หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...
#สนามแข่งรถ
ตึก ตึก ตึก
กองทัพเดินถือหมวกใบใหญ่ในมือตรงมาหาคุณนายที่นั่งรอเขาอยู่ในเต็นท์ด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนจะหยุดตรงปลายเท้าของร่างบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำหน้านิ่งเบือนหน้าไปทางอื่นที่ไม่ใช่หน้าของเขา
เขายืนมองหน้าหญิงสาวที่ไม่ได้กอดมาหลายวันนับตั้งแต่ที่ทะเลาะกันด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กน้อยคืนนั้น เธอก็ยังมีท่าทีเหมือนเดิมจนถึงตอนนี้ เขารู้สึกโมโหทุกครั้งที่เห็นใบหน้าเรียบนิ่งของเธอเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จากับเขา จนบางครั้งเขาก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันที่ต้องทนอยู่ในสภาพแบบนี้
และใช่ ไม่ใช่ว่าเขาไม่พยายามง้อเธอ เขาพยายามแล้ว พยายามง้อทันทีตั้งแต่คืนนั้นเลยด้วยซ้ำแต่ครั้งนี้คนตรงหน้าเขาใจแข็งเป็นหินมาก มากสะจนเขาเองหงุดหงิดจนอยากก้มลงไปเปิดปากเธอด้วยปากของเขาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ว่าการเงียบไม่พูดและทำหน้านิ่งแบบนั้นมันเรียกอารมณ์โมโหของเขาแค่ไหน...
“วันนี้จะคุยกั
