“ข้า….”
“เจ้าก็แค่โกรธที่พระองค์มิได้บอกความจริงกับเจ้าด้วยตัวเองแต่เจ้ากลับรู้จากปากของผู้อื่น ที่สำคัญผู้ที่บอกเจ้ากลับเป็นสนมลี่สินะ มันจึงทำให้เจ้ารู้สึกโกรธและเจ็บใจ แต่ก็ยังรักองค์ชายจึงไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี”
ฮูหยินหันไปมองชุนหลันที่เริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา นางค่อย ๆ เดินไปกอดบุตรสาวเอาไว้แน่นเพราะเข้าใจความรู้สึกสับสนของนางดี แม้ว่าจะโกรธแต่ก็มิอาจหักใจที่รักเขาไปได้ แต่ก็เกลียดที่เขาปล่อยให้คนอย่างลี่จินเซียนนำเรื่องนี้มาเยาะเย้ยนางได้
“ลูกก็แค่ต้องการเวลา อีกอย่างหากเขาเป็นองค์รัชทายาทจริง ๆ ลูก..”
“พ่อรู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แล้วองค์ชายเองก็ทรงทราบว่าเจ้าจะกังวลสิ่งใดหลังจากที่รู้ฐานะของพระองค์ ดังนั้นจึงได้จัดเตรียมสิ่งเหล่านี้ไว้ให้เจ้าและสกุลเล่อของเรา”
เล่ออันจ้านหยิบจดหมายซองสีทองขึ้นมาและยื่นให้ทุกคนดู จื่อหลงรับหน้าที่อ่านให้ทุกคนฟัง
“ขอให้สกุลเล่อย้ายไปที่เมืองหลวง ใ
