บุพเพนางร้ายอาละวาด

บทที่3 นางมารร้ายของอาชา

“อ้าว อาชาเข้ามาในครัวทำไมล่ะลูก ด้านในคนตั้งเยอะแยะและก็ร้อนอบอ้าวด้วย” คนเป็นแม่เอะใจลูกชายตัวดี ร้อยวันพันปีเห็นอาชาเข้ามามองอยู่ตรงหน้าห้องครัวซะที่ไหนกัน

“ผมหิวข้าวมากแล้วละครับก็เลยต้องออกมาดู กลัวว่าลูกสะใภ้คนโปรดของคุณแม่จะก่อเรื่องอาละวาดแม่ครัวที่นี่เหมือนวันก่อนๆ ผมไม่อยากโทรเรียกรถดับเพลิงมาดับไฟอิจฉาริษยาของคนแถวนี้นะครับ”

'จะกล่าวหาพราวตรงๆ ก็พูดออกมาเถอะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้หรือยังไง'

พราวฟ้าแอบเบะปากมองบนแก่ผู้ชายปากเสีย เธอไม่เข้าใจว่าอาชาเป็นพระเอกในนิยายเรื่องนี้ได้ยังไง ปากเสีย หน้าตาเข้มดุดัน น่าจะเหมาะเป็นตัวร้ายดีกว่า พระเอกอะไรไร้ความโรแมนติกสิ้นดี ไม่เหมือนพระเอกซีรีย์เกาหลีที่อบอุ่น รักนางเอกคนเดียว

“คงไม่ต้องเรียกรถดับเพลิงมาแล้วละค่ะคุณอาชา เพราะฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผล ที่เห็นใครก็ต้องอาละวาดไปทั่ว ฉันว่าน่าจะเรียกรถโรงพยาบาลมากดีกว่านะคะ เพราะใครบางคนกำลังชักดิ้นชักงออยู่แถวนี้”

เรื่องอะไรจะยอมให้ถูกกล่าวหาฝ่ายเดียว อาชาเจอนางมารร้ายต่อปากต่อคำกับเขามากขึ้นแอบอึ้ง เขารู้สึกเสียหน้าก่อนขอตัวหลีกออกไป

“หนูพราวนี่ก็เก่งขึ้นนะที่ทำให้ลูกชายของแม่ต้องหน้าชาวาบแบบนั้น ถ้าหากหนูพราวแต่ก่อน คงไปอาละวาดกับเอิงเอย ผู้หญิงที่สนใจสามีของหนูแน่นอน”

“ทำไมล่ะคะคุณแม่ พราวแต่ก่อนไม่กล้าเถียงกับสามีปากดีของตัวเองที่ไม่สนใจเมียตัวเองเลยเหรอคะ”

พราวฟ้าคิดในใจ เพราะปกตินางร้ายจะต้องไม่ยอมใครถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นสามีก็ตาม หรือว่าจะเก่งแค่นางเอกในเรื่องแค่คนเดียว

“แต่ก่อนหนูพราวรักอาชา สามีของหนูมาก เรียกได้ว่าทั้งรักทั้งหลง ไม่ว่าอาชาจะดุจะว่า จะกล่าวหาอะไรก็แล้วแต่ หนูพราวก็ไม่กล้าต่อปากต่อคำสามีของหนูเลย แต่กลับไปหาเรื่องกับหนูเอิงเอย ศัตรูหัวใจของหนูพราวนะ แต่เอ๋ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมหนูพราวไม่รู้ล่ะ”

“เอ่อ สงสัยพราวคงลืมล่ะมั้งค่ะคุณแม่ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร ชอบลืมบ่อยมาก กับข้าวเสร็จแล้วค่ะคุณแม่ เดี๋ยวพราวยกออกไปตั้งโต๊ะนะคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะหนูพราว หนูพราวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยลงมาทานข้าวพร้อมกัน”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ อย่าลืมของโปรดของพราวนะคะ ห้ามใครมากินข้าวไข่เจียวชะอมของพราวได้นะคะคุณแม่”

เธออุตส่าห์ตั้งใจทำซะดิบซะดี ถ้าไม่ติดขัดว่าแม่สามีสั่งให้ทำข้าวไข่เจียวชะอมอีกจานให้แก่สามีปากเสียของเธอล่ะก็ เธอคงไม่ทำให้เขาหรอก

“จ้ะหนูพราว”

“เดี๋ยวกุ้งพาคุณหนูพราวไปนะคะ”

“พี่กุ้งไม่ต้องไปหรอกจ้ะ พราวไม่ใช่เด็กอมมือแล้วสักหน่อยที่จะต้องมีคนตามคอยดูแลอยู่ตลอด พราวชินแล้วที่ไปไหนมาไหนคนเดียว พี่กุ้งช่วยพวกพี่เขายกอาหารไปก็แล้วกัน”

