เสือไม่อาจห้ามใจ -3-
606 คำ
3
Part : จินนี่
นั่นคือเรื่องราวในวันเด็กของฉัน กว่าจะโตมาได้ ไอ้พี่ชายเล่นเอาซะน่วมหมด คงไม่ต้องแนะนำตัวกันแล้วนะคะ หรือจะแนะนำดี เอาสักหน่อยแล้วกัน อิอิ
ฉัน'จินนี่'ลูกสาวคนเล็กของบ้าน เป็นลูกบุญธรรมของมามี้กับแด๊ดดี้ พ่อแม่ที่แท้จริงเสียตั้งแต่ฉันเด็กๆ ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีฉันคนเดียวที่รอดชีวิตจากอุบัติเหตุครั้งนั้นราวปาฏิหาริย์ ฉันไม่เป็นอะไรเลย และฉันก็โชคดีมาก ที่ได้พ่อแม่บุญธรรมที่ใจดีกับฉันมากๆ
กล้าพูดเต็มปาก ว่าฉันโตมาอย่างมีคุณภาพ แด๊ดดี้กับมามี้เลี้ยงฉันเหมือนลูกแท้ๆ ปฏิบัติกับฉันเหมือนพี่ดริฟท์ทุกอย่าง จนฉันแยกไม่ออก คิดว่าพวกท่านเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของตัวเอง จนกระทั่งเข้าโรงเรียน อ่านออกเขียนได้ ฉันก็ได้รู้ว่าพ่อแม่ในเอกสารสำคัญต่างๆ ของตัวเอง ไม่ได้เป็นชื่อพวกท่าน แต่คนที่เป็นพ่อแม่แท้ๆ ของฉัน คือคนในสุสานที่พวกท่านพาฉันไปไหว้บ่อยๆ นั่นเอง
พวกท่านไม่ได้คิดจะปิดบัง แต่ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก กลัวอธิบายแล้วฉันไม่เข้าใจ หรือเข้าใจอะไรผิดๆ จึงไม่ได้บอก พวกท่านกลัวฉันโกรธมากที่ไม่บอกเรื่องนี้ แต่ฉันจะโกรธพวกท่านทำไมล่ะ มีแต่รักพวกท่านมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ ที่รักฉันมากมายขนาดนี้ และฉันก็ไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้เป็นลูกแท้ๆ ของพวกท่าน เพราะถึงเป็นแค่ลูกบุญธรรม เป็นแค่ลูกสาวของเพื่อน แต่พวกท่านก็ดูแลรักฉันมากเหมือนลูกแท้ๆ สิ่งเดียวที่ฉันเสียใจคือ พ่อแม่แท้ๆ ของฉันจากฉันไปเร็วเหลือเกิน
ขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่าเรื่องตัวเองให้ทุกคนฟัง เสียงไอ้พี่ชายที่ไม่ได้กลับบ้านมานาน ก็ดังขึ้น
"มานั่งร้องไห้อะไรอยู่ตรงนี้ ใครทำน้องสาวฉัน!? "
"ก็มารอไง"ฉันรีบปาดน้ำตา ไม่รู้ว่าไหลตอนไหนเหมือนกัน
"ใครทำ!? "พี่ดริฟท์ยังคงถามย้ำ ส่งสายตาคาดคั้นให้บอกเหตุผล
"พี่นั่นแหละ ไม่กลับมาหาหนูเลย ถ้ามามี้ไม่สั่ง จะกลับบ้านมั้ย"ตั้งแต่เข้ามหาลัยพี่ชายก็ย้ายไปอยู่คอนโด ห่างจากฉันไปเลย นานทีปีหนถึงกลับมาให้เห็นหน้าที
"แกทำอะไรลูกสาวฉัน"มามี้เดินออกมาจากบ้าน เห็นฉันตาแดง ก็จ้องพี่ดริฟท์ โจทก์ที่ชอบทำฉันร้องไห้บ่อยๆ
"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"กลับมาก็หาเรื่องน้องเลยนะ"มามี้ไม่เชื่อ แถมมองค้อนพี่ ดริฟท์
"ใช่ซี่ ลูกสาวคนโปรดของบ้านนี่ ผมตกกระป๋องโดยสมบูรณ์แล้วสินะ"พี่ดริฟท์บอกอย่างน้อยใจ
"ตกตั้งแต่เด็กแล้วไม่รู้ตัวเหรอ"แด๊ดดี้ที่เพิ่งลงจากรถ กลับมาจากที่ทำงาน เดินมาตบบ่าซ้ำเติม
"โห แด๊ด! นี่ผมลูกชายแด๊ดนะ"
"แล้วน้องไม่ใช่ลูกสาวแด๊ดรึไง นานๆ กลับมาที ยังหาเรื่องแกล้งน้องอีก"
"ยิ่งกว่าใช่! "พี่ดริฟท์หันมามองฉัน ใช้สายตาคาดโทษที่ทำให้แด๊ดกับมี้ดุตัวเอง
"หนูหิวแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ"ฉันกอดแขนแด๊ดกับมี้เดินเข้าบ้านไม่แก้ต่างให้พี่ดริฟท์ ปล่อยให้โดนเข้าใจผิดไปแบบนั้นแหละ โทษฐานละทิ้งน้องสาว ไม่กลับมาดูดำดูดี เอาแต่ติดสาว!
- ผู้เขียน
