คงเพราะเครียดและเดินมากเกินไป ทำให้ตอนนี้กานต์พิชาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวภายในสถานีขนส่งหมอชิตรู้สึกปวดหนึบๆ บริเวณท้องน้อยของตัวเองเป็นระยะๆ
มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าท้องที่นูนเป่งของตัวเองเอาไว้ ใบหน้านวลที่มีแต่ความโศกเศร้าตอนนี้บิดเบี้ยวเพราะความปวดหนึบ
“ทำไมปวดท้องแบบนี้นะ ปวดแปลกๆ”
ความปวดที่เพิ่มขึ้นเป็นระยะ ทำให้กานต์พิชาแทบจะขยับตัวไม่ได้ หล่อนเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง
“ปวดจัง...”
ในขณะที่ความปวดเพิ่มขึ้นทุกวินาที กานต์พิชาก็ยังคงพอมีสติ หล่อนรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาญานิดา
“นิด... แกใกล้ถึงหรือยัง ฉัน... ปวดท้องน่ะ”
“ใกล้ถึงแล้วพิชา... ว่าแต่แกปวดท้องแบบไหน ปวดมากไหม”
“มันปวดคล้ายตอนมีประจำเดือนน่ะนิด แต่มันเจ็บขึ้นเรื่อยๆ เลย โอ๊ย... เจ็บมากเลยนิด...”
“แกจะคลอดหรือเปล่าเนี่ยพิชา...”
“คลอดเหรอ... แต่ยังไม่ถึงกำหนดนะนิด โอ๊ย... ฉันเจ็บท้องจังเลยนิด...”
