22.00 น.
เหล้าเพรียวถูกกระดกจนหมดก่อนจะรินซ้ำอีกครั้ง ภายในห้องนอนของเหมันต์ เขาปิดไฟทุกดวงเปิดเพียงโคมไฟสีส้มสลัวพอให้มีแสงสว่าง สายตาคู่คมจ้องมองกำแพงห้องผ่านความมืดอยู่แบบนั้น เขาเริ่มเมาเพราะดื่มมาสักพัก ในใจของเหมันต์มีแต่เรื่องของ ฟางข้าววนเวียนอยู่ในสมอง นี่ก็ผ่านไปกว่าแปดชั่วโมงที่เธอถูกพาตัวไปจากเขา เป็นวันเดียวกับที่เราทะเลาะกันอย่างหนัก ฟางข้าวคงจะดีใจมากที่ได้ไปจากคนเลวๆ อย่างเขาสักที แต่มันโคตรจะแย่สำหรับเขาที่ต้องมารู้ว่าอีกฝ่ายหายไปพร้อมกับลูกในท้อง...เขาสับสน และไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอย่างไรในเวลานี้ แต่ที่รู้แน่นอนคือเหมันต์ไม่มีทางปล่อยเธอไปให้ใครหน้าไหน ยังไงเขาต้องได้อีกฝ่ายคืนมา ฟางข้าวคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา เราสองคนยังไม่หย่ากัน และเหมันต์จะไม่มีวันหย่ากับเธอ
“เธอต้องอยู่กับฉันไปจนวันตายนั่นแหละ...ฟางข้าว”
.
.
.
ฟางข้าวอยู่ที่นี่ครบสองวันแล้ว
