สยบรักเลขา

ไม่ให้กลับบ้าน

"มะปรางเช็ดตัวก่อน"

"ปรางขอกินยาเลยได้ไหมคะ"

เธอพูดในขณะที่ยังหลับตาอยู่

"ไม่ได้ครับ ผมต้มข้าวต้มอยู่กินข้าวก่อนค่อยกินยา"

เธอนอนกอดหมอนไว้รู้สึกไม่สบายตัวจนไม่อยากทำอะไร

ธนาเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เธอ หน้าเธอแดงเพราะฤทธิ์ไข้

เขาจัดการถอดเสื้อสูทตัวนอกออกให้เธอ

เหลือเสื้อกล้ามที่เธอใส่ไว้ด้านใน

"เดี๋ยวปรางเช็ดเองก็ได้ค่ะ"

เธอพยายามจะลุกขึ้นนั้ง

"ผมเช็ดให้คุณนอนนิ่งๆเถอะ"

"แต่ว่าา..."

"ไม่แต่แล้วมะปรางนอนลงดีๆ"

เขาประคองเธอนอนลงบนโซฟาเหมือนเดิมเขารีบเช็ดตัวให้เธอ มะปรางนอนนิ่งๆเธอทั้งปวดหัวปวดแผลรู้สึกร้อนๆหนาวๆจนไม่อยากแม้แต่จะลืมตาขึ้นมา

"มะปรางลุกขึ้นมากินข้าวก่อนจะได้กินยา"

เขาบอกเธอหลังจากที่เช็ดตัวจนตัวเธอเริ่มเย็นลงแล้ว

มะปรางพยายามลุกขึ้นมานั้ง หลังจากที่เขาเช็ดตัวให้เธอก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย

เธอมองหาเสื้อตัวนอกที่เขาถอดออก เพราะเธอรู้สึกหนาวๆ

"เสื้อดิฉันละคะ"

เธอถามเขา

"จะใส่หรอ"

"ดิฉันรู้สึกหนาวๆ"

ธนาเดินไปเอาผ้าห่มผืนเล็กมาคลุมตัวช่วงไหล่ไว้ให้เธอ

"เสื้อคุณใส่มาทั้งวันแล้ว จะกินตรงนี้หรือไปกินที่โต๊ะ"

เขาถามเธอ

"ไปกินที่โต๊ะก็ได้ก็"

เธอลุกขึ้นไปนั้งกินข้าวต้มที่เขาตักใส่ถ้วยว่างไว้ที่โต๊ะกินข้าว

เธอกินไปได้นิดหน่อยก็วางช้อนลง

"ขอยาเลยได้ไหมคะ"

ธนาหยิบยาส่งให้เธอ มะปรางรับมากินอย่างว่าง่าย

"เดี๋ยวมะปรางโทรให้เพื่อนมารับนะคะ มะปรางไม่อยากรบกวนเจ้านาย"

ธนามองหน้าเลขาสาว

"ผมบอกคุณหรอว่าคุณรบกวน"

เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงดุนิดๆ

"เปล่าค่ะ มะปรางเกรงใจ คุณเป็นเจ้านายมะปรางนะคะจะให้มา...เออ...ค่อยดูแลลูกน้องแบบนี้มันไม่เหมาะ"

"ผมไม่ถือ"

"ไม่ได้นะคะ ยังไงมันก็ไม่เหมาะอยู่ดี"

ธนายืนพิงโต๊ะอาหารมองหน้าเธอ

"อยู่กับผมไม่เหมาะแล้วอยู่กับใครถึงจะเหมาะ ไอ้เอกอะไรของคุณนั้นหรือไง คุณรู้จักผมมากี่ปีมีอะไรที่ผมไม่หน้าไว้ใจหรือไง"

"เปล่านะคะ ปรางไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย"

"งั้นก็ลุกไปนอนผมปรับโซฟาให้แล้ว"

มะปรางไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามที่เขาบอก เธอลุกขึ้นไปนอนที่โซฟาตัวเดินที่ตอนนี้เขาปรับให้มันเป็นเตียงนอนขนาดใหญ่เลยทีเดียว

เธอล้มตัวลงนอน ธนาเอาผ้าห่มผืนใหญ่มาห่มให้และเธอก็หลับไปในที่สุด

/////////////////////////////////

เธอตื่นมาอีกทีก็สี่ทุมกว่าลืมตามาก็เห็นเจ้านายนั้งทำงานกับ

คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คอยู่ข้างเธอ เขาใส่กางเกงนอนขายาวกับเสื้อยืดสีขาว แสดงว่าเขาอาบน้ำแล้ว

