หญิงสาวขานชื่อของเขาอย่างเหลือเชื่อเป็นที่สุด
“รู้ไหมว่าตอนนั้นฉันรู้สึกยังไงบ้าง ฉันทั้งคลั่งแค้นและเจ็บปวด ฉันอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนั้นให้ตาย แต่ด้วยความรักก็ไม่สามารถทำได้...”
น้ำตาแห่งความปลื้มปีติไหลพรากลงมาอาบแก้มนวล
“คุณแพท...”
นิ้วแกร่งแตะลงบนปากอิ่มเป็นเชิงเตือนว่าอย่าได้พูดอะไรออกมาในตอนนี้
“ฉันพยายามบอกให้ตัวเองปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป แต่ฉันก็เป็นคนดีได้ไม่นาน เมื่อความหวงแหนของฉันมันไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆ เลย และฉันก็เลือกที่จะข่มขืนผู้หญิงคนนั้น...” กระแสเสียงของพาเวลเต็มไปด้วยความละอาย “พร้อมๆ กับแสดงท่าทางไม่รู้สึกรู้สาอะไรออกไป ทั้งๆ ที่ในหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความรัก ความหวงแหน แต่ฉันก็ต้องเก็บมันเอาไว้ เพราะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเกลียดฉัน...”
“ไม่นะคุณแพท... มะปรางไม่เคยเกลียดคุณแพทเลย...”
หญิงสาวเป็นฝ่ายจูบเขาเสียเอง น้ำตาแห่งความสุขหลั่งรินทั่วใบหน้า แต่คนตัวโตก็ยังพูดต่อไป
