ตอนที่ 6 พรหมลิขิต
1631 คำ
“ฟังเจ้าพูดเข้า จริงสิแม่ให้คนนำชุดที่จะต้องสวมในงานเลี้ยงอีกสองวันไปให้เจ้าแล้ว เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเจ้าก็รีบกลับไปดูว่าจะเพิ่มเติมอะไรหรือไม่”
“ท่านแม่ ท่านพ่อเจ้าคะคือว่าวันนี้ข้าจะไปส่งพี่ใหญ่พร้อมกับพวกท่านแต่ว่า งานเลี้ยงในอีกสองวันข้างหน้า ลูกขอไม่ไปได้หรือไม่เจ้าคะ”
""อะไรนะ!!""
ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมามองหน้าเล่อชุนหลันราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน อย่างชุนหลันน่ะหรือ เพียงแค่ได้ข่าวว่าจะมีงานเลี้ยงในวังและมีโอกาสได้เพียงพบท่านอ๋องมีหรือที่นางจะไม่กระตือรือร้นที่จะเข้าวังเพื่อพบกับเขา แต่นี่ถึงกับจะไม่ไปอย่างนั้นหรือ
“เจ้า... ป่วยหรือว่าไม่สบายตรงไหนหรือไม่ให้แม่เรียกหมอมาตรวจดูอาการดีหรือเปล่า”
“นั่นสิถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไปส่งพี่หรอก วันนี้ก็นอนพักอยู่ที่จวนก่อนก็แล้วกัน”
“นั่นสิหลงเอ๋อร์แค่เข้าไปทำงานวันแรก มีแค่พ่อกับแม่ไปก็พอแล้วเจ้าก็นอนพักอยู่บ้านเถอะ”
เล่อชุนหลันร้องไห้ออกมา นี่น่ะหรือคือสิ่งที่นางทอดทิ้งไปเมื่อชาติก่อนเพียงเพราะชายคนเดียวที่ไม่รักนาง แต่นางกลับทิ้งความรักที่ยิ่งใหญ่ จริงใจและบริสุทธิ์เอาไว้เบื้องหลังโดยไม่สนใจ ทิ้งพวกเขาจนวันสุดท้ายของชีวิต
“ลูกตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะว่าลูกจะไปส่งพี่ใหญ่แล้วค่อยกลับมาพัก ส่วนเรื่องงานเลี้ยงที่มีแต่เหล่าขุนนาง ลูกไม่อยากไปจริง ๆ เจ้าค่ะ จริงสิลูกอยากไปดูละครมากกว่าเห็นว่ามีโรงละครใหม่มาดังนั้น…”
ท่ามกลางความแปลกใจของทุกคนแต่ก็ไม่มีผู้ใดจะคัดค้านนาง พวกเขารู้ดีว่านางย่อมมีเหตุผล ใช่ว่าเสนาบดีเล่อจะชอบใจที่เห็นบุตรสาวคนเดียวของเขาไล่ตามท่านอ๋องอย่างที่เป็นอยู่เพียงแต่เห็นที่นางมีความตั้งใจจริง ทั้งหันมาสนใจร่ำเรียนเพื่อให้ตนเองมีความรู้และทักษะที่สตรีอื่น ๆ เทียบไม่ติด
ไหนจะความงดงามที่นางมีพร้อมอยู่แล้วนั่นด้วย แม้ว่าท่านอ๋องจะไม่เคยมองนางเช่นนั้นมาก่อนแต่ก็ไม่เคยชื่นชอบสตรีคนอื่น ๆ เพราะว่าเขาเป็นท่านอ๋องแม่ทัพ นักรบที่ฝ่าบาทไว้ใจให้มาปกครองสามดินแดนบูรพา
“เช่นนั้นเจ้าก็ทำตามใจเถอะ เอาไว้ดีขึ้นแล้วค่อยว่ากันเถอะ”
“เจ้าค่ะท่านพ่อ”
หลังจากส่งพี่ชายเข้าไปยังกรมพระคลังนางและจินถิงจึงได้ออกมาเดินเล่นในเมืองเพื่อผ่อนคลาย นานแล้วที่ไม่ได้ออกมาเดินรับแสงแดดท่ามกลางผู้คนที่ไม่ต้องคอยเฝ้าระวังฐานะพระชายาท่านอ๋องและไม่ต้องคอยคิดถึงชายที่ไม่เคยมองมาที่นางไม่ว่าจะในฐานะใด ชุนหลันเดินเหม่อลอยจนไม่ทันเห็นคนที่เดินมาข้างหน้าดังนั้นนางจึงได้ชนกับเขาเข้าเต็มแรง
“อุ๊ย!! ขออภัยเจ้าค่ะข้าไม่ทันระวัง”
“ไม่เป็นไร คุณหนูเจ้าบาดเจ็บหรือไม่”
“ไม่เจ้าค่ะ…. ขออภัยด้วยคุณชาย..”
