“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงร้องไห้”
กวินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าเล็กไม่วาง
“หนู… หนูตกงานอีกแล้วค่ะ ฮึก!”
ไอวาสะอื้นทั้งพูดทั้งใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มสองข้าง
กวินถอนหายใจเบาๆ คล้ายโล่งอกที่ไม่ใช่เรื่องอันตราย เขาเอ่ยเสียงนุ่ม ทว่าดวงตายังเต็มไปด้วยความเอ็นดู
“โธ่…พี่ก็นึกว่าเรื่องใหญ่กว่านี้ซะอีก เรื่องงานแค่นี้เอง”
“แค่นี้อะไรกันคะพี่กวิน หนูเพิ่งตกงานนะคะ หนูไม่มีงานทำแล้วจริงๆ “เงินที่มีอยู่ก็เอาไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพี่คิรินหมดแล้ว แบบนี้…หนูจะเอาอะไรใช้ จะเอาอะไรเรียนต่อคะ”
เสียงเล็กสั่นพล่าเต็มไปด้วยความเสียใจ
กวินก้าวเข้ามาใกล้ ใช้มือเชยคางเล็กให้เงยหน้าขึ้นสบตาเขา
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าน้องน้องสาวคนเดียว พี่ดูแลได้อยู่แล้ว ไอวาไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถึงจะมีงานหรือไม่มีงานพี่ก็เต็มใจดูแลเสมอ พี่อยากดูแลไอวาเอง ขอแค่เรายอมให้พี่มีสิทธิ์ดูแลพี่สัญญาจะทำ
