มาเฟียเถื่อนคลั่งรัก

15 พี่ชายข้างบ้าน

สนามกอล์ฟ

"เป็นไงบ้างไอ้วาโอเคไหม งานมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

อิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย พลางมองสำรวจพนักงานใหม่ตรงหน้า

"สบายมากค่ะพี่อิง ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ"

ไอ้วาตอบพร้อมยิ้มหวาน ใบหน้าสดใสของเธอทำให้อิงยิ้มตามไปด้วย

"ถ้ามีปัญหาอะไร บอกพี่ได้เลยนะ"

"ค่ะพี่อิง"

จบบทสนทนาเธอก็เดินกลับไปทำงานตามปกติ ช่วงบ่ายแดดอ่อนสาดลงบนสนามกอล์ฟ ไอวาก้มตัวเก็บลูกกอล์ฟอย่างตั้งใจพร้อมกับรอยยิ้ม และวันนี้ทั้งวันเธอดูแลเอาใจใส่ลูกค้าเป็นอย่างดี

"ไอวา นั่นใช่ไอวาใช่ไหม"

เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นทันที ก่อนจะเห็นร่างสูงของกวินยืนยิ้มบางๆให้

"อ้าวพี่กวิน สวัสดีค่ะ"

ไอวารีบยกมือไหว้ตามมารยาท ความรู้สึกแปลกๆแว๊บเข้ามาในใจ เธอไม่ได้เจอเขามานานมากแล้ว ตั้งแต่ย้ายเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย ก็แทบไม่มีโอกาสเจอกันอีกเลย

กวินไม่ใช่ญาติแท้ๆแต่เป็นพี่ชายห่างๆ ที่บ้านอยู่ระแวกเดียวกันทำให้รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก

"ทำไมเรามาอยู่ที่นี่ล่ะ"

"หนูมาทำงานค่ะ"

"ทำงาน"

คิ้วของกวินค่ะขยับเข้าหากันเล็กน้อย

"ค่ะ"

เขามองเธอนิ่งก่อนถามต่อด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

"แล้วเราไม่ต้องเรียนหรอ"

"เอ่อ..."

ไอวาอ้าปากจะตอบ แต่เสียงเรียกดังแทรกขึ้นมาก่อน

"กวิน! มาทางนี้"

เสียงชายอีกคนดังจากโซนฝึกซ้อม กวินหันไปตามเสียงเรียก ก่อนจะหันกลับมามองเธออีกครั้ง แววตาเหมือนอยากพูดคุยกับเธอต่อ แต่ก็เหมือนจะไม่มีเวลามากพอ

"ไอวาเป็นแคดดี้ที่นี่หรอ"

"ค่ะพี่กวิน"

กวินยิ้มบาง ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่แสงด้วยความคุ้นเคย

"งั้นพี่ขอให้เราไปกับพี่ได้ไหม"

ไอวาชะงักเล็กน้อย มองกวินก่อนจะก้มมองดูลูกกอล์ฟ

"เอ่อ..."

"นะ ไปกับพี่นะ"

แววตาเขามีความขอร้องปนบังคับกลายๆ

"เอ่อ ได้ค่ะพี่กวิน"

"โอเค งั้นไปกัน"

ไม่ทันให้เธอตั้งตัว กวินก็เอื้อมมือคว้าแขนไอวาไว้ แล้วพาเธอวิ่งตามหลังเพื่อนลงไปยังรถกอล์ฟทันที

"ไอ้วิน มึงรู้จักน้องเขาด้วยหรอ มึงถึงได้กล้าลากแขนน้องเขามาแบบนั้น"

เพื่อนของกวินหันมาถามด้วยน้ำเสียงกึ่งแซวกึ่งชื่นชม สายตาเขารอบมองไอวาอย่างพอใจ ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาบนรถก็สะดุดตาในความสวยสะอาดแบบไม่ปรุงแต่ง ถ้าไม่ติดว่ากวินคว้าเธอมาก่อน เขาคงจะชิ่งขอให้เธอไปกับเขาแทน เพราะตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกเมื่อตอนเข้ามา เขาก็เล็งไว้แล้วว่าเธอน่าสนใจกว่าคนอื่นๆ

"อืม...เธอเป็นน้องที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน เราโตมาด้วยกัน"

กวินตอบเสียงเรียบ แต่แฝงความหมายลึกๆ

"เฮ้ย! มึงมีน้องสาวสวยขนาดนี้ไม่เห็นเคยเล่าให้กูฟังเลยว่ะ"

เพื่อนของกวินเอ่ยพลางเหลือบมองไอวาอย่างไม่เกรงใจ สายตากวาดสำรวจไปทั่วร่างเธอราวกับกำลังคำนวณทุกส่วนเว้าโค้ง

กวินหรี่ตาลงเล็กน้อย

"อย่ายุ่งกับไอวา เพราะเธอไม่เหมือนแคดดี้คนอื่น"

"หึ!"

