ตอนที่ 6
1207 คำ
“กูรู้นะว่านั่นคือมึง รีบกลับไปกับกูเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่พ่อเลี้ยงจะโกรธและกูจะช่วยอะไรมึงไม่ได้แล้วนะ”
นุกูลยังคงพูดย้ำโดยสายตาก็ยังคงเพ่งมองไปยังแผ่นหลังของเด็กที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณที่เขายืนอยู่
ดีเซลที่ได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อเด็กน้อยตรงหน้า ก็รู้ได้ในทันทีว่า เขาโดนเด็กหลอกเข้าให้แล้ว แต่ก็รีบลุกขึ้นและก้าวเดินไปอีกฝั่งพร้อมทั้งยกแขนโอบไหล่เล็กไว้แน่น
ในขณะที่สายตาของเขา ยังคงจ้องมองไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์สามถึงสี่คน กำลังยืนโวยวายกับไอ้คม ที่ยืนกั้นพื้นที่ไม่ให้ใครเข้ามาได้ ก่อนที่เขาจะก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของเด็กน้อยเบาๆ
“ก้มหน้าลงและอย่าหันไป พี่อยู่ตรงนี้จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้”
ฉันพยักหน้ารับและก้มหน้าลง ทำตามคำบอกอย่างว่าง่าย แต่ทว่า หัวใจของฉันมันดันเกิดอาการสั่นและเต้นแรงระรัว ขึ้นมากับน้ำเสียงแทนตัวของพี่ดีเซลที่เจือไปด้วยความอบอุ่นเป็นอย่างมาก ก่อนฉันจะเริ่มตั้งสติและฟังบทสนทนาอย่างเงียบๆอยู่ข้างๆพี่เขา
“นี่ลุง!! จำผิดคนแล้ว ตรงนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้านายผม ไม่มีคนที่ลุงตามหาหรอกนะ” คม พูดตอบกลับแล้วมองไปยังกลุ่มชายตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ
“ทำไมต้องห้ามไม่ให้กูเข้าไปตรงนั้น พวกมึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นคนของใคร”
นุกุล พูดขึ้นอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง เมื่อเขาและคนของเขาไม่สามารถเข้าไปตรวจค้นยังที่นั่งฝั่งนี้ได้ เพราะมีกลุ่มคนยืนขวางกั้นเอาไว้อยู่เป็นจำนวนมาก จนตัวเขาเองก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาอยู่บ้าง แต่ทว่า ตัวเขาเองก็มั่นใจว่าเด็กที่ยืนอยู่ตรงนั้น คือ ไอติม อย่างแน่นอน
“แล้วมึงล่ะรู้ไหมว่ากูเป็นคนของใคร” คม เอ่ยตอบและจ้องมองคนตรงหน้าอย่างยียวน
“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน กล้ากวนตีนกูงั้นเหรอ” นุกูลเค้นเสียงออกมาด้วยใบหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความโกรธจัด
“กูก็แค่พูดตามความจริง ตรงนี้นายกูต้องการความเป็นส่วนตัวกับนายหญิง ถ้ามึงยังดึงดันที่จะเข้าไป ก็ระวังจะได้ตายก่อนแก่นะ”
“ไอ้…” นุกูล ที่กำลังจะง้างหมัดต่อยก็ต้องชะงักในทันทีเมื่อได้ยินเสียงตวาดดังลั่น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
ประสงค์ ผู้อำนวยการสนามบิน ตวาดเสียงดังลั่น และมองไปยังลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงสุชาติด้วยแววตาเต็มไปด้วยความตำหนิ หลังจากที่เขารู้ข่าวจากเลขาว่ามีเครื่องบินส่วนตัวของคุณดีเซล ทายาท ตระกูลมาเฟียชื่อดังมาขอลงจอด ทำให้รีบสั่งการอนุมัติและรีบออกจากห้องทำงานมาหาในทันที
“พวกคุณ กำลังทำอะไรกัน”
“คุณประสงค์มาก็ดีแล้ว คุณช่วยจัดการไอ้เด็กนี่ให้ผมที” นุกุล เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยก็รีบเอ่ยขึ้นและส่งสายตามองไปยังกลุ่มเด็กหนุ่มที่ยืนกั้นพื้นที่ไม่ให้เขาเข้าไปด้านในอย่างเป็นต่อ แต่ทว่าเขาต้องหัวร้อนออกมาแทบจะทันที เมื่อได้ยินประโยคต่อมาของคุณประสงค์
“คุณนุกูล ผมต้องขออภัยที่ต้องแจ้งให้ทราบตรงๆ ว่าทางคุณและคนของพ่อเลี้ยงสุชาติก็ใช้เวลาการตรวจหาคนภายในสนามบินอยู่นานพอสมควร ตอนนี้ผมคิดว่าพวกคุณควรจะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว”
“ไอ้ประสงค์ นี่มึงกล้าไล่พวกกูงั้นเหรอ!!”
