“พิชาเป็นแม่ พิชารู้ดีค่ะว่าเด็กในท้องเป็นลูกของใคร ขอตัวนะคะ และหวังเป็นอย่างยิ่งกว่าเราจะไม่เจอกันอีก”
กานต์พิชากระชากแขนของตัวเองออกจากอุ้งมือของคนที่กำลังยืนเซ่ออยู่ จากนั้นก็รีบเข็นรถเข็นจากไปอย่างรวดเร็ว
"พิชา!”
“อย่ามายุ่งกับพิชาอีก ไปให้พ้น!”
พิริยะรู้สึกมึนงงไม่น้อย เมื่อสถานการณ์ทุกอย่างระหว่างเขากับกานต์พิชาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
เมื่อก่อนหล่อนเป็นฝ่ายตามใจเขา ง้องอนเขา แต่ตอนนี้หล่อนไล่ส่งเขายังกับหมูกับหมา
มือใหญ่ยกขึ้นเสยเส้นผมที่ตกหล่นมาบนหน้าผากอย่างรำคาญ ดวงตาจ้องมองไปที่ร่างเล็กของกานต์พิชาตลอดเวลา
“ผมจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าเด็กในท้องของคุณเป็นลูกของผม พิชา”
ชายหนุ่มจอดรถทิ้งไว้ และแอบสะกดรอยตามหญิงสาวไปจนถึงห้องเช่า
“คุณไม่ควรจะต้องมาอยู่ห้องเช่าแคบๆ แบบนี้เลยพิชา...”
ความเป็นอยู่ของหญิงสาวทำให้พิริยะรู้สึกละอายใจเหลือเกิน
พิริยะไม่สามารถบรรยายความรู้สึก
