ปึก!
ตึก ตึก ตึก
เสียงผลักประตูพร้อมกับเสียงเดินทำให้ฉันที่กำลังนั่งไถหน้าจอโทรศัพท์เล่นต้องละสายตาไปมองที่ประตูห้องตามสัญชาตญาณ เพราะคิดว่าคนที่เข้ามาน่าจะเป็นเจ้าของห้องอย่างนายกองทัพที่ประชุมเสร็จแล้ว แต่กลับผิดคาดเพราะคนที่เดินเข้ามาดันเป็นผู้หญิงร่างเล็กแต่นมโตเท่าหัวเด็กส่วนหน้าตาก็พอดูได้ แม่คุณเดินเชิดมองตรงและไม่เห็นหัวฉันที่กำลังนั่งจ้องมองเธอที่โซฟา...
จนกระทั่งเธอรู้สึกได้ถึงรังสีจากสายตาฉันที่มองอยู่มั้งถึงหยุดเดินกะทันหันแล้วหันขวับมาที่ฉัน
“เธอ?... นี่เธอเข้ามาในห้องท่านประธานได้ไง” หึ...หันมาก็ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นฉันเป็นผีเลยนะ
พรึบ!
ฉันหยัดกายลุกออกจากโซฟาเดินกอดอกด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไปหาเธอ ก่อนจะจ้องมองใบหน้าขมวดคิ้วของเธออยู่สักพัก ที่จ้องอยู่เนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก กำลังนึกอยู่ว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้ที่ไหน
“มองอะไร หน้าฉันไปเหมือนแม่เธอหรือไง”
เหอะ...ฉันเค้นหัวเราะขำอ
