“จะไปไหน”
มือหนาที่ตวัดมารวบเอวคอดเปลือยเอาไว้ทำให้เจ้าของร่างสะดุ้งโหยง และก้มหน้านิ่งหลบสายตาสีเขียวมรกตแวววับที่จ้องมองมาอย่างไม่พอใจ
“ถามว่าจะไปไหน หูแตกหรือไง”
“คือ ฉัน...” หญิงสาวอึกอักอย่างหวาดกลัว
“แทนตัวเองว่าลิน่า” คนเผด็จการสั่งอย่างเอาแต่ใจ
“ค่ะ”
“งั้นก็ตอบมาว่าจะรีบไปไหน”
เขายังคงคาดคั้นอีกครั้ง และใช้นิ้วแกร่งเชยคางบังคับให้หล่อนต้องประสานสายตากับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ฉัน... เอ่อ ลิน่าจะไป... ในครัว”
“ไม่ต้องไป วันนี้เธอจะต้องอยู่กับฉันบนเตียงจนกว่าจะถึงตอนเย็น”
คนฟังหน้าแดงก่ำ ความวูบวาบที่เกิดจากความสุขจางหายไปจนหมดสิ้น เมื่อความหมายในกระแสเสียงของคนตัวโตบ่งบอกให้รู้ว่าหล่อนมีค่าแค่ไหนในสายตาของเขา
“ยังไม่พออีกเหรอคะ” ถามด้วยน้ำเสียงขมขื่น และก็แอบหวังว่าเขาจะรู้สึกผิดบาปบ้าง แต่เปล่าเลย เขายังคงยิ้มหยันได้อย่างน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก
“ใช่ ฉันยังต้องการเข้าไปในตั
