[ Kongthap part ]
11.45 น.
“อื้อ~ โอ๊ยมึนหัวจัง”
ผมนอนตะแคงท้าวขมับกะพริบตาดูร่างบางใต้ผ้าห่มบิดขี้เกียจไปมาเป็นงูเลื่อยบนเตียงนอนด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มที หลังจากที่ผมตื่นมาแล้วราว ๆสองชั่วโมงกว่าแต่ได้แต่นั่งรอแม่คุณตื่น
“ตื่นแล้วก็ลุกสักทีเถอะ ฉันนั่งมองเธอขยับตัวเป็นล้านรอบแล้วมั้ง แม่งขยับเก่งแต่ไม่ยอมลืมตาสักที” ผมบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะหยัดกายนั่งพิงหัวเตียงแล้วมองใบหน้าไร้เครื่องสำอางของคุณนายที่กำลังบิดขี้เกียจหน้ายู่ยี่อยู่ข้าง ๆ
พรึบ!
“งื้อ...นายตื่นนานแล้วเหรอ” คุณนายลืมตาถามผม หน้ายู่เหมือนคนที่กำลังมึนๆหลังจากตื่นนอนพลางใช้มือเล็ก ๆของตัวเองนวดขมับเบาๆ หึ คงจะปวดหัวอะดิ ก็เมื่อคืนโดนผมจัดหนักขนาดนั้นแถมยังทำตัวอึดไม่ร้องขอให้ผมหยุดด้วย เป็นไงละอวดดีฉิบหาย
“อืม นานจนฉันอยากจะเอาน้ำมาสาดเธอ” ก็ผมนั่งรอนานแล้วไง หงุดหงิดด้วยตอนนี้
“โมโหอะไรอะ”
“ก็รอเธอตื่นแต่เธอไม่ยอมตื