เพื่อนหัวเราะหึในลำคอเบาๆ ก่อนเอ่ยถามขึ้นเมื่อได้ยินน้ำเสียงของกวินที่แปลกไป

"หวงหรอวะ"

"เออ...หวง"

คำตอบนั้นหลุดออกมาอย่างไม่ลังเล แถมยังหนักแน่นพอที่จะทำให้เพื่อนรู้ว่าห้ามล้ำเส้น

ไอวาหันไปมองกวินเล็กน้อย ก่อนจะทำทีเหมือนไม่ได้ยินแล้วมองตรงไปในสนาม

ในใจของกวินไอวาไม่เคยเป็นแค่น้องสาวตั้งแต่แรก เขาชอบเธอมาตั้งแต่ยังเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน รอยยิ้มใสๆกับแววตาบริสุทธิ์ของเธอ พร้อมทั้งความน่ารักของเธอยังอยู่ในความทรงจำของเขามาตลอด ไม่คิดว่าวันนี้จะได้มาเจอไอวาที่นี่ และนี่ก็เป็นความบังเอิญที่เขาเองก็ดีใจไม่น้อย และตอนนี้เขาเติบโตเป็นนักธุรกิจสีเทา ที่สร้างตัวตนกิจการรุ่งเรืองภายในไม่กี่ปี แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน คือความรู้สึกที่มีต่อไอวา ความรู้สึกที่เขาเก็บไว้และรอวันที่จะได้ครอบครองเธออย่างเปิดเผย

"ไอวามานี่พี่ช่วย"

กวินเอื้อมมือมารับทันทีที่เธอก้าวลงจากรถกอล์ฟ

"ขอบคุณค่ะพี่กวิน"

ไอวาวางมือนุ่มลงบนฝ่ามืออุ่นของเขาเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น

เพื่อนของกวินยืนมองภาพนานแล้วยิ้มที่มุมปาก

"กูว่าไม่ใช่แค่น้องแล้วว่ะไอ้วิน ดูยังไงมึงก็เป็นฝ่ายดูแลแคดดี้มากกว่าที่แคนดี้จะดูแลมึงซะอีก"

กวินปรายตาคมกริบไปทางเพื่อน

"มึงจะมองน้องกูอีกนานไหมวะ กูกับไอวาจะเป็นอะไรกันก็เรื่องของกู หน้าที่มึงคือไปตีกอล์ฟโน้น แคนดี้ของมึงรออยู่ตั้งนานแล้ว ไม่เดินกับเขามายุ่งอะไรกับเรื่องของกูนักหนาว่ะ"

เพื่อนหัวเราะเสียงเบาก่อนเอ่ยขึ้นแซวต่ะ

"โถ่เพื่อนเจอสาวหน่อยมึงจะไม่สนใจเพื่อนเลยหรอวะ"

"หุบปากแล้วไปหาแคนดี้ของมึงซะ"

"เออรู้แล้วน่าไล่อยู่ได้ หรือมึงกลัวน้องสาวมึงจะชอบกูว่ะ"

น้ำเสียงติดยั่วโมโหทำให้กวินขมวดคิ้วแน่นขึ้น

"ยังอีก"

"เออๆไปก็ได้วะ"

เพื่อนของกวินเดินผละไปอย่างเสียไม่ได้ ความจริงเขาไม่ได้สนใจแคนดี้ที่คอยดูแลตัวเองเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เขาอยากได้กลับเป็นผู้หญิงอีกคน แคดดี้ของคนอื่นและนั่นก็คือไอวา

ไอวามองตามแผ่นหลังกว้างของเพื่อนกวินที่เดินผละไป ความรู้สึกโล่งอกแผ่วลงในอกทันทีที่เสียงแซวหยุดลง เธอถอนหายใจเบาๆอย่างคนที่เพิ่งหลุดพ้นจากแรงกดดัน

"ไอ้วาไม่ต้องไปสนใจที่ไอ้เคอรี่มันพูดนะ ปากมันเป็นแบบนั้นแหละ"

กวินเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงด้วยความจริงจัง

"ค่ะพี่กวิน เราลงสนามกันเถอะค่ะ"

เธอรับคำก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าไม้กอล์ฟมาสะพาย แต่กวินกลับก้าวเข้ามาแย่งไปจากมือทันที

"พี่กวินเดี๋ยวหนูทำเองค่ะ หนูเป็นพนักงานต้องดูแลพี่เพราะพี่เป็นลูกค้า"

"แต่พี่เป็นพี่ของเรา พี่อยากช่วยบ้างไม่ได้หรือไง"

"แต่ว่า คนอื่นเห็นอาจมองไม่ดี หนูไม่อยากลำบากใจนะคะ"

"ไม่มีใครว่าอะไรหรอกน่า"

กวินไม่รอฟังต่อคว้ากระเป๋ามาสะพายขึ้นไหล่ราวกับมันเบาหวิว ก่อนจะเดินนำลงสนามไป

ไอวาเดินตามอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก กลัวว่าพนักงานคนอื่นจะเอาไปพูดต่อ แล้วเธอจะถูกตำหนิจากเจ้าของสนามเอา

"ไอวาทำงานที่นี่มานานหรือยัง"

"เอาความจริงมั้ยคะ"

"อืม เอาความจริงพี่อยากฟัง"

"หนูเพิ่งเริ่มงานวันนี้เองค่ะ"

กวินชะงักเล็กน้อย

"ว่าไงนะ เพิ่งเริ่มงานวันนี้จริงหรอ เฮ้ยอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น"

"จริงค่ะ เมื่อวานหนูเพิ่งตกงาน วันนี้เลยมาสมัครที่นี่ โชคดีที่เจ้าของรู้จักกับเพื่อนของหนู เขาก็เลยรับทันทีแล้วก็ให้เริ่มงานวันนี้เลยค่ะ"

กวินหัวเราะในลำคออย่างเอ็นดู

"เก่งนะเนี่ย เพิ่งเริ่มแต่ดูแลลูกค้าได้ดีไม่ต่างจากมืออาชีพเลย"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูยังทำอะไรไม่ค่อยเป็นเลย"

"แค่นี้ก็น่าชื่นชมแล้ว เก่งมากด้วย"

กวินเอ่ยชมพร้อมทั้งยิ้มมองไอวาแทบไม่ละสายตา

"พี่กวินมองหลุมด้วยค่ะ เดี๋ยวก็ตีไม่ตรงกันพอดี"

"หึหึ!!"

กวินขำเบาๆพร้อมมองไปที่หลุมตามที่ไอวาบอก เมื่อถูกจับได้ว่าเอาแต่มองเธอ

ไอวายิ้มหวานให้ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาเป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ กวินเป็นคนที่คอยปกป้องเธอมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าใครจะแกล้ง เธอก็จะเห็นเขาโผล่มาอยู่ข้างหลังเสมอ ราวกับเป็นเงาที่ไม่มีวันหายไปไหน

"จริงสิ คิรินเป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นหรือยัง"

กวินเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนอื่นต่อเสียงแผ่ว

"พี่เสียใจเรื่องพ่อแม่เราด้วยนะ ตอนนั้นพี่ติดเรียนเลยมาไม่ได้ แต่พี่คอยถามข่าวจากพ่อแม่ของพี่ตลอดเลยนะ แล้วพี่ก็เป็นห่วงเรามากด้วย"

หลังจากที่กวินไปเรียนต่างประเทศ เขาแทบขาดการติดต่อกับไอวาโดยสิ้นเชิง จะมีก็เพียงข่าวคราวเล็กน้อยที่ได้ฟังผ่านปากพ่อแม่ตัวเอง รวมถึงเรื่องของคิรินพี่ชายของเธอด้วย

"ยังเลยค่ะ พี่คิรินยังนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนเดิมค่ะ"

เพียงได้ยินชื่อพี่ชายไอวาก็รู้สึกหัวใจหนักอึ้ง ดวงตาเธอหม่นลงสายตาก้มต่ำมองปลายเท้าราวกับไม่อยากให้ใครเห็นความเศร้า เสียงตอบของเธอสั่นเพียงเล็กน้อย แต่ก็พอให้กวินสัมผัสถึงความเจ็บปวดที่เธอพยายามซ่อน

กวินขยับเข้าใกล้ราวกับต้องการให้ความอบอุ่น ก่อนมือหนาจะยกขึ้นมาวางที่ไหล่ของเธอเบาๆ

"งั้นหรอ วันหลังพาพี่ไปเยี่ยมคิรินหน่อยได้ไหม พี่อยากไปเห็นกับตา"

ไอวาเงยหน้ามองเขา ดวงตาคู่สวยฉายแววซาบซึ้ง

"ได้ค่ะ พี่กวิน"

รอยยิ้มบางบนใบหน้าของเธอ ทำให้กวินเห่อยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว แววตาของเขาสะท้อนความเห็นอกเห็นใจอย่างเห็นได้ชัด