เสือไม่อาจห้ามใจ -4-
739 คำ
4
ห้องอาหาร
สมาชิกในครอบครัวอยู่ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาในรอบหลายเดือน ก็พี่ชายฉันเอาแต่ติดสาวไม่ยอมกลับบ้านอย่างที่บอกไง นี่ถ้ามามี้ไม่ขู่ก็ไม่ยอมกลับมาหรอกนะ มันน่าโดนทุบมั้ยล่ะ
"พี่ดริฟท์รู้ยัง ว่าหนูจะเข้ามหาลัยแล้วนะ^^ โตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว"ฉันบอกพี่ดริฟท์อย่างดีใจ จะได้เจอพี่ชายบ่อยๆ แล้ว ฉันเลือกเรียนคณะเดียวกับพี่ดริฟท์ด้วยแหละ อีกอย่างมามี้กับแด๊ดดี้แนะนำ เพราะถ้าฉันเรียนจบพวกท่านก็จะคืนบริษัทของพ่อกับแม่ให้ฉันดูแล
"ตัวแค่นี้โตแล้ว? เด็กก็คือเด็ก"
"เด็กก็ต้องอยู่คอนโดกับพี่ชายใช่มั้ย^^"ฉันยิ้มหวาน พูดเปรยๆ ขอไปอยู่ด้วย ก็จะเข้ามหาลัยแล้วก็ต้องออกไปอยู่ข้างนอกเหมือนพี่เขา
"ไม่ได้!! "พี่ดริฟท์โผงขึ้นเสียงดัง จนฉันตกใจ
"ทำไมอะ! บ้านกับที่มหาลัยอยู่ตั้งไกล จะให้หนูตื่นตั้งแต่ตีสี่เลยเหรอ"
"คอนโดพี่ก็ไกล แด๊ดมีคอนโดใกล้ๆ มหาลัยนี่ใช่มั้ย"พี่ดริฟท์หันไปถามแด๊ดดี้
"อะ...อืมๆ แด๊ดซื้อคอนโดไว้ให้หนูแล้ว ใกล้ๆ มหาลัยเลย"
"คุณซื้อตอนไหน ซื้อให้ใคร ทำไมฉันไม่รู้! "มามี้หันไปหรี่ตามองจับผิดแด๊ดดี้
"ซื้อให้ลูกสาวเราไง ลูกจะเข้ามหาลัยแล้ว ต้องมีที่อยู่ใกล้ๆ ผมรอบคอบน่า"แด๊ดดี้ละล่ำละลักตอบ กลัวภรรยาสุดสวย
"ทำไมไม่ขอความคิดเห็นจากฉันก่อน! ไม่ใช่ลูกสาวคุณคนเดียวนะ ทำอะไรตามอำเภอใจได้ไง แล้วใครจะให้ลูกย้ายไปอยู่คนเดียว"มามี้ดุแด๊ดดี้ต่อหน้าฉันกับพี่ดริฟท์ มีให้เห็นไม่บ่อย ของแรร์เลยล่ะและดูท่ามามี้จะโกรธมากด้วย ท่านหวงฉันมาก ไม่อยากให้ฉันไปไหน แค่ขอค้างคืนบ้างเพื่อนท่านยังไม่ยอมเลย
ฉันรีบเตะขาส่งสัญญาณให้พี่ชายช่วยพูดทันที
"น้องโตแล้วนะครับ ที่นี่ไกลจากมหาลัยจะตาย กว่าน้องจะนั่งรถไปกลับ มี้ไม่สงสารน้องบ้างเหรอ"
"....เราย้ายบ้านไปอยู่แถวนั้นมั้ยคุณ ลูกจะได้ไม่เหงา"มามี้เงียบไปสักพักก็พูดขึ้น สีหน้าจริงจังสุดๆ นี่ถึงขั้นจะย้ายบ้านตามฉันเลยเหรอ ดูความรักที่มามี้มีให้ฉันสิ อบอุ่นแค่ไหน
"ยันจินโตแล้วนะคุณ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาคุณไปดูห้อง ถ้าไม่ชอบใจยังไง เราไปหาที่อื่นให้ลูกกัน"แด๊ดดี้พูดเอาใจมามี้สุดๆ ท่านเป็นพ่อที่หัวสมัยใหม่มาก เข้าใจวัยรุ่นอย่างฉันกับพี่ดริฟท์ดีที่สุด
"ก็ได้ แต่ต้องเป็นที่ที่ดีที่สุดเท่านั้น ความปลอดภัยต้องมาเป็นอันดับแรก"
"เย้^^"ฉันลืมตัวส่งเสียงดีใจ
"ดีใจอะไร อยากออกไปอยู่ที่อื่น ไม่อยากอยู่กับมี้แล้วหรอ? "มามี้หรี่ตามองฉัน พูดด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ
"เปล่าค่ะ หนูรักมามี้ที่สุด"ฉันรีบกอดพูดอ้อน ถูกแก้มกับแขนมามี้
"ไม่ต้องมาอ้อนเลย"มามี้มองค้อนฉัน แล้วหันไปพูดกับแด๊ดดี้ "แต่ว่าเราให้ยัยจินอยู่กับตาดริฟท์ก็ได้นี่คุณ ปลอดภัยที่สุดแล้ว"
"อยู่กับมันนั่นแหละไม่ปลอดภัย"
"หมายความว่าไง? "
"จำไม่ได้รึไงที่ลูกสาวคุณโดนตบเลือกกบปาก"แด๊ดดี้ย้อนความวีรกรรมของพี่ดริฟท์ ที่พาสาวมาบ้านและทะเลาะตบฉันจนเลือกกบปาก
"อย่าให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำสองอีกเชียวนะ"มามี้ส่งสายตาคาดโทษพี่ชาย ยังโกรธไม่หายที่วันนั้นลูกสาวโดนตบจนหน้าบวม
"ก็บอกลูกสาวมี้อย่าไปหาเรื่องคนอื่นสิ"พี่ดริฟท์พึมพำ หันมาทางมองฉัน ใช่! ฉันนี่แหละเป็นคนเข้าไปหาเรื่อง ไปจิกหัวยัยนั่นที่กำลังจูบกับพี่ดริฟท์ ก็ฉันไม่ชอบนี่!
"แกไม่ต้องมาพูด"มามี้มองค้อนพี่ดริฟท์
"เอาน่าๆ ทานข้าวกันเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว"แด๊ดดี้ห้ามทัพ ก่อนที่อาหารบนโต๊ะจะเย็นเสียหมด
- ผู้เขียน
