“นาย คุณนายหยุดเดินก่อน” ฉันเดินดุ่ม ๆ ไม่สนใจเสียงเรียกของกองทัพที่เดินตามหลังฉันมาถึงข้างล่าง จะตามฉันมาอีกทำไมไม่รู้ ก็บอกแล้วไงว่าจบ แยกกันแค่นี้ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง “ฉันบอกให้หยุดเดินไง ฉิบ ทำไมดื้ออย่างงี้วะ”
หมับ!
“นี่!” ฉันตกใจร้องเสียงหลงที่จู่ ๆ ถูกกองทัพกระชากแขนแล้วอุ้มฉันขึ้นพาดบ่าเป็นกระสอบทรายอย่างอุกอาจ ไอ้คนบ้านี่ทำไมชอบทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้นะ หัวใจฉันจะวาย
“นายเป็นบ้าหรือไง ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันโวยวายพร้อมดิ้นโคลงเคลงไปมาอย่างไม่พอใจแต่คนที่อุ้มฉันมันไม่สะท้านอะไรเลยไม่โคลงเคลงตามเลยสักนิด ฐานมั่นคงเป็นบ้า
“หุบปากแล้วเลิกดิ้นก่อนที่ฉันจะทุ่มตัวเธอลงพื้นตอนนี้นาย”
กองทัพว่าเสียงเย็นกลับมา ก่อนจะดันตัวฉันออกมาให้สบตากับเขา เหอะ ช่างเป็นภาพที่เหมือนพ่ออุ้มลูกชะมัด ก็จะให้ฉันอธิบายยังไงละในเมื่อตอนนี้มือของหมอนี้รองก้นฉันอยู่ แล้วมือฉันก็กำลังโอบคอเขาอยู่ แถมยังต
