ตอนที่ 48
แรงบีบของสองมือที่กดลงบนท่อนแขนอันบอบบางของหญิงสาวค่อย ๆ คลายลงอย่างช้า ๆ เมื่อตระหนักได้ถึงความพ่ายแพ้ของตัวเอง ทันใดนั้นสายตาของแอมเมอร์สันก็เหลือบไปเห็นจี้ที่ห้อยอยู่กับสร้อยเส้นยาวที่ราชาวดีสวมใส่ ซึ่งเขาเห็นเธอยืนจับมันเอาไว้ตลอดเวลาตั้งแต่ที่เขามาเจอเธอในวันนี้ มันเป็นแหวน แหวนวงเล็ก ๆ ประดับด้วยเพชรเม็ดเดี่ยวขนาดไม่ใหญ่มากนักอยู่ตรงกลาง และเคียงคู่ซ้ายขวาไปด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่เรียงเป็นแถวไปตามรอบตัวแหวน ไม่ต้องบอกแอมเมอร์สันก็เข้าใจในทันทีว่าแหวนวงนี้ราชาวดีได้รับมาจากใคร ดูเอาจากอาการโหยหาและให้ความสำคัญกับแหวนวงนี้ของราชาวดีแล้ว ผู้ชายคนนั้นคงจะมอบมันให้เธออย่างแน่นอน
รอยยิ้มเหยียดปรากฏขึ้นบนมุมปาก แอมเมอร์สันรู้สึกสมเพชตัวเองอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน สมเพชให้กับความโง่เง่าของตัวเอง สมเพชให้กับความรู้สึกปวดลึกอยู่ในใจที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ‘อิจฉา’ สิ่งที่เขาเป็นอยู่ใ