บุรุษหนุ่มหน้าตาดีดูภูมิฐานสวมชุดขาวผูกผมด้วยผ้าขาวและกวานสีเงินตรงหน้าและกำลังก้มเก็บตำรา นางและจินถิงจึงรีบช่วยเขาเก็บเมื่อจับตำราก็พบว่ามันคือตำราพิชัยยุทธ์ที่นางเคยเห็นมาก่อน
“ตำราพิชัยยุทธ์เล่มที่สามของอาจารย์เลี่ยงหรู”
“อ้อ ขายหน้าแล้วนั่นของเก่าของข้าเอง”
“แต่เล่มนี้ข้าเคยอ่าน มันสนุกมาเลยนะเจ้าคะคิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนอ่านอีก”
“สนุกหรือ คุณหนูเจ้ามีความรู้ที่ไม่ธรรมดาเลย”
“คุณหนูของข้าเป็นถึงบุตรีเสนาบดีเชียวนะเจ้าคะคุณชายจะเป็นคนธรรมดาได้เช่นไร”
บุรุษหนุ่มมองนางอีกครั้ง เมื่อหันมามองเช่นนี้นางก็พบว่าเขามีความละม้ายคล้ายกับใครบางคนซึ่งนางนึกไม่ออก แต่แค่คิดว่าเคยพบเขามาก่อน ใบหน้ารูปไข่และรอยยิ้มอ่อนโยนและน่าค้นหานั่นทำให้นางใจสั่นไปไม่น้อยแม้จะดูสุภาพแต่ต้องยอมรับว่าสายตาของเขาเจ้าชู้เอาการเลยล่ะ นางจะไม่หลงกลบุรุษหนุ่มหน้าตาดีอีกแล้วดังนั้นจึงเพียงแค่ยื่นตำราให้เขาและหันไปปรามสาวใช้
“อย่าเสียมารยาท ขออภัยด้วยคุณชายนางค่อนข้างจะปากไวแต่พวกเรามิได้ตั้งใจ…”
“อย่าคิดมากเลยคุณหนู ในเมื่อเจ้าเกรงว่าจะเสียมารยาทเช่นนั้นข้าน้อยขอรบกวนสอบถามท่านทั้งสอง มิทราบว่าที่นี่มีโรงเตี๊ยมที่พอจะพักอยู่ตรงไหนบ้าง ข้าพึ่งมาถึงเมืองเหลียงโจวครั้งแรกก็ดูเหมือนว่าจะหลงทางเสียแล้ว”
“อ้อ ท่านหาโรงเตี๊ยมอยู่งั้นหรือ เช่นนั้นเชิญตามข้ามาเถอะเพราะว่าข้ากำลังจะไปที่นั่นเพื่อดูละครพอดี”
“เช่นนั้นคงต้องขอรบกวนคุณหนู…เอ่อ ให้ข้าเรียกท่านว่าอย่างไรดีขอรับ”
“ข้าชื่อเล่อชุนหลัน”
“ข้าน้อย "จวินซานหรง" เป็นขุนนางใหม่ที่พึ่งมารับราชการที่นี่ยินดีที่ได้รู้จักคุณหนูเล่อ"
“จวินซานหรงชื่อท่านฟังดูยิ่งใหญ่ดีข้าชอบ ท่านเรียกข้าว่าชุนหลัน เถอะ พี่ข้าเองก็เป็นขุนนางเช่นกันท่านอยู่กรมใดเล่าคุณชายจวิน”
“เช่นนั้นก็เรียกข้าว่าซานหรงเถิด ข้าจะขอเสียมารยาทเรียกเจ้าว่า น้องชุนหลันก็แล้วกัน”
“ได้สิเช่นนั้นพี่ซานหรงตามข้ามาเถอะ หอหยินซิ่งนั่นเป็นที่พักที่ดีที่สุด พ่อข้ารู้จักเจ้าของหอวันนี้ท่านมากับข้าไม่ต้องห่วงเรื่องค่าที่พัก”
“เช่นนั้นก็ขอบคุณเจ้าแล้ว”
“อย่าได้เกรงใจ”
“จวินซานหรง” มองดูสตรีข้าง ๆ และเดินตามนางไปอย่างว่าง่าย เขาหันไปมองด้านหลังพร้อมกับส่งสายตาเพื่อเป็นสัญญาณโดยที่เล่อชุนหลันที่มัวแต่พูดคุยและแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ให้เขาฟังอยู่ไม่ทันได้สังเกต
“ทางนั้นคือโรงงิ้วและโรงน้ำชา ส่วนตรอกข้างหน้านั่น คิดว่าพวกท่านที่เป็นบุรุษคงน่าจะอยากไป “ตรอกซิ่งหราน””
“ตรองซิ่งหรานงั้นหรือ หรือว่าจะเป็น…”
