“แกว่าอะไรนะ”
ลียากำโทรศัพท์มือถือที่แนบหูอยู่แน่นอย่างลืมตัว เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของยุวดีนางพยาบาลสายสืบที่ตัวเองซื้อตัวเอาไว้
“นังพิชามันคลอดลูกแล้วค่ะ”
“อะไรกัน มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็เมื่อวานมันเพิ่งหอบผ้าหอบผ่อนหนีออกไปจากบ้านพี่พีทอยู่เลย แล้วทำไมมันไปคลอดลูกที่โรงพยาบาลของพี่พีทได้ล่ะ นี่แกโกหกฉัน จะหลอกเอาเงินหรือเปล่าเนี่ย”
“ยุไม่ได้หลอกนะคะ ถ้าคุณลียาไม่เชื่อก็มาดูให้เห็นกับตาสิคะ”
“แล้วลูกมันเป็นยังไงบ้าง พิการไหม หูแหว่ง ปากโหว่บ้างหรือเปล่า” ลียาพูดออกไปอย่างจิตใจชั่วร้าย
“แข็งแรงสมบูรณ์ดีทุกอย่างค่ะ ผิวขาว ปากแดง จมูกโด่ง น่ารักน่าชังมากค่ะ”
“กรี๊ดดดดด นี่แกจะมาชื่นชมไอ้เด็กบ้านั่นให้ฉันฟังทำไม นังยุวดี”
“อ้าว ก็คุณลียาถาม ยุก็ตอบไปตามความจริงไงคะ ยุโทรมารายงานแค่นี้แหละค่ะ”
เมื่อคู่สนทนาจะวางสาย ลียาก็นึกแผนการบางอย่างขึ้นมาได้
“อย่าเพิ่งวางสายนะ ฉันมีอะไรจะให้แกท