หลังจากพราวฟ้าส่งยิ้มอ่อนหวานพลางเดินออกจากห้องครัวโดยไม่บ่นสักคำว่าเหม็นกลิ่นอาหารที่ติดตัว สร้างความอึ้งแก่เอมอร ท่าทีของลูกสะใภ้เปลี่ยนไป จากร้ายกลายเป็นดี

“เมื่อกี้หนูพราวเรียกเธอว่าอะไรนะ กุ้ง”

“เรียกพี่กุ้งค่ะคุณหญิง กุ้งเองก็แปลกใจกับท่าทีของคุณหนูพราวที่เปลี่ยนไป แต่ก่อนคุณหนูพราวเรียกกุ้งว่านังกุ้งอยู่ตลอดเวลา”

“แต่ถ้าหนูพราวเป็นหนูพราวแบบนี้ตลอดก็ดีนะสิ อาชา ลูกชายของฉันจะได้หันกลับมาสนใจหนูพราวเสียที”

..............

ไหนๆ พราวฟ้าก็ได้มาทะลุมิติมาเกิดใหม่ในนิยายที่เธออ่านแล้ว หญิงสาวขอเดินสำรวจในบ้านหลังใหญ่นี้เสียหน่อยว่าจะใหญ่โต สวยงามสมกับที่เธอจิตนาการเอาไว้ก่อนหน้านี้หรือไม่

“มีประตูหลังบ้านอีกประตูหนึ่งหรอกเหรอเนี่ย แอบออกไปดูดีกว่า”

ด้วยความแสบซนของเธอผลักประตูหลังบ้านออกกว้าง พลันสายตากลับเป็นตากุ้งยิงเมื่อเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น

'โอ้ว แม่เจ้า ซิกแพคเป็นลูกๆ ตายแล้ว สามีของพราวรดาทำไมกร้าวใจได้ขนาดนี้'

พราวฟ้าสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มถึงต้องออกไปอาบน้ำตุ่มที่หลังบ้าน ถอดเสื้อผ้าโชว์กล้ามแน่นเหมาะสมกับเป็นเจ้าของฟาร์ม เธอกำลังเคลิบเคลิ้ม มัวเมากับซิกแพคกล้ามแน่น ทว่า...

“เฮ้ย! เธอ”

“กรี๊ด ช่วยด้วยค่ะ มีคนแก้ผ้าอาบน้ำโล่งแจ้งอยู่หลังบ้านแถวนี้ อุ๊บ อู๊ย (ปล่อยนะ)”

ไวทันความคิด อาชารีบเข้ามาปิดปากม้าดื้อพยศเพศเมียเอาไว้ พราวฟ้ายิ่งดิ้นหนักเมื่อตัวเองตกอยู่ในซิกแพคของเขาตรงหน้าเต็มตา

“บอกให้หยุดแหกปากร้องไง พราวรดา”

“อี๊ย อู้ (รีบเอามือนายออกจากปากฉันสิ ปากนายเค็มชะมัด)”

ภรรยาแต่งสุดแสบตัดสินใจใช้ฟันกัดมือหนาใหญ่ของเขาเต็มแรง อาชาเพิ่งเคยเจอฤทธิ์นางมารร้ายดื้อพยศรีบปล่อยมือออกมาทันที

“โอ๊ย เป็นหมาบ้าหรือไง ถึงได้กัดคนขนาดนี้ ดูสิมีรอยเขี้ยวหมาบ้าอยู่ตรงมือฉันอยู่เลย จะเป็นพิษสุนัขบ้าไหมวะเนี่ย”

“นี่คุณหาว่าฉันเป็นหมาบ้าไล่กัดคนไปทั่วอย่างนั้นเหรอ ใช้อะไรคิด คุณอาชาปากเสีย” คนอย่างพราวฟ้าไม่ยอมถูกว่ากล่าวหาลอยๆ ฝ่ายเดียว

“ใช่นะสิ นับวันยิ่งทำตัวเป็นหมาบ้าขึ้นทุกวัน เมื่อวานเธอก็ไปเอาเรื่องกับเอย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้หรอก” ในสายตาของอาชา ผู้หญิงตรงหน้าคือพราวรดา นางมารร้ายของตัวเองที่เกลียดชังน้ำหน้าสุดขีด

“ฉันไม่ใช่หมาบ้าอย่างที่คุณอาชากล่าวหา แต่เป็นคุณต่างหากที่เป็นคนบ้า มายืนแก้ผ้าอาบน้ำบนตุ่มน้ำนี้ หรือว่าคุณอยากให้พวกสาวๆ มาเห็นซิกแพคของคุณหรือยังไง ซิกแพคแบบนี้ไม่เห็นน่าจะดูเลยสักนิด”

“พราวรดา! ของของฉันมันคงไม่ทำให้เธอสนใจเลยสินะ ใช่ไหม” ริมฝีปากได้รูปหยัดยิ้มมุมปากก่อนจะรั้งร่างหญิงสาวปากดีตกเข้ามาอยู่ภายใต้อ้อมแขนของเขาอีกครั้ง