เธอขยับตัวพร้อมกับทำหน้าแหงเก๋ด้วยความเจ็บแผล

"เจ็บแผลหรอ"

เขาถามเธอ มะปรางพยักหน้าแทนคำพูด

"กี่ทุมแล้วคะ"

"สี่ทุ่มครึ่ง จะร้องกลับบ้านอีกหรือไง"

เขาพูดอย่างรู้ทัน มะปรางค่อยๆขยับลุกขึ้นนั้ง เธอดึงผ้าห่มมาคลุมหน้าอกไว้ มันรู้สึกแปลกถึงจะมีเธอกล้ามอยู่ก็เถอะ

"แล้วทำไมไม่ให้ดิฉันกลับละคะ"

มะปรางถามเขา เธอก็อยากกลับไปอยู่ห้องตัวเองจะทำอะไรก็ได้ อยู่กับเขาจะทำอะไรก็เกรงใจไปหมด

"แล้วทำไมอยู่ที่นี้ไม่ได้ กลับไปคุณก็ไปอยู่คนเดียวถ้าไม่สบายขึ้นมาใครจะเอายาให้คุณกิน"

"เจ้านายคะ ดิฉันก็ดูแลตัวเองมาตลอดแหละค่ะ"

"แต่ไม่ใช้ตอนนี้ เพราะผมจะดูแลคุณ"

เขาพูดในขณะที่สบตาเธออยู่ มะปรางรู้สึกแปลกๆเธอรีบหลบตาเขาเหมือนมันมีอะไรบางอย่างในแววตาของเขา

"และถ้ายังไม่หายผมก็จะให้คุณอยู่นี้แหละ"

มะปรางนั้งหน้างอ

(เอาแต่ใจชะมัด)

เธอว่าเขาในใจ

"ดิฉันอยากอาบน้ำ"

เธอบอกเขา ตอนนี้เธอเหนียวตัวจะเเย่ในเมื่อไม่ให้กลับเธอก็ไม่เกรงใจแล้ว

"ก็ไปอาบสิ จะอาบห้องผมหรือห้องเล็กที่คุณนอนคืนนั้นก็ได้

"แล้วเสื้อผ้าละคะ"

"เสื้อผ้าผมไง"

"แล้ววว...~~"

"ชุดชั้นในคุณไม่ใส่ก็ได้นี้ วันนั้นคุณยังไม่ใส่เลย"

มะปรางหน้าแดงขึ้นมา ก็เพราะวันนั้นนั้นแหละเธอถึงไม่อยากอยู่ที่นี้ตอนนี้

"ทำไมวันนั้นคุณ...เฮ้ออ..ช่างเถอะ"

เธอกำลังจะต่อว่าเขา แต่เธอนึกได้ว่ามันไม่ใช้ความผิดเขา มันเป็นความผิดเธอที่ไม่ระวังตัวเองมากกว่า

ธนาอมยิ้ม เขารู้ว่าเธอจะพูดอะไร

"ยิ้มอะไรคะ"

เธอแว๊ดใส่เขา

"เปล่าสักหน่อยผมก็คิดอะไรไปเรื่อย"

เขาพูดด้วยแววตาเป็นประกาย จนเธอต้องหลบสายตาเขาอีกแล้วและอยู่ๆเธอก็ใจเต้นแรงขึ้นมา

"งั้นดิฉันขอตัวไปอาบน้ำนะคะ"

เธอลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนที่เธอนอนคืนนั้นไป

"อย่าให้แผลโดนน้ำละ"

เขาตะโกนตามเธอไป

"ค่าาา"

ธนามองตามยิ้มๆ เขารู้ว่าเลขาเขาบทจะดื้อก็ดื้อเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน และเขาจะปราบเธอให้อยู่เอง

Rrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์มะปรางดังขึ้น ทั้งกระเป๋าทั้งโทรศัพท์ของเธอว่างอยู่บนโต๊ะข้างโซฟา

ธนาหันไปมองทางประตูห้องที่มะปรางเดินเขาไป ยังไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิดออก เขาเดินเข้าไปดู

[คุณเอก]

ไอ้หมอนี้นี้เอง เขากดปิดเสียงแล้วกลับมานั้งทำงานต่อ และเสียงประตูก็เปิดออกพอดี

"เจ้านายคะ เสื้อผ้าละคะ"

มะปรางโผ่มาแค่หัวเพราะตอนนี้เธอใส่ผ้าเช็ดตัวไว้ผืนเดียว

"เดี๋ยวผมไปเอาให้"

