ชุนหลันถูกจวินซานหรงอุ้มเดินออกมาจากกระโจมแม่ทัพ นางพยายามซุกหน้าไปที่อกของเขาเพื่อหลบเลี่ยงสายตาเหล่าทหารในกองทัพ แม้ว่าจะไม่มีผู้ใดกล้าจะมองหรือพูดอะไรแต่นางก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา
“ขี่ม้าทั้งวันทั้งคืนคงเหนื่อยและเพลียมากเลยสินะ เจ้าอยากจะอาบน้ำก่อนหรือไม่”
“ข้าอาบได้หรือเพคะ”
ซานหรงหันมามองนางพร้อมกับหันไปเตรียมผ้ามาให้นางเปลี่ยน สายตาของเขานิ่งดุจมิได้คิดอะไรเมื่อพานางเข้าไปยังห้องอาบน้ำเล็ก ๆ ที่มีเพียงอ่างไม้ใบเดียวในห้องแคบ ๆ
“ตัวเจ้ามอมแมมไปหมด อาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปนอนพักสักหน่อยตื่นมาจะได้สดชื่น”
“ที่นี่…”
“กระโจมของข้าเองหากไม่มีคำสั่งข้าก็ไม่มีใครเข้ามารบกวน เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก”
เขาพานางมานั่งที่พักในห้องอาบน้ำและค่อย ๆ จับที่รองเท้าของนางเพื่อจะถอดให้ชุนหลันจึงรีบดึงขากลับ
“ไม่นะเพคะ ข้าทำเองก็ได้ท่านไม่ต้องทำ”
“อยู่เฉย ๆ อย่าให้ข้าพูดอะไรมากจะดีกว่าหากเจ้ายังอย
