“อาหลัน”
เขารวบตัวนางขึ้นมาและพาเดินไปยังเตียงนุ่มอีกครั้ง เมื่อวางลงก็เริ่มจูบนางในทันทีโดยไม่รั้งรอให้เสียเวลา ม่านถูกดึงปิดบดบังสายตาแม้ว่าที่นี่จะอยู่ไกลผู้คนแต่เขาก็หวงนางหนักหนาไม่อยากให้ผู้ใดต้องมามอง
“อาหลัน เจ้าแน่ใจหรือไม่เพราะหากเราเริ่มข้าจะหยุดไม่ได้แล้วนะ”
“ในเมื่อหัวใจตรงกันก็ไม่มีสิ่งใดต้องกลัว ข้ารักท่านจวินซานหรง”
เพียงคำเดียวที่นางพูดก็ทำให้ความอดทนทั้งหมดในรอบหลายเดือนมานี้ของจวินซานหรงหมดไป มือหนาเอื้อมไปถอดชุดที่เกะกะตรงหน้าออกจนเหลือเพียงชั้นในบางเบา ชุนหลันเองก็ค่อย ๆ แกะเข็มขัดหนังรอบเอวของเขาและโยนมันออกไปพร้อมกับเสื้อนอก
ไม่นานทั้งคู่ก็แทบจะไร้อาภรณ์ปกปิดกาย แผงอกกว้างที่มีรอยแผลจากศาสตราวุธทำให้ชุนหลันเข้าใจเขาใหม่ ซึ่งก่อนหน้านี้คิดว่าเขาเป็นเพียงคุณชายบัณฑิตเจ้าสำอางเท่านั้น
“ท่าน… เจ็บหรือไม่”
เขารวบมือนางที่ค่อย ๆ แตะไปที่แผลเป็นของเขาก่อนจะยกขึ้นมาจู
