กานต์พิชารีบย่ำเท้าเดินหนีคนตัวโตที่เดินตามมาไม่ลดละด้วยความโมโห
พิริยะยังต้องการอะไรจากหล่อนอีก ที่เคยได้ไปยังไม่พอใจหรือยัง
ในที่สุดกานต์พิชาก็อดรนทนไม่ไหว หล่อนหยุดเดิน และหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับพิริยะทันที
“เลิกเดินตามพิชาสักทีได้ไหมคะคุณหมอ”
“ไม่ได้ครับ”
หล่อนถลึงตาใส่ผู้ชายเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาด้วยความโมโห
“กลับไปกรุงเทพฯ เถอะค่ะ อย่ามาทำให้ชีวิตของพิชาวุ่นวายเลย ถือว่าขอร้องล่ะค่ะ”
เขามองสบตากับหล่อน ก่อนจะฉวยโอกาสตอนที่หล่อนถูกมนต์สะกดจากแววตาคมเข้มก้าวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น และจับแขนเล็กเอาไว้
“ผมจะไม่กลับกรุงเทพฯ ถ้าไม่มีคุณไปด้วยพิชา”
หญิงสาวน้ำตาคลอขึ้นมาที่ขอบตาโดยไม่รู้ตัว พร่ำบอกตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่าอย่ากลับไปโง่เขลาแบบเดิมอีก
แต่หัวใจ...
หัวใจของหล่อนมันไม่เคยรักดีเลย เพราะไม่ว่าพิริยะจะเคยทำร้ายสักแค่ไหน หัวใจก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีให้เขาอยู่ดี
“กลั
