“เดี๋ยวสิอาหลัน อย่าพึ่งไป”
ชุนหลันหนีไม่พ้นอ้อมกอดของเขา นางแทบจะไม่มีแรงยืนด้วยซ้ำไปเพราะเขารังแกนางเกือบครึ่งวันมาแล้วและยังไม่ให้นางได้หยุดพักเลย
“ข้าขอโทษเจ้าด้วยที่ทำเช่นนี้แต่เจ้าอย่ากลัวไปเลยนะ”
“ข้ามิได้กลัว ปล่อยเถอะข้าจะขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้ว”
“ไม่ คืนนี้อยู่กับข้าได้หรือไม่”
“อย่าเลยเพคะ หม่อมฉันอยากจะคิดอะไรสักหน่อย”
“แต่ว่าอีกไม่ถึงครึ่งเดือนข้ากับน้องแปดก็ต้องออกศึกเมืองชุ่นแล้ว ไม่รู้ว่าจะได้กลับอีกเมื่อใดแต่เจ้าก็คงรู้อยู่แล้วสินะ”
นางนิ่งเงียบไป ไม่ทันไรก็จะถึงเวลาของศึกใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้วงั้นหรือ เช่นนั้นเรื่องที่นางกังวลอยู่คงต้องวางไว้ก่อน ถึงอย่างไรกองทัพก็ต้องออกศึกและหากนางรู้เรื่องใดก็ควรจะต้องรีบแจ้งเขาก่อน
“ก็ได้เพคะ คืนนี้หม่อมฉันจะอยู่ที่นี่เพื่อบอกเล่าเกี่ยวกับศึกที่เมืองชุ่น”
“ได้สิ ขอบใจเจ้ามากนะอาหลัน”
“ปล่อยเถอะเพคะหม่อมฉันจะ…อ๊ะ”
เขาอุ้มนา
