เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างทั้งสอง ชุนหลันเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดีแม้ว่าท่านอ๋องจะทำเหมือนกับที่นางเจอเมื่อชาติก่อนแต่ก็เป็นเพราะความจำเป็น บัดนี้นางรู้และให้อภัยเขาได้แต่กับลี่จินเซียนกลับไม่ใช่แบบนั้น นางเลือกที่จะโวยวายและเรียกร้องแต่กลับพูดผิดเวลาดังนั้นจึงได้พบจุดจบเช่นนี้
“เล่อชุนหลันตอนนี้เจ้าตอบข้ามาได้หรือไม่ ที่เจ้าปฏิเสธข้าเพราะว่าเจ้าไม่อยากเป็นพระชายาของข้าหรือว่าเป็นเพราะ… พี่สามของข้ากันแน่”
“เรื่องนั้น…”
“เจ้ารักพี่สามของข้างั้นหรือ”
สายพระเนตรที่มองชุนหลันในตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวดแสนสาหัส สายตานี้เหมือนกับนางในชาติก่อนไม่มีผิด นางเข้าใจความรู้สึกของเขาแต่ก็เลือกแล้วว่าในชาตินี้จะเดินคนละเส้นทางกับเขา นางไม่อยากทุกข์ใจเพราะเขาอีกแล้ว
“หม่อมฉันรักจวินซานหรงเพคะ”
“แต่เขาเป็นองค์รัชทายาท ไหนเจ้าบอกว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับราชวงศ์และไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเร
