โดมินิกตาเบิกโพรง ตกใจกับคำบอกเล่าของเธอ เขาไม่ได้สะกิดใจเลยว่าผู้ชายที่ได้จูบแรกของสาวน้อยไปคือตัวเขาเอง แต่กลับนึกไปถึงคนร้ายโรคจิตที่รังแกเด็กสาวในวัยไม่เต็มสาว แววตาเจ็บช้ำของเธอกับน้ำเสียงแผ่วพร่าราวกับจะร้องไห้ ทำให้เขาลืมความโมโหก่อนหน้าไปหมด ใจหายวาบเมื่อนึกไปว่าเธออาจถูกทำร้าย และอาจถูก... ข่มขืน !
“เขาไม่ใช่แฟนเธอใช่ไหม เขาทำร้ายเธอหรือเปล่า บอกฉันมาสิ”
เขาประคองดวงหน้าอ่อนใสไว้ในอุ้งมือ สบตาเธออย่างเห็นใจ ในสมองคิดไปไกลแล้วว่าเธอคงมีบาดแผลในใจจากเรื่องราวร้ายๆ นั่น
“ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่แฟนหนู”
นภัสรดาหลบตา ความเจ็บช้ำในอดีตคล้ายถูกเขาปลุกปลอบด้วยแววตาห่วงหาอาทรที่ทอดมา รับรู้ว่าคำพูดของเธอกำลังสร้างความเข้าใจผิดให้อีกฝ่าย แต่ก็ดีไม่ใช่เหรอเขาจะได้ไม่รังเกียจเธอ คงไม่มีผู้ชายคนไหนรับได้หากรู้ว่าผู้หญิงถูกไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ข่มขืนมา
“ขอโทษ ฉันขอโทษที่ถามเธอแบบนี้”
โดมินิกถอ
