“พี่กวิน!!”
เสียงแหลมสั่นเครือของไอวาแทบแตกพร่า ด้วยทั้งความกลัวและความดีใจที่เห็นเขามาถึงในวินาทีที่เธอสิ้นหวัง
ร่างเล็กทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น แขนขาอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงจะยืนได้อีกต่อไป น้ำตาร่วงไหลรินไม่หยุด
“ไอวา”
กวินรีบพุ่งเข้ามาคุกเข่าโอบกอดร่างเล็กแน่น ใบหน้าคมกดซบลงที่เรือนผมเธออย่างต้องการให้ความอบอุ่นและปลอดภัยแทนคำพูด
“ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่อยู่นี่แล้ว ไม่มีใครทำอะไรเราได้อีก”
เสียงทุ้มหนักแน่นแต่แฝงความอ่อนโยนดังขึ้นชิดหู
“ฮึก… ฮื้อออ~ พี่กวิน…”
ไอวาร้องไห้สะอึกสะอื้น สั่นเทาไปทั้งร่าง รู้สึกทั้งกลัว ทั้งเสียใจ และก็โล่งใจที่เขามาทัน
“ไม่ต้องร้องนะ คนเก่งของพี่ทุกอย่างจบแล้ว”
กวินกดศีรษะเธอแนบอกแกร่ง ลูบหลังเล็กไปมาเหมือนจะปลอบเด็กน้อยที่แตกสลาย
แต่แล้วเสียงเข้มของลูกน้องก็ดังแทรกขึ้น
“นายครับ…อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัด ถ้าไปช้ากว่านี้ งานใหญ่ล่มแน่ครับ”
กวินขมวดคิ
