“ทำไม่ได้ก็บอกสิ อย่าอาสาในสิ่งที่เธอทำไม่ได้ ฉันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย ขี้เหนียวเรี่ยวแรงหรอกนะ อันไหนฉันพอทำได้ฉันก็ทำไป อย่าให้ฉันรู้สึกว่าฉันดูแลเธอได้ไม่ดีสิ มันรู้สึกแย่นะที่ทำแค่นี้ก็ทำไม่ได้” เขาบ่นยาวๆ
มือหนาแต้มครีมบนฝ่ามือบางลูบเบาๆ จนเนื้อยาซึมเข้าผิว แล้วเอาแป้งฝุ่นมาทาทับอีกทีให้เธอหายคัน กิริยาอ่อนโยนทะนุถนอมต่างจากเขาเมื่อหกปีก่อนราวคนละคน ดวงตาคมอ่อนแสงลงขณะตั้งอกตั้งใจทายาให้เธอ เขาดูใจดีอบอุ่นจนหัวใจสาวหวั่นไหว
“ขอบคุณมากค่ะ หนูไม่เป็นไรแล้ว” เธอขอบคุณเขาเสียงหวาน
“อิ่มแล้ว ไปนอนกลางวันกันเถอะ ช่วงนี้แดดแรงไม่ควรออกไปโดนแดด ผิวสวยๆ จะดำเสียหมด”
โดมินิกแตะปลายนิ้วลูบไล้แขนของคู่หมั้นสาวเบาๆ ดวงตาคมทอประกายวาวระยับต่างจากเมื่อครู่ จนทำให้คนที่เริ่มหวั่นไหว ถอดใจกลับมาตั้งท่าระแวงเหมือนเดิม
“หนูไม่ง่วง หนูไม่ชอบนอนกลางวัน” นภัสรดาส่ายหน้าปฏิเสธ
“แต่ฉันชอบนี่ มานอ
