หนึ่งอาทิตย์ต่อมา กานต์พิชาก็ตัดสินใจเดินทางกลับมากรุงเทพฯ พร้อมกับพิริยะ แม้จะไม่อาจล่วงรู้เลยว่าจะมีเหตุการณ์ใดรออยู่ในอนาคตบ้าง แต่หล่อนก็พร้อมจะสู้ หากพิริยะยังคงต้องการหล่อนและลูก
เมื่อรถยนต์แล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของพิริยะ หล่อนก็ก้าวลงมายืนเคียงข้างกับคนตัวโต หัวใจของหล่อนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและหวาดกลัว
พิริยะคงรู้ว่าหล่อนกำลังรู้สึกยังไง เขาจึงดึงมือของหล่อนไปกุมเอาไว้ พร้อมกับพูดให้กำลังใจ
“มือเย็นเชียว” เขาพูดเบาๆ ก่อนจะบีบมือของหล่อนหลายครั้ง “ไม่ต้องกังวลนะ คุณแม่กับคุณพ่อของผมใจดี”
แม้เขาจะพูดแบบนั้น แต่หล่อนก็ยังอดที่จะหวาดกลัวไม่ได้
“เชื่อใจผมนะพิชา... ผมเลือกคุณแล้ว ดังนั้นผมจะปกป้องคุณกับลูกของเราอย่างสุดความสามารถ”
กานต์พิชาช้อนตาขึ้นมองสบประสานสายตากับพิริยะ มองเขาอย่างซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ...”
เขาอมยิ้ม พร้อมกับฉวยโอกาสโน้มหน้าลงมาจูบแก้มนุ่มเบาๆ ห