“ว้าย! คุณอาชา คุณจะมาทำแบบนี้กับพราวไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” นี่เป็นครั้งแรกของชีวิตสาวโสดเต็มวัยอย่างพราวฟ้าที่ใจเต้นแรง เวลาอยู่ใกล้ซิกแพคของเขา

“ฉันจะพิสูจน์ว่าเธอไม่หวั่นไหวอะไรเลยเหรอที่มีผู้ชายหน้าตาดีๆ มีซิกแพคล่ำเข้ามาแนบชิดใกล้ตัวเอง ปกติเธออยากจะเข้ามาหาฉันจะตายไปไม่ใช่เหรอ พราวรดา”

“ฉัน ไม่รู้สึกอะไรเลย ปล่อยได้แล้ว”

พราวฟ้าอดกลั้นอารมณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นภายในใจ หญิงสาวผละออกจากตัวแกร่งของผู้เป็นสามีสมรส

“คนที่คุณอาชาจะทำแบบนี้ได้ก็ต้องเป็นคุณเอิงเอยเท่านั้น คุณจะมาทำอย่างนี้กับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด ถ้าหากเธอรู้ เธอคงจะเสียใจ” เธอไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้ แค่มาเกิดใหม่ในร่างนางร้ายก็ทำให้เนื้อหานิยายเรื่องนี้ผิดเพี้ยนไปพอสมควร

“พราวรดา เธอเป็นอะไรของเธอกันแน่”

อาชาแปลกใจกับกิริยาแปรเปลี่ยน ปกติพราวรดาเกลียดชังเอิงเอยจนแทบอยากจะกำจัดไปให้พ้นๆ ทาง แต่ตอนนี้กลับเข้าข้างเอิงเอย คนที่เขารัก(แต่ก่อน)เสียอย่างนั้น

“หรือว่าตอนบ่าย เธอล้มฟาดหัวพื้นจนหัวสมองกระทบกระเทือนจนผิดเพี้ยนไปหมด”

.

.

.

พราวฟ้าอาบน้ำแต่งตัวชุดใหม่ เธอเลือกเปิดดูเสื้อผ้าของพราวรดาแอบตกตะลึง ชุดนอนแต่ละชุดแทบจะเห็นสัดส่วนโค้งเว้า เนื้อผ้าเบาบางแถมกระโปรงสั้นจงใจอวดขาเรียวอ่อนขาว

“เธอสวยมากขนาดนี้ ทำไมเธอถึงตาถั่วไปหลงไอ้ผู้ชายปากเสียคนนั้นด้วย หล่อก็ไม่หล่อ ผิวก็สีแทน พราวรดา ถ้าเป็นฉันนะ หึ! อย่าหวังว่าจะเห็นขาอ่อนฉัน”

“คุณหนูพราว เอ่อ...” กุ้งว่าจะขึ้นมาตามคุณหนูจอมวีนเหวี่ยง ชอบแต่งตัวเสื้อผ้าสั้นตลอดเวลา ทว่า

“พี่กุ้งมาพอดีเลยค่ะ คือพราวขอยืมเสื้อผ้าของพี่กุ้งสักชุดได้ไหมคะ คือพราวไม่ชอบแต่งตัวชุดนอนเบาบางแบบนี้แถมไม่เคยใส่ด้วย พี่กุ้งนะคะ”

“ถ้าคุณหนูพราวต้องการแบบนั้น เดี๋ยวพี่กุ้งจะเอามาให้คุณหนูใส่ชั่วคราวไปก่อนนะคะ”

คนใช้สนิทปรับอารมณ์ไม่ทัน ตอนบ่ายวีนเหวี่ยง อาละวาดไปทั่ว พอตกเย็นกลับดูเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน เรียกเธอว่าพี่กุ้ง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นหัวเธอเลยสักนิด

“เป็นนางร้ายในโทรทัศน์ต้องทำสีหน้ายังไงนะ ไม่เคยดูละครไทยด้วยสิ” พราวฟ้าเข้ามานั่งโต๊ะแป้งเครื่องสำอางเยอะแยะที่เธอไม่เคยใช้สักตัวเดียว

ใบหน้าดวงกมลมองตัวเองผ่านหน้ากระจกตรงหน้า เธอลองทำหน้าเบะปากใส่ตัวเองพลางชี้หน้าด่านางเอกที่แย่งพระเอกของเธอไป

“เอิงเอย เธอกล้ามากที่จะมาแย่งคุณอาชาไปจากฉันไป ฉันไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่ แต่อยากได้ก็เอาไปเถอะ ฉันยกเอาไปให้เลย ผู้ชายอะไรปากยังกับกรรไกร”

พราวฟ้าคิดว่าเป็นนางมารร้ายไม่ได้เท่าที่ควรเป็นสักเท่าไหร่ เป็นนางร้ายทำไมต้องเหนื่อยขนาดนี้ อยู่ดีๆ เธอรู้สึกสงสารนางมารร้ายคนนี้ขึ้นมาจับใจ

“พระเอกในนิยายไม่ได้มีแค่คนเดียวเสียหน่อย ทำไมต้องไปตบตีแย่งกันด้วย?!”