“ใช่แล้วอย่างที่ท่านคิดนั่นแหละ ที่นั่นเต็มไปด้วยหอนางโลมและหอคณิกาชื่อดังของเหลียงโจว ข้าอยากเข้าไปแทบตายแต่ท่านพ่อสั่งห้าม”
“คุณหนูเจ้าคะ ที่นั่นมิใช่ที่ที่สตรีอย่างท่านควรจะไปนะเจ้าคะ”
“เชอะ ข้าไม่เข้าใจจริง ๆ เลย ไหน ๆ ก็ได้กลับมาแล้วทำไมถึงได้ห้ามกันล่ะ อย่างไรก็ต้องหาโอกาสไปดูสักหน่อย”
“น้องชุนหลัน นี่เจ้าคงไม่ได้กำลังคิดเรื่องแปลก ๆ อยู่หรอกนะ”
ชุนหลันหันไปมองบุรุษหน้าหยกด้วยรอยยิ้มที่จวินซานหรงมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าดรุณีน้อยผู้นี้ต้องการสิ่งใด
“พี่ซานหรง เอาเป็นว่าวันนี้ข้าจะพาท่านไปพักโรงเตี๊ยมที่ดีและแพงที่สุดของเหลียงโจวก่อน มาเถอะค่าที่พักและอาหารท่านไม่ต้องห่วงข้าจัดการให้เอง”
“ไม่ได้ ๆ เจ้าจะทำเช่นนี้กับคนที่พึ่งเคยพบเจอหาได้ไม่ ชุนหลันเจ้าต้องรู้ฐานะของตัวเองก่อนที่จะทำสิ่งใดต้องคิดให้รอบคอบเรื่องนั้น…”
“ท่านรู้หรือว่าข้ากำลังจะชวนท่านไปที่ไหนและทำสิ่งใด พี่ซานหรงท่านก็ฉลาดมิใช่เล่นเลยนี่”
“ไม่เอาแล้วอย่าล้อข้าเล่นอีกเลย ตอนนี้ข้าต้องการพักผ่อนเพราะพึ่งเดินทางมาไกล ส่วนเรื่องค่าที่พักก็ไม่ต้องลำบาก...”
“ไม่ได้!! จะเป็นสหายกันเรื่องแบบนี้ห้ามพูด ข้าบอกจะจ่ายให้ก็ต้องจ่ายท่านอย่าได้พูดมาก”
“เอ่อ…”
“มิเช่นนั้นก็พาข้าไปที่ตรอกซิ่งหรานวันนี้เลย”
“เอ่อ... น้องชุนหลันเจ้าอย่าบังคับข้าเช่นนี้เลย”
“มาเถอะไม่ล้อท่านแล้วอีกเดี๋ยวละครข้าจะเริ่มแล้ว”
นางยิ้มให้เขาและเดินนำเข้าไปยังหอหยินซิ่งและสั่งให้เถ้าแก่จัดห้องอย่างดีให้เขา พร้อมกับเงินพิเศษที่เพิ่มคนรับใช้ให้คุณชายจวินที่นางรู้สึกถูกชะตาและหวังจะให้เขาช่วยพานางไปที่ตรอกสำราญนั่นด้วย
“เอาล่ะคุณชายจวินข้าจะไปดูละครแล้ว เอาไว้ข้าจะแวะมาหาท่านที่นี่ก็แล้วกันนะ ท่านรีบไปพักผ่อนเถอะ”
“ขอบใจน้องชุนหลันที่เป็นธุระจัดหาที่พักอย่างดีให้ เรื่องในครั้งนี้ข้าจะตอบแทนแน่”
“ไม่เป็นไร ๆ ท่านน่ะดูอ่อนแอคงเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นสินะ เอาเถอะท่านรีบไปพัก ข้าจะดูละครแล้วขอตัวก่อนแล้วพบกันใหม่”
“แล้วพบกันใหม่”
“จวินซานหรง” เดินขึ้นชั้นสองเพื่อจะเข้าห้องพักแล้วแต่เขากลับยืนมองเล่อชุนหลันที่กำลังนั่งดูละครอยู่ด้านล่างซึ่งตอนนี้นางมิได้สนใจคนรอบข้างแล้ว องครักษ์ปรากฏตัวข้างหลังเขา
“มาแล้วงั้นหรือ เอาของไปเก็บเรียบร้อยแล้วหรือยัง”
“ทูลองค์รัชทายาท ทุกอย่างเก็บตามที่สั่งแล้วแต่เหตุใดพระองค์จึงเลือกมาพักที่โรงเตี๊ยมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“เพราะมีเรื่องที่น่าสนใจให้ข้าทำก่อนเข้าวังน่ะสิ”
- ผู้เขียน
