉันไปอุ่นให้"

"ขวัญอยากเข้าห้องน้ำคะ"

พยาบาลดูเเลพาขวัญอย่างดี

พอได้อาบน้ำกินข้าวก็รู้สึกดีขึ้น

"คุณพาขวัญต้องการอะไรก็กดปุ่มตรงนี้เรียกได้เลยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

พยาบาลออกไปแล้ว พาขวัญมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนังตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว

พาขวัญเอนตัวลงนอนแล้วก็หลับไป

เช้าวันต่อมา...

พาขวัญตื่นขึ้นมาก็ยังพบกับพยาบาลคนเดิมที่กำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ มองไปที่โซฟาสำหรับนังและนอนของญาติทุกอย่างยังปกติยังไม่มีอะไรผ่านการใช้งาน

(เเสดงว่าเขายังไม่กลับ)

เธอคิดในใจ

[ก๊อกๆๆ]

เสียงเคาะประตูดังขึ้น พาขวัญหันไปมอง

"สวัสดีครับคนไข้ วันนี้ดูหน้าตาแจ่มใส่ขึ้นนะครับ"

"สวัสดีค่ะพี่หมอ"

พาขวัญยกมือสวัสดีทักทายหมอกวินด้วยรอยยิ้ม

"วันนี้ยิ้มไหวแล้ว"

"ดีขึ้นกว่าเมื่อวานเยอะเลยคะ"

"ดีเลยครับเดี๋ยวพี่หมอขอตรวจอาการหน่อยนะครับจะได้รายงานคนบางคนถูกเล่นโทรหาพี่แต่เช้าเลย"

"คุณชรัณหรอคะ"

พาขวัญรีบถาม เพราะเขาบอกจะกลับดึกๆนี้เช้าอีกวันแล้วเขายังไม่มาเลย

"มีอยู่คนเดียวนั้นแหละครับ"

หมอกวินบอก พร้อมทั้งตรวจดูอาการของเธอไปด้วย

"แผลดีขึ้นมากแล้วนะครับ แบบนี้อีกไม่นานก็คงออกตากโรงพยาบางได้"

ออกจากโรงพยาบางหรอ

"พี่หมอคะ..เออ...ค่ารักษาประมาณเท่าไหร่คะ"

พาขวัญถามด้วยความกังวน แค่ห้องที่เธอนอนอยู่นี้คืนหนึ่งก็ไม่รู้เท่าไหร่แล้ว

"เรื่องนั้นน้องขวัญไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวเจ้าของไข้เขาจักการให้เอง"

"เจ้าของไข้..? คุณชรัณหรอคะ"

พาขวัญถามกลับ

"ใช่ครับ เอาละเรียบร้อยเสร็จแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะครับพี่มีตรวจคนไข้ต่อ"

"ขอบคุณค่ะ"

"อิฉฉาคุณขวัญจังเลยค่ะ มีแฟนอย่างคุณชรัณ"

พยาบาลสาวพูดขึ้นหลังจากที่หมอกวินออกไปแล้ว

"เปล่านะคะ ขวัญกับคุณชรัณไม่ได้เป็นแฟนกัน"

พาขวัญรีบบอก

"ถ้างั้นคุณชรัณต้องชอบคุณขวัญแน่

ได้ข่าวว่าวันที่ส่งตัวคุณขวัญมาที่นี้คุณชรัณเฝ้าคุณขวัญไม่ห่างเลยนะคะ"

พาขวัญนิ่งไป

(ถ้าเธอบอกว่าวันก่อนเขายังจะยิงเธออยู่เลยจะมีคนเชื่อไหม)

พาขวัญคิดในใจ พาขวัญเหลือบตาไปเห็นกระเป๋าเธอวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง เธอจับมาเปิดดูเงินเธอยังอยู่ครบค่อยโล่งใจหน่อยเพราะอีกไม่กี่วันก็จะครบกำหนดจ่ายค่าบ้านแล้ว แต่พอจับโทรศัพท์ออกมาเธอถึงกับถอนหายใจ

"โห้...แตกยับขนาดนี้...อย่าเพิ่งตายนะลูกแม่อยู่สู้ชีวิตมาด้วยกันตั้งนาน"

พาขวัญพยายามกดเปิดเครื่อง แต่ก็ยังมือสนิทเหมื่อนเดิม

"ติดๆ...อย่ามาพังตอนนี้นะ"

สุดท้ายก็เปิดไม่ติด

"แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังไม่อยากอยู่กับฉันเลยหรอเนียย.."