“ซานหรง เดี๋ยวก่อน”
เขาไม่ฟังสิ่งใดที่นางจะพูดทั้งนั้น ตั้งแต่รู้จักกันมานางพึ่งเคยเห็นจวินซานหรงโมโหที่สุดก็วันนี้ เมื่อเขาพานางเดินลงมาจากตำหนักก็พบกับองครักษ์ของท่านอ๋อง
“องค์ชาย คุณหนูเล่อพวกท่าน…”
“เรื่องอื่นอาหลันบอกพวกเจ้าหมดแล้วที่เหลือก็จัดการกันเองแล้วกันข้ากับนางมีธุระต้องไปทำ”
“เอ่อ…”
“เสิ่นปา รีบขึ้นไปเถอะอย่าถามมาก”
“แต่ว่าพี่ใหญ่ ถ้าไม่มีคุณหนูเล่อ...”
“ท่านหมอยังอยู่ นางบอกวิธีหมอหลวงเอาไว้แล้วส่วนยาถอนพิษก็อยู่กับข้ารีบไปเถอะ”
ซานหรงพานางเดินมาที่ม้าตัวที่นางขี่มา เขาดึงม้าออกมาและอุ้มนางขึ้นไปก่อนจะขึ้นมาตามหลังและควบทะยานออกไปจากจวนอ๋องทันที
“ซานหรงท่านช้า ๆ หน่อยข้าไม่เคยขี่เร็วขนาดนี้”
“เจ้าเงียบเถอะ”
นางเกาะอานม้าเอาไว้แน่นด้วยเพราะจวินซานหรงในตอนนี้ไม่ฟังเสียงของนางเลย แม้จะรู้ว่านางไม่มีความผิดแต่เขาก็รู้สึกโกรธและต้องรีบพานางออกมาจากที่นั่นในทันที
สายต