“ผมต้องทำตามหน้าที่ และเพื่อความปลอดภัยของผู้โดยสารท่านอื่นด้วย ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง ประสงค์ พูดขึ้นพร้อมกับก้มโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะได้ยินเสียงเข้มเอ่ยดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง
“โดนไล่ขนาดนี้ ยังหน้าด้านอยู่ตรงนี้อีก” คม เอ่ยขึ้นแล้วส่งยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน
“ไอ้เด็กนี่...” นุกูลที่กำลังจะพูดตอกกลับก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มดุพร้อมกับพลังบางอย่างที่ทำเอาเขาขนลุกขึ้นมาในทันที
“ไอ้คม เลิกเล่น กูจะกลับแล้ว”
ดีเซลพูดขึ้นโดยที่แขนยังคงโอบไหล่เล็กของเด็กน้อยที่ตัวสั่นกลัวไว้อย่างหลวมๆ พร้อมกับกำลังจะก้าวเดินออกจากบริเวณนั้นไปยังประตูทางออกขึ้นเครื่องแต่เขาก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายตรงหน้าพูดแทรกดังขึ้นมา
“มึงเป็นใครวะ ไอ้หนุ่มไม่รู้จักพ่อเลี้ยงสุชาติหรือไง ถึงได้ไม่มีความเกรงใจกันเลย”
“มันไม่ใช่พ่อกู ทำไมกูต้องเกรงใจ” ดีเซลพูดตอบเสียงแข็งและจ้องมองไปยังคนตรงหน้าด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา
“มึง!!!”
“พอเถอะครับคุณนุกูล เดี๋ยวก็ได้ชะตาขาดกันหมดนี่หรอก เอ่อ...ทางผมต้องขออภัยด้วยจริงๆที่ไม่ทราบว่า คุณดีเซลจะมาที่นี่เลยไม่ได้ออกมาต้อนรับคุณดีเซลและนายหญิงแบบนี้” ประสงค์ รีบร้องห้ามปราม คุณนุกุล คนของพ่อเลี้ยงอย่างนึกโกรธเคืองเป็นอย่างมาก เพราะเขากลัวว่า คำพูดพวกนี้ จะทำเอาตัวเขาและคนของเขา พลอยซวยไปด้วย ก่อนจะรีบหันไปเอ่ยทักทายคุณดีเซลด้วยท่าทางสุภาพในทันที
“ไม่เป็นไร ผมแค่มาเที่ยวพักผ่อนแบบส่วนตัวกับแฟนอย่างเงียบๆ แต่พอดีผมเห็นมีคนเข้ามาวุ่นวายด้านในนี้มากไปหน่อย ก็เลยเป็นห่วงความปลอดภัยของแฟนผมก็เท่านั้นเอง เลยขอลงจอดเครื่องบินส่วนตัว อย่างกะทันหัน ทางคุณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม” ดีเซลพูดตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สายตาเหลือบมองไปทางกลุ่มลูกน้องของพ่อเลี้ยงเล็กน้อย
“ทางผมยินดีมากๆครับและต้องขออภัยในความไม่สะดวกด้วยครับคุณดีเซล”
“ครั้งหน้าผมหวังว่าคงจะไม่มีเหตุการณ์วุ่นวายแบบนี้เกิดขึ้นอีก ไม่งั้นผมคงไม่อยู่เฉยๆอย่างนี้แน่นอน” ดีเซลพูดตอบกลับผู้อำนวยการสนามบิน แล้วมองสายตาไปมองคนที่เป็นลูกน้องของพ่อเลี้ยง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบในทันที
“ส่วนมึงก็ระวังปากและหลังเอาไว้ให้ดีล่ะ...”
ดีเซล พูดจบก็กระตุกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับเบนสายตามองไปยังไอ้คม ลูกน้องคนสนิทของตัวเองที่ก้มโค้งรับคำสั่ง ผ่านสายตาของเขา ราวกับรู้ใจ เขากระชับมือบนไหล่เล็กๆที่สั่นเทาของเด็กน้อยไว้แน่นอีกครั้ง แล้วรีบเดินไปขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของเขาอย่างรวดเร็ว
นุกูลทำได้เพียงจ้องมองไปยังแผ่นหลังของคนทั้งสองด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะรีบออกจากสนามบิน เพื่อไปรายงานให้กับพ่อเลี้ยงทราบในทันที โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด ว่าได้มีคนของดีเซลแอบคอยตามมาจัดการพวกเขาอยู่ห่างๆ...
- ผู้เขียน
