จวินซานหรงหันมามองหน้าสาวใช้ทีละคน แต่ละคนมีท่าทางที่ไม่ต่างกันคือตกใจ แปลกใจและกลัวแต่ก็ยอมยืนนิ่ง ๆ ให้ตรวจสอบเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง ในเมื่อคนร้ายก็ถูกจับได้แล้วพวกนางจึงไม่มีสิ่งใดต้องกลัว
“เอาล่ะ พวกเจ้าเดินออกมาทีละห้าคนแล้วยืนนิ่ง ๆ”
สาวใช้แต่ละคนหันมองหน้ากันก่อนจะเดินออกมาและยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดด ท่านอ๋องนึกแปลกใจจึงได้หันมาถามเล่อชุนหลัน
“นี่พวกเจ้ากำลังจะจับคนร้ายแบบใดกันแน่ ทำเช่นนี้จะจับคนร้ายได้จริงหรือ”
“ทูลท่านอ๋อง องค์ชายกำลังจะใช้วิธีการจับผู้ที่วางยาพิษบนเตียงของพระองค์เพคะ”
“อะไรนะ บนเตียงงั้นหรือ”
“เพคะ”
เล่อชุนหลันพึ่งพบว่าในตอนนี้นางสามารถพูดคุยกับท่านอ๋องได้โดยที่ไม่ต้องกลัวเขาอีกต่อไปแล้วราวกับว่าเห็นท่านอ๋องเป็นเพียงญาติคนหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งความรู้สึกที่ทั้งเกลียดและแค้นก็มลายหายไปจนสิ้น คงเพราะสิ่งที่ท่านอ๋องได้พบเจอนั้นช่างโหดร้ายไม่ต่างจากนาง