ธนาเดินหายเข้าไปในห้องสักพักก็ออกมาพร้อมเสื้อยืดกับกางเกงนอนขายาวของเขา เขาเอามาส่งให้เธอ มะปรางยืนหลบอยู่หลังประตู ยื้นออกมาแค่มือ ธนามองมือน้อยๆของเธออย่างนึกเอ็นดู

เขาเอาสื้อผ้าวางบนมือเธอ

"ขอบคุณค่ะ"

แล้วเธอก็ปิดประตูหายเข้าไปในห้อง สักพักเธอก็ออกมาพร้อมกับชุดนอนของเขากางเกงที่เขาใส่พอดี แต่เธอต้องม้วนทั้งเอวและม้วนทั้งขากว่าจะพอดีกับเธอส่วนเสื้อไม่ต้องพูดถึงยาวเกือบถึงเข่าอยู่แล้ว

แต่วันนี้เธอมีผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่ไว้

เขาสังเกตุเห็นผ้าก๊อตปิดแผล เธอมันเปียก

ธนาขมวดี้ว เขาจับเธอนั้งลงที่โซฟา

"คะ..คุณจะทำอะไรคะ"

เธอถามเขา

"เหมือนแผลคุณจะโดนน้ำเลย เดี๋ยวผมไปดูอุปกร์ทำแผลกก่อนรอแปบหนึ่ง"

ธนาเดินหายเขาไปตรงมุมอีกห้องหนึ่ง

Rrrrrrrrrrr

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น มะปรางลุกขึ้นไปดู

[คุณเอก]

เธอมองโทรศัพท์แล้วก็หันไปมองตรงที่ธนาเดินเข้าไปแต่ยังไม่เห็นเขาออกมาเธอเลยกดรับสาย

[สวัสดีค่ะคุณเอก]

เธอกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์

[สวัสดีครับคุณมะปราง ผมโทรมารบกวนหรือเปล่าครับ]

[เปล่าค่ะ มะปรางยังไม่นอนคุณเอกมีอะไรหรือเปล่าคะ]

[ผมจะโทรมาชวนคุณปรางไปเที่ยววันเสาร์ครับเห็นคุณรียาบอกว่าคุณปรางหยุดวันอาทิตย์ ก็เลยอยากช่วนไปนั้งดืมชิวๆกัน คุณปรางจะสะดวกไหมครับ]

[อืมม..เดี๋ยวใกล้ถึงวันปรางให้คำตอบได้ไหมคะ ปรางยังไม่แน่ใจว่าถึงตอนนั้นปรางจะไปได้หรือเปล่า]

มะปรางคุยโทรศัพท์โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนแอบฟังอยู่ข้างหลัง

[ได้ครับ ผมจะรอคำตอบนะครับ]

"คุณมาผมทำแผลให้"

ธนาตั้งใจพูดให้คนในโทรศัพท์ได้ยิน

มะปรางรีบกุมโทรศัพท์ไว้ไม่อยากให้เสียงเจ้านายเล็ดลอดเข้าไปในโทรศัพท์

[เอ้ออ..คุณมะปรางไม่ได้อยู่คนเดียวหรอครับ]

[คุณเอกคะ แค่นี้ก่อนนะคะสวัสดีค่ะ]

เธอรีบตัดบทก่อนที่ธนาจะพูดอะไรขึ้นมาอีก

"หายแล้วมั่ง มีหนุ่มโทรมาชวนไปเที่ยว"

"หึ..หมดแล้วละคะ ภาพลักษณ์ของดิฉัน"

มะปรางค้อนเขาให้ควับหนึ่ง

"ผมจะรู้ไหมละว่าคุณคุยกับหนุ่มอยู่"

เขาจะให้เธอรู้ได้ไงว่าเขาตั้งใจพูดเสียงดังเองแหละ

(ก็จริงเขาคงไม่รู้ว่าเราคุยโทรศัพท์อยู่)

ส่วนมะปรางก็คิดว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ

"ช่างเถอะค่ะ แล้วคืนนี้คุณจะให้ดิฉันนอนตรงไหนคะ"

เธอถามเขาหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกสบายตัวอาการไข้ก็ไม่มีแล้ว มีแต่ปวดที่แผลนิดหน่อยเธอยากจะนอนอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆให้สบายๆแล้ว

"มานั้งนี้ผมจะดูแผลให้"

ธนาเรียกให้เธอมานั้งตรงเก้าอี้ เพื่อจะได้สะดวกในการดูแผล

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยล้างแผลทีเดียว"

"มานั้งมะปราง แผลคุณมันเปียกเดี๋ยวก็ติดเชื่อหรอก"

"ก็ได้ค่ะ"

เธอยอมลุกไปนั้งเก้าอี้ตามที่เขาบอก