มาเฟียเถื่อนคลั่งรัก

7 อยากเจอฉันไหม

"เป็นไงแก"

มินถามทันทีที่ไอวากับมานั่งลงข้างๆ ด้วยสีหน้าเป็นกังวลไม่ต่างกัน

ไอวาถอนหายใจเบาๆ ก่อนพยักหน้ารับด้วยสีหน้าหม่นหมองไม่สู้ดีนัก

"อืม ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ เรื่องค่าเทอม"

มินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามต่อ

"แล้วแกจะเอาไงวะ"

ไอวานั่งนิ่งไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"คงต้องดรอปเรียนก่อนอ่ะแก ตอนนี้ฉันไม่มีเงินจ่าย อีกอย่างฉันอยากจะเก็บเงินไว้ดูแลพี่ชายก่อน ไว้พี่ชายฉันหายเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเรียนใหม่ก็แล้วกัน"

คำพูดนั้นทำให้ดวงตาของมินโตขึ้นมองไอวาตาเบิกกว้าง

"เฮ้ยไอวา! แล้วถ้าพี่แกไม่ฟื้นล่ะ แกจะเสียทั้งพี่ทั้งอนาคตเลยนะเว้ย ฉันไม่ได้จะแช่งพี่ชายหรอกแกนะ แต่แกต้องคิดถึงความเป็นจริงด้วยนะ"

ไอ้วายิ้มจางๆแต่แววตาดูเศร้า

"ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาจะฟื้นเมื่อไหร่หรือจะฟื้นไหม แต่เขาเป็นพี่ชายฉัน แกก็รู้ว่าฉันเหลืเขาแค่คนเดียว"

มินนิ่งไปใจหนึ่งก็อยากจะห้าม แต่ลึกลงไปก็รู้ดีว่าเพื่อนกำลังจนตรอกแทบไม่เหลือทางเลือกแล้ว

"แต่ฉันไม่อยากให้แกดรอปนี่แก"

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าฉันมีเงินฉันจะรีบกลับมาเรียนเลยแกไม่ต้องห่วง"

"แล้วฉันล่ะแก ฉันจะอยู่กับใคร"

ไอวายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเพื่อนเบาๆราวปลอบใจ

"ยังไงฉันก็อยู่ตรงนี้แหละแก ฉันแค่ต้องหายไปสู้กับชีวิตอีกหน่อยเท่านั้นเอง แกคิดถึงฉันเมื่อไหร่ก็มาเจอฉันได้เสมอ"

มินมองหน้าเพื่อนด้วยแววตาเศร้าสร้อย น้ำตาคลอก่อนจะเริ่มแค้นโอบกอดไอวาแน่น เรากลับจะส่งกำลังใจทั้งหมดที่มีให้เพื่อนในอ้อมกอดนั้น

"ไม่เป็นไรหรอกน่า ในมหาลัยมีเพื่อนอีกตั้งเยอะ ไว้ฉันรีบหาเงินแล้วฉันก็รีบกลับมาเรียนกับแกโอเคไหม"

ไอ้มาพูดพลางลูบหลังเพื่อนเบาๆ ทั้งที่ในใจของเธอเองก็ปวดร้าวไม่ต่างกัน แต่ในตอนนี้สิ่งที่ต้องการที่สุดคือยื้อชีวิตพี่ชายเอาไว้ มากกว่าการมานั่งเรียนไปทั้งที่สมาธิหลุดลอย เพราะมัวแต่ห่วงพี่ชายแทบตลอดเวลา และไหนจะต้องคิดหาเงินอีกด้วย

เย็นของวัน

หลังเรียนเสร็จไอวาก็แยกกับมิน ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับ เธอรีบกลับบ้านพักเล็กๆที่เช่าไว้ ก่อนจัดเตรียมตัวสำหรับงานร้องเพลงในคืนนี้

ชุดเกาะอกสีดำรัดรูปสีที่เธอเคยใส่ขึ้นเวที ถูกหยิบลงมาจากตู้ด้วยท่าทางคุ้นเคย มือเล็กจัดแต่งเครื่องสำอางบนใบหน้าอย่างพิถีพิถัน เติมสีสันให้ดวงตาและริมฝีปาก เผยรอยยิ้มสดใสเต็มเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

ติ๋ง...

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเรียกความสนใจของเธอ ไอวาหยุดมือที่กำลังปัดแก้ม แล้วชะโงกหน้ามองหน้าจอทันที ก่อนจากพบว่าเป็นแจ้งเตือนจากแอปธนาคาร

มือเล็กรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูด้วยความรวดเร็ว ก่อนสายตาจะเบิกเพิ่มขึ้น เมื่ออยู่บ้านวันที่เพิ่มเติมเข้ามาในบัญชี

"ห้าหมื่น!"

เธออุทานเสียงดังกับตัวเองลั่นห้อง

"ไหนบอกว่าจะให้ห้าพัน ทำไมถึงโอนมาตั้งห้าหมื่น"

เธอเงยหน้าขึ้นมองตัวเองในกระจก ใบหน้าที่ประดับด้วยเครื่องสำอางสะท้อนแววตาที่เปล่งประกาย ทั้งความตกใจและดีใจผสมปนกันอยู่ในนั้น

ลึกๆแล้วไอวาก็อดดีใจไม่ได้ เงินห้าหมื่นบาทสำหรับเธอมันคือเงินก้อนใหญ่ พอที่จะนำไปจ่ายค่าเทอมได้ครบ และยังพอเหลือไว้จ่ายค่ารักษาพี่ชายของเธอเองด้วย แต่เธอก็อดประหลาดใจไม่ได้ แค่คืนเดียวกับเขาทำไมเงินถึงได้มากขนาดนี้ มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติแน่ๆ มือเล็กรีบกดเปิดแชทแล้วพิมพ์ข้อความหาเขาทันที ด้วยมือที่ฉันเล็กน้อยจากความดีใจและความตื่นเต้น

ไอวา : คุณโอนเงินมาให้หนูเกินหรือเปล่าคะ

ไม่ถึงนาทีต่อมา โทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมาแทบจะทันที คราวนี้ไม่ใช่ข้อความตอบกลับ แต่เป็นสายเรียกเข้าที่ปรากฏบนหน้าจอเป็นชื่อ "ธารา"

ไอวากลืมน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ใจเต้นแรงด้วยความกังวล ก่อนจะกดรับสายด้วยนิ้วที่สั่งเล็กน้อย

"ฮะ ฮัลโหลค่ะ"

เสียงของเธอสั่นเบาๆ

"เธอลืมของ"

น้ำเสียงเรียบๆดังลอดออกมา

"ลืม หนูลืมอะไรคะ"

"บัตรประชาชนของเธอ ยังอยู่ที่ห้องฉัน"

"อะไรนะคะ"

เธอรีบก้มหน้าคว้านหากระเป๋าสตางค์ เปิดดูซองใส่บัตรต่างๆอย่างร้อนรนแล้วพบว่า

"หายจริงๆด้วย"

เธอพึมพำกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด พร้อมยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองเบาๆ ราวกับอยากปลดปล่อยความโมโหในใจ

'ตายแล้วฉันไปทำตกไว้ได้ไงกันเนี่ย'

เธอคิดในใจพร้อมเสียงถอนหายใจดังออกมา ก่อนเธอจะพูดกับไปทางสาย

"ไว้หนูมีเวลาหนูจะเข้าไปรับนะคะ หรือถ้าคุณพอมีเวลาว่าง รบกวนคุณช่วยเอามาคืนให้หนูหน่อยก็จะขอบคุณมากเลยค่ะ"

"อืม ส่งโลเคชั่นมา"

เขาตอบสั้นๆราวกลับไม่ได้ใส่ใจ

ขณะที่เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องทำงาน มือหนาก็หมุนบัตรประชาชนของเธอไปมาเบาๆ ปลายนิ้วลูบผ่านรูปถ่ายบนบัตรด้วยแววตาที่อยากจะคาดเดา

"รบกวนส่งเลขบัญชีมาให้หนูด้วยนะคะ หนูจะโอนเงินคืนให้"

"เธออยากได้เงินไม่ใช่หรอ"

เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ใช่ค่ะ หนูอยากได้เงิน แต่เงินนี้มันเยอะไปสำหรับสิ่งที่หนูทำ"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยคำถามใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง

"เธออยากเจอฉันไหม"

ไอ้วาถึงกับชะงักไปชั่วขณะ แต่เธอก็ตัดสินใจตอบกลับด้วยน้ำเสียงชัดเจน

"ไม่ค่ะ"

คำตอบของเธอแข็งเกล้า พลางคิดว่ายังไงซะชาตินี้ทั้งชาติเธอไม่มีวันที่จะเจอเขาอีกแน่นอน ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ต่อให้เดินสวนกันเธอก็จะเป็นผ่ายเดินหลบ แต่ถึงจะคิดแบบนั้น บัตรประชาชนของเธอก็ยังอยู่กับเขาอยู่ดี

"เธอบอกว่าเธออยากได้เงิน ฉันก็อยากได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ"

"ไม่ค่ะ เรื่องของเรามันเป็นแค่วันไนท์สแตนด์เท่านั้น เพราะฉะนั้นเราไม่ควรเจอกันอีก"

"หึ!"

ธาราขำในลำคอเบาๆ ปลายลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างขัดใจ ไม่บ่อยนักที่เขาจะถูกปฏิเสธ โดยเฉพาะจากเด็กสาวที่เขาเผลอถูกใจ ตั้งแต่คืนแรกที่เธอขอขึ้นเตียงกับเขา เพียงเพื่อแลกกับเงินห้าพันบาท

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ เสียงตัดสายจากปลายสายก็ดังขึ้น ไอวากดตัดสายเขาทิ้งอย่างไรเยื่อใย

"คนบ้าโรคจิต"

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย ขณะที่คิ้วสวยยังคงขมวดแน่น

"ไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายคนที่ฉันเคยแอบชอบมาแปดปี จะกลายมาเป็นคนแบบนี้โรคจิตชัดๆ"

ความหงุดหงิดยังไม่ทันจาง เธอก็สะบัดหน้าถอนหายใจแรง แล้วรีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉยที่สุด ก่อนจากคว้ากระเป๋าออกจากห้อง เพื่อไปทำงานต่ออย่างไม่มีทางเลือก