หลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว พิริยะก็พาหล่อนขึ้นมาพักผ่อน ทั้งคู่นอนกอดกันบนเตียง ก่อนที่กานต์พิชาจะถามขึ้น
“ที่คุณแม่บอกว่า... คุณลียาจะขอมาพักที่นี่ชั่วคราว จริงเหรอคะพี่พีท”
“จริงครับ”
พิริยะพลิกตัวนอนตะแคง และมองใบหน้าหวานของภรรยาที่เศร้าหมองลง
“ผมพยายามห้ามคุณแม่แล้ว แต่ท่านก็รับปากลียาไปก่อนหน้าแล้ว ผมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย ทำอะไรไม่ได้ แต่อย่าคิดมากนะพิชา แค่สามสี่วันเอง ไม่นานหรอก”
แม้หล่อนจะยิ้มให้กับพิริยะ แต่ลึกๆ แล้วในส่วนลึกของหัวใจมันกำลังเต็มไปด้วยความหวาดระแวง
“เอ่อ... ถ้ามีเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น ที่ทำให้พี่พีทต้องทิ้งพิชา พี่พีทจะเอาลูกไว้กับตัวเองไหมคะ หรือว่าจะยอมให้พิชาพาลูกไปด้วย”
“พูดอะไรเนี่ยพิชา เหตุการณ์แบบนั้นมันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ไม่มีทางหรอก”
“แค่สมมติน่ะค่ะ ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ พี่พีทจะทำยังไง จะแย่งลูกไปจากพิชาไหมคะ”
พิริยะนิ่งเง
