“โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เหตุใดจึงทำเช่นนี้ได้ข้าจะรีบไปสั่งให้คนตรวจสอบ”
“อย่าพึ่งเสิ่นกง อย่าพึ่งไปหากเจ้าไปตอนนี้ก็เท่ากับแหวกหญ้าให้งูตื่น”
“แต่ว่าท่านอ๋อง…”
“ถูกต้องแล้ว ตอนนี้พวกท่านอย่าพึ่งทำอะไรทั้งนั้น เสิ่นกงท่านต้องรีบจัดการสิ่งนี้ให้เงียบที่สุดและทุกคนต้องทำตัวปกติอย่าให้ผู้ใดจับพิรุธได้ ซานหรงท่านมากับข้า”
“ได้สิ”
พวกเขาจัดการเครื่องนอนพิษนั้นทันที ซานหรงและชุนหลันเดินเข้ามาในห้องบรรทมสำรองของท่านอ๋อง เป็นห้องที่นางบอกให้เสิ่นปาและเสิ่นกงพาเข้ามา
“เปิดหน้าต่างออก ให้ร่างของเขาถูกแสงแดดให้มากที่สุด ลมตอนนี้จะพัดเข้ามาทางนี้พอดีเร็วเข้า”
“แต่ว่าท่านอ๋องได้รับพิษนะ คุณหนูเล่อนี่มันจะไม่…”
“ทำตามที่นางบอกเถอะเร็ว ๆ เข้าเสิ่นปา”
“ขอรับ”
แม้ว่าจะไม่อยากเชื่อแต่เสิ่นปาก็ทำตาม เมื่อหน้าต่างเปิดออก แสงแดดยามบ่ายคล้อยเย็นสาดส่องเข้ามาที่ร่างของท่านอ๋องพวกเขาจึงค่อย ๆ เห็นบางอย่างท
