พิริยะกลับมาถึงบ้านก็มองหากานต์พิชา แต่ก็ไม่เห็นหญิงสาว พบแต่มารดาของตัวเองที่นั่งรออยู่ในห้องโถง
“พิชานอนอยู่บนห้องหรือครับคุณแม่”
“ใช่”
“งั้นผมขอขึ้นไปหาพิชาก่อนนะครับ”
ลูกชายกำลังจะเดินตรงไปยังบันไดที่ทอดยาวขึ้นสู่ชั้นที่สองของตัวบ้าน แต่คนเป็นแม่ก็เรียกเอาไว้เสียก่อน
“นั่งคุยกับแม่ก่อนสิพ่อพีท”
สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีของมารดา ทำให้พิริยะต้องเดินกลับมาทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณแม่หน้าตาไม่ค่อยดีเลย มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”
“วันนี้หนูลียาแวะมาหาแม่น่ะ”
“ลียามาหรือครับ แล้วเธออาละวาดอะไรใส่
พิชาหรือว่าคุณแม่หรือเปล่าครับ”
ชายหนุ่มอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะรู้จักนิสัยของลียาเป็นอย่างดี
“หนูลียาไม่ได้อาละวาดอะไรเลยพ่อพีท”
“ลียาเนี่ยนะครับไม่อาละวาดเวลาถูกขัดใจ ผมไม่อยากเชื่อ”
ใช่เขาไม่เชื่อเลยสักนิด
“แม่พูดความจริงนะ หนูลียาไม่ได้ด่าทอ หรืออาล
