ห้องอาหารของคฤหาสน์เซอร์คอฟกว้างขวางขนาดบรรจุคนได้เป็นร้อยๆ คน แต่ภายในห้องนี้กลับมีเพียงดินิย่าร์คนเดียวเท่าที่นั่งตระหง่านทรงอำนาจอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารยาวใหญ่ เมลิน่าเม้มปากแน่นขณะเดินตามป้าเกรทยกอาหารเข้ามาภายใน
“วันนี้มีอาหารที่นายชอบเยอะแยะเลยค่ะ”
คนตัวโตไม่ได้ตอบ และมองผ่านหล่อนไปราวกับไม่เคยรู้จักสนิทสนมกันมาก่อน ทั้งๆ ที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาเขากับหล่อนเพิ่งจะ... เพิ่งจะแนบชิดกันด้วยความสนิทเสน่หาร้อนแรง น้ำตาแห่งความขมขื่นไหลซึมออกมาคลอหน่วยตา หญิงสาวพยายามกะพริบตาซ้ำๆ กันเพื่อผลักไสเจ้าหยาดน้ำแห่งความเสียใจให้ไหลกลับเข้าไปภายในอก แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของหล่อนจะไม่เกิดผลเลย เพราะสุดท้ายแล้วมันก็ทะลักหลั่งรินออกมาอาบแก้ม ร้อนถึงมือบางต้องยกขึ้นป้ายปาดมันทิ้ง
“หนูลิน่าขึ้นไปนั่งร่วมโต๊ะกับนายสิ นายจะได้ไม่เหงา”
เมลิน่าส่ายหน้ากับคำพูดของหญิงชรา แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไ
