62 เพราะตอนนี้เธอยังเป็นของฉัน
หลายวันต่อมา
เธอยังคงอาศัยอยู่เพนท์เฮาส์กับภาคินเช่นเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องทั้งหมดเธอไม่ได้บอกพ่อกับแม่เพราะไม่อยากทำให้พวกเขาไม่สบายใจ เธอนอนร้องไห้กับตัวเองทุกคืน มีน้ำตาเป็นเพื่อนที่คอยปลอบประโลมในทุกๆ คืน ส่วนภาคินทำตัวปกติแถมยังกลับไปเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน บางวันกลับเพนท์เฮาส์บ้างไม่กลับบ้าง
รู้สึกเหมือนตัวเองถูกทิ้งให้อยู่ในความว่างเปล่า ความสัมพันธ์ของเธอและเขาตอนนี้ไม่เหมือนที่ผ่านมา หัวใจที่เคยเต็มไปด้วยรัก ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ทุกคืนพยายามข่มตาให้นอนหลับ แต่ความจริงที่ย้ำเตือนกลับไม่ต่างจากฝันร้าย ตามหลอกหลอนเธออยู่ทุกคืน แม้พยายามไม่คิด แต่มันก็ยากเกินกว่าที่จะลบทุกอย่างออกไปจากหัวได้
ขณะกำลังนั่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น สายตาของเธอมองไปยังภาคินที่กลับมาในช่วงเย็น เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ปรายสายตามองเธอเพียงนิด แล้วเดิ
