ชุนหลันตาพร่ามัวเพราะม่านน้ำตา แต่มิใช่เพราะความเสียใจเหมือนกับชาติก่อนหน้านี้ น้ำตาที่มาจากความดีใจเพราะไม่คิดว่าจวินซานหรงจะทำสิ่งนี้เพื่อนาง ถึงขนาดยอมสละตำแหน่งหากจะต้องผิดคำมั่น เขาค่อย ๆ ดึงราชโองการออกมาจากมือนางและดึงนางมากอดเอาไว้แน่น
“ไม่ร้องแล้วนะเด็กดี เจ้าเสียใจงั้นหรือที่ข้าทำเช่นนี้”
“เหตุใดพระองค์…”
“ข้าไม่มีทางเห็นเจ้าอยู่อย่างทนทุกข์เหมือนเสด็จแม่ของข้า ถึงพระองค์จะทรงเป็นฮองเฮาแต่ก็ต้องแบ่งปันความรักกับสนมทั้งหลายของเสด็จพ่อ แม้ว่าข้าและน้อง ๆ จะไม่เคยแก่งแย่งชิงราชบัลลังก์กันแต่ก็ใช่ว่าในอนาคตจะไม่มีทางเกิดขึ้น ข้าไม่จำเป็นต้องใช้สตรีมากมายเพื่อจะคุมอำนาจในราชสำนัก เจ้าอย่าลืมสิ ชินหยางอ๋องอย่างหยางอี้เหรินและน้อง ๆ ของข้าก็เป็นปราการที่แข็งแกร่งให้ข้าได้มากพอแล้ว”
“ซานหรง… ข้าขอโทษข้าไม่ควรระแวงและกลัวไปก่อน”
“สิ่งที่เจ้ากลัว มาวันนี้ข้าถึงได้เข้าใจเพราะว่าเจ้าเคย